ความรักก็เปรียบเสมือนกับการเดินทาง........ซึ่งบางทีมันก็ต้องมี

ตอนจบ ซึ่งบางครั้งบางคนก็เจ็บปวดกับหนทางที่แสนจะลำบากและมี

อุปสรรค์ จนต้องตัดสินใจไม่เดินทางต่อไป แต่...ในบางคนถึงแม้ว่า

การเดินทางจะลำบากแค่ไหนก็สามารถอดทนที่จะก้าวย่างไปข้าง

หน้าอย่างไม่เคยท้อแท้....และนั่นก็คือบทสรุปของความรัก.....

ตอนนี้หัวใจเริ่มอ่อนล้าเต็มที....กับความรู้สึกที่ท้อแท้และเหน็ด-

เหนื่อยกับการเดินทางที่คอยทดสอบความอดทนตลอดเวลา....

และในเวลานี้ก็เหมือนกันมันหนักมากกับการที่คนสักคนนึงที่กลัว

ความผิดหวัง...อยากที่จะมีความรักที่มั่นคงและไม่อยากที่จะต้องเริ่ม

ต้นกับความรักบ่อยๆ ในชีวิตแม้ว่าจะเคยตัดสินใจสิ้นสุดการเดิน

ทางมาแล้วครั้งนึงก็ตาม มันยังคงสร้างรอยแผลเป็นไว้ว่าการเดินทาง

ที่เคยผ่านมาทำอะไรกับเราไว้บ้าง...การเดินทางครั้งใหม่ก็ได้เริ่มต้น

ขึ้นอีกครั้งกับสิ่งใหม่ๆ ซึ่งดูเหมือนว่าจะดีมากๆสำหรับตัวเราและ

ความรู้สึกของคนอื่นๆ แต่...ไม่นานความรู้สึกเดิมก็เริ่มกลับมาอีก

แล้วทำไม....ก็เข้าใจนะคนเรา มีพบก็ต้องมีจาก...แต่จะมีใครรู้บ้าง

ไหมว่ามันทรมานแค่ไหนกับการจาก ที่เขียนมาทั้งหมดจริงแล้วอาจ

ไม่มีอะไรเลย ซึ่งมันไม่สามารถบรรยายออกมาได้มันอัดแน่นอยู่เต็ม

อก มีเพียงตัวเราเท่านั้นที่รู้ดีว่าเป็นยังไง

ชีวิตยังคงต้องเดินต่อไป.....อยากให้ผ่านมันได้จัง แต่ไม่รู้ว่าจะได้

มั้ย แต่ได้เขียนอะไรบ้างก็ดีขึ้น

(ถ้อยคำที่ดูวกวนนั่นคงมาจากใจที่

วกวนเช่นกัน)

รักแม่นะคะ คิดถึงมากๆเลย ลูกจะเข้มแข็งแม้เราต้องห่างกัน