.

ตลอดหลายเดือนที่ผ่านมา...ฉันเทใจให้กับสิ่งที่ทำเสมอจนแทบลืมหูลืมตาไม่ขึ้นก็มี

แต่ผลตอบแทนที่ได้รับกลับว่างเปล่า...ทางที่จะเดินไปข้างหน้าดูเหมือนจะมืดบอด

.

ครั้นเมื่อตั้งใจจะเริ่มต้นใหม่อีกครั้งมักมีเสียงหนึ่งดังขึ้นในใจว่า

“อีกไม่นานเธอก็จะเจอสภาพเดิม ๆ อีกนั่นแหละ”

.

แม้บ่อยครั้งประสบการณ์ที่ได้รับมักไม่สวยงามแต่ฉันจะตั้งคำถามเสมอว่า

“เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นต้องมีสิ่งดีสักอย่างอยู่เบื้องหลังสิน่าเพราะฟ้าหลังฝนมักงดงามเสมอ”

บางครั้งสิ่งที่เจอ...ทำให้ต้องสบถออกมาหลายต่อหลายครั้งแต่ทุกครั้งต้องกลับมาทบทวนตนเองว่า

‘ตนเองบกพร่องอะไรบ้างและคราวต่อไปต้องแก้ไขอะไรบ้างให้ดีขึ้น’

.

ไม่มีอะไรในโลกนี้ได้มาง่าย ๆ ...

ถ้าไม่เคยล้มเหลวจะรู้จักรสของความสำเร็จได้อย่างไร

.

ไม่ว่าอุปสรรคตรงหน้าจะใหญ่โตมโหฬารหรือหนักหนาสาหัสเพียงใด

ชีวิตก็ต้องเดินหน้าต่อไปมิใช่เหรอ...

.

การคิดแง่บวกกับชีวิตเป็นสิ่งที่ต้องเกิดขึ้นเสมอกับฉัน...และทุก ๆ วันฉันตั้งใจคิดเช่นนั้นมาก ๆ

แม้บางเวลาอาจแวบคิดลบ ๆ บ้าง...แต่พยายามถอยห่างจากมันแล้วกลับมาคิดดี ๆ อีกครั้งกับชีวิต

.

ฟากหนึ่งของหัวใจกำลังล้มเหลวแต่อีกฟากหนึ่งก็กำลังโลดแล่นในการต่อสู้เช่นกัน

มันกำลังแข่งขันที่จะเอาชนะกันและกันให้ได้...

ขณะที่เสียงของใจต่อสู้กันไปนั้น...มีเสียงดังจากภายนอกดังขึ้นว่า

“กรุณาถอดรองเท้า...ภาพนี้พี่ถ่ายมาทำไม” น้องสาวกำลังชมภาพจากพระที่นั่งวิมานเมฆถามขึ้น

ฉันยิ้มให้แล้วไม่ได้ตอบออกไป...นั่นสินะฉันถ่ายมาทำไมกัน...

จำได้ว่าในใจตอนนั้นมันคิดถึงคำบางคำอยู่และรู้ว่าคำนี้มันทำให้ฉันยืดหยัดที่จะสู้ต่อ

‘เธอถอดรองเท้าได้นะแต่อย่าถอดใจเด็ดขาด’ เสียงในใจดังก้องเมื่อตาปะทะกับคำว่า ‘กรุณาถอดรองเท้า’

ไม่รู้คิดได้อย่างไรแต่ในใจตอนนั้นมันบอกดัง ๆ แบบนี้...ทันใดนั้นจึงกดชัตเตอร์เก็บไว้เป็นที่ระลึก

ไม่น่าเชื่อว่ามันจะลึกซึ้งกินใจโดยแทบไม่ต้องอธิบายสิ่งใดมากมายในใจเลย...