เย็นวันศุกร์ที่ 8 ก.พ. 2556 หลังจากผมประชุมเสร็จ แถวๆ ปทุมธานี ตั้งใจว่าจะกลับที่พัก แล้วนอนให้สบายในสุดสัปดาห์นี้...
แต่พอขับรถมาได้ซักพัก...รถก็ติดๆๆๆ ติดหนักขึ้นเรื่อยๆ (เพราะเป็นวันศุกร์) ทำให้ผม..."เปลี่ยนใจ" กลับรถ...กด GPS นำทาง...
มุ่งหน้าสู่...กาญจนบุรี ไปฝึกถ่ายรูปดีกว่า ^^"

พอถึงเมืองกาญฯ ก็มืดละ ผมหาที่พัก แวะจิบเบียร์ ฟังเพลง...แล้วก็จินตนาการไปต่างๆ นาๆ ว่า...พรุ่งนี้จะไปฝึกถ่ายรูปที่ไหนดีนะ?
มาก็มามั่วๆ ไม่ได้เตรียมตัว เสื้อผ้าก็ไม่มี ดีว่ายังพกกล้องติดรถเอาไว้เสมอๆ...ไม่ได้ต่างจากทริปที่แล้วเลย ^0^
ทริปฝึกถ่ายรูป : ล่องลอยไป..."ในเมืองกาญจน์"

ตื่นเช้าขึ้นมา เสาร์ที่ 9 ก.พ. 2556 ผมก็ยังไม่มีที่ไป...ขับรถไปเรื่อยเปื่อยจนถึงเขื่อนศรีนครินทร์ แล้วก็ขับกลับเข้าเมือง...
แต่ลึกๆ ในใจแล้ว ผมมีสถานที่แห่งหนึ่งอยู่ในใจ อยากไปมานานมากแล้ว แต่ไม่กล้าไป...เพราะ มันไกล Y_Y นั่นคือ "สังขละบุรี"

คนที่ไม่ชอบไปไหนไกลๆ แบบผม พอดูแผนที่แล้วถึงกับหวั่น...เพราะอยู่ตั้งเกือบสุดเขตประเทศไทย กลัวไปแล้วไม่มีที่นอน >"<
กลัวเปลี่ยว กลัวมืด กลัวคนแปลกหน้า ฯลฯ...แต่ไหนๆ ก็ไม่รู้จะไปไหนแล้ว...ผมจึงขับรถมุ่งหน้า..."สังขละบุรี"
แวะปั้มที ก็นั่งอ่านบทความของตัวเองไปเรื่อยๆ แต่สุดท้ายพอถึงเวลาถ่ายรูปก็มั่วทุกที >"<
เทคนิคการถ่ายภาพ : มือใหม่หัดถ่ายรูป...ให้ดูสวย

ผมขับมาถึงบริเวณ...อ่า...แถวๆ อช.ป้อมปี่...เห็นพระอาทิตย์ใกล้ลับขอบฟ้าละ วิวก็สวย จอดแวะถ่ายรูปนี้แล้ว ก็รีบๆๆ ขับรถต่อ
กลัวมืดกลางทางครับ เพราะทางค่อนข้างเปลี่ยว และ...สูงชันคดเคี้ยวเลี้ยวลดมากมาย >"<
เพิ่งมารู้หลังจากกลับมาแล้วว่า...ตรงจุดนี้คือจุดชมพระอาทิตย์ตกที่สวยที่สุดในภาคตะวันตก ^0^ ฟลุ๊คจริงๆ 555+



และอีกเหตุผลที่ต้องแข่งกับเวลาก็คือ...เห็นเขาว่ากันว่า ที่ "สะพานมอญ" พระอาทิตย์ตกสวยมากๆ
แต่สุดท้าย ด้วยความเร็วในการขับรถเฉลี่ย 35km/hr ตามระยะทางกิโลแม้ว...ทำให้ผมมาถึงสะพานมอญ เมื่อตอนพระอาทิตย์หายลับไปแล้ว Y_Y

ผมยืนเก้ๆ กังๆ มองซ้ายมองขวาอยู่ที่สะพานมอญ >"< ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนยังไง เห็นบรรดาโปรสารพัดโปรกล้องเป็นร้อยๆ คน
พกอุปกรณ์มาถ่ายรูปบนสะพานมอญกันเต็มอัตราศึก - -" ผมจะไปหลบฝึกถ่ายรูปตรงไหนดีเนี่ย อายเขา คนอื่นเขาเอาขาตั้งกล้องมากัน
ส่วนผม...ลืมหยิบมาจากในรถ >"< กลับไปเอาไม่ไหว ทางชันและไกลมาก เด๋วเป็นลมตายก่อน ^^"

แต่...สิ่งที่ทำให้ผมประหลาดใจ เมื่อมองมาอีกด้านที่ตรงข้ามกับพระอาทิตย์ตก...กลับเจอแสงสีของท้องฟ้าที่สวย...แปลกมาก สว่างมากๆ
ก็เลยยืนทอดสายตา...ดื่มด่ำกับภาพความงดงามที่ปรากฏอยู่ต่อหน้าในตอนนี้..."ผมไม่สามารถถ่ายให้สวยได้อย่างที่ตาเห็น" 
ผมพยายามปรับกล้องยังไง ก็ถ่ายไม่สำเร็จ Y_Y ทำได้เท่านี้ครับ คงต้องฝึกฝนต่อไป...

เคยได้ยินนคนเก่งๆ เขากล่าวเอาไว้ว่า..."สังขละบุรี...สวรรค์ของคนรักการถ่ายภาพ" ผมว่า...จริงดังคำกล่าวครับ...สวรรค์จริงๆ ^^

แสงที่สว่างเหลืองแดงมากๆ จากบนท้องฟ้า ทำให้สะท้อนพื้นน้ำ เปลี่ยนบรรยากาศตอนนี้ให้ดูแปลกตามากๆ
ผมได้ยินเสียงบรรดาโปรกล้อง ฮือฮา ซี๊ดซ้าดไปตามๆ กัน >"<

หลังจากนั้นไม่นาน...ความมืดก็มาเยือน...ผมไปไหนไม่ถูกเลยครับ >"< ขับรถวนไปไม่เท่าไหร่ก็รอบเมือง พอได้ที่พักก็รีบนอนเลยครับ
เพราะตั้งใจเอาไว้ว่าจะรีบตื่นไปถ่ายพระอาทิตย์ขึ้นแต่เช้า ^0^
แต่พอกำลังเคลิ้มๆ กลับได้ยินเสียง..."ฝนตก" !!! >"< ผมเอาผ้าห่มคลุมหัว...ฝันว่าฝนตกที่สะพานมอญไปตลอดคืน...
คงเพราะความเพลียจากการทำงานมาทั้งอาทิตย์และขับรถมาไกล ทำให้ผมสะดุ้งตื่นเอาตอน "หกโมงครึ่ง" >"<
ตื่นไม่ทันพระอาทิตย์ ผมเซ็งมาก ขับรถมาตั้งไกล แต่พอเปิดประตูที่พักออกไป...กลับเห็นว่า...ฟ้ายังมืด >"<
นี่มันอะไรกันเนี่ย...!??????? ผมรอจนเจ็ดโมงกว่า เริ่มมีแสงบ้าง...ทำให้ได้รู้ว่า..."สังขละยามเช้า จะเป็นเมืองในม่านหมอก"
ในรุ่งเช้าวันอาทิตย์ที่ 10 ก.พ. 2556

ภาพยามเช้าของสังขละบุรี ณ บริเวณที่สามแม่น้ำมาประสบกัน ตรึงผมเอาไว้ได้นานมาก สวย สงบ เย็น...

ผมมาที่สังขละบุรีแค่วันเดียว ก็ได้รับประสบการณ์สามบรรยากาศ ร้อน ฝน หมอก ช่างเป็นเมืองที่มีมนต์เสน่ห์เหลือเกิน

ผมแวะหากาแฟจิบยามเช้าเคล้าสายหมอก...นั่งนิ่งๆ สูดกลิ่นไอเย็นๆ ที่ไม่สามารถหาได้จากใน กทม อยู่นานแสนนาน...

สายตาก็เหลือไปเห็นป้ายวัดและชื่อหลวงพ่อ...ชื่อคุ้นๆ แฮะ...เคยได้ยินที่ไหนหว่า หลวงพ่ออุตตมะ!?
ผมตกใจ เฮ้ยยย!!! หลวงพ่ออุตตมะ ที่เพิ่งจะแอบขยิบตาให้ผมเมื่อตอนผมไปแปดริ้วนี่นา!! ทำไมมีวัดของท่านที่นี่ได้ >"<
ทริปฝึกถ่ายรูป : หลบเมืองใหญ่...ไปแปดริ้ว "วัดอุดมมงคล (หลวงพ่ออุตตมะ)"

แสดงว่าที่หลวงพ่อกระซิบและขยิบตาว่า "แตงค์กิ้วนะไอ้หนูที่โปรโมตวัดให้หลวงพ่อ 555+" ท่านคงจะปลื้มมากๆ
เลยตบรางวัลให้ผมได้มาเยี่ยมท่านถึงวัดต้นกำเนิดของท่านที่สังขละบุรีแห่งนี้ "ณ วัดวังก์วิเวการาม"

ผมเห็นทางเข้าเจดีย์...พุทธคยา แล้วต้องรีบๆ ขับรถลุยเข้าไปเลยครับ เพราะเป็นเจดีย์ที่ได้ยินชื่อมาตั้งแต่เป็นเด็กๆ
คุณตา-คุณยายของผม ท่านมักพูดถึงเจดีย์ชื่อนี้เสมอๆ ไม่น่าเชื่อว่าชาตินี้ ผมจะมีโอกาสได้มาถึงที่นี่ ^^
ความสงบ...ความเป็นมอญ...ความเป็นหมอก...ความเป็นชุมชนแห่งนี้...ทำเอาผมไม่อยากกลับเลย Y_Y

ขณะที่ผมก้มๆ เงยๆ ถ่ายเจดีย์พุทธคยาอยู่ก็รู้สึกได้ว่า...มีสายตาจากสาวชาวมอญคอยมองตามผมอยู่...ผมทนไม่ไหวจึงหันไปสบตา!
เพียงสายตามาประสานกันน้องเขาก็ยิ้มแล้วเดินดิ่งๆ เข้ามาทันที!...หัวใจผมเต้นระรัว...น้องสาวชาวมอญหน้าใส...ยิ้มทักแล้วถามผมว่า...

สาวมอญ : พี่สนใจล่องเรือชมเมืองบาดาลไหมคะ?
ผม : >"< (นึกในใจ ตรูกะแร้วววว) อ่าน่าสนครับ ราคายังไงเท่าไหร่ นานไหมครับ พี่มีเวลาไม่มากครับ
สาวมอญ : ก็พาล่องเรือผ่านสายหมอก ตอนเช้าแบบนี้หมอกสวยมากๆ ลำละ 300 บาทค่ะ (น้องตอบด้วยภาษาภาคกลางชัดเจน)
ผม : - -" (ราคาเท่าเช่ามอเตอร์ไซค์ที่เกาะล้านเลยแฮะ) อ่า...พี่มาคนเดียวจะนั่งยังไงอ่ะครับ >"< ลดหน่อยจิ
สาวมอญ : คนเดียวก็ต้องเหมาทั้งลำ มาแล้วต้องลองชมเมืองบาดาลนะคะ งั้นคิดแค่ 250 บาทค่ะ สวยมากนะคะ ^^
ผม : ครับสวยครับ...- -" ok ครับ ไหนๆ ก็มาละ
สาวมอญ : งั้นขับตามมาเลยค่ะ เดี๋ยวจะพาไปที่จอดรถขึ้นเรือ ^^

ที่ท่าเรือมีที่จอดรถไว้ให้อย่างดี ได้ยินเสียงป้าตะโกนถามว่า ได้ลูกค้าแล้วเหรอ? น้องสาวมอญหน้าใสตอบไปว่า จ้าาาา ได้แล้ว
ป้าก็ถามอีกว่า แล้วลูกละอยู่ไหน? น้องสาวมอญตอบไปว่า...ฝากให้ยายดูให้...- -" และเธอก็พาผมไปส่งที่เรือ ที่สามีเธอเป็นคนขับ
....เขา...ขับเรืออย่างเดียวด้วยความเงียบงัน...ผมก็ถ่ายรูปอย่างเดียว...ด้วยความเงียบงัน...-*-

ผมได้แต่นั่งพึมพำไปคนเดียว...บรรยากาศแบบนี้จะถ่ายรูปได้ไงฟระ >"< มีแต่หมอกครึ้มๆ มืดๆ Y___Y เรือก็วิ่งเร็วๆ
กระเพื่อมๆๆ คลื่นๆๆ ถ่ายเท่าไหร่รูปก็เบลอหมด ค่าเรือตั้ง 250 บาท หลวงพ่อนะหลวงพ่อ >"< ทำไมพาผมมาวันแบบนี้ -*-

โอววว...Unseen Thailand สงสัยจะหาชมได้ยากมากๆ เพราะหมอกปกคลุมครึ้มไปหมด Y_____________Y



ผมแอบคุยกับหลวงพ่อในใจว่า...หลวงพ่อๆ นี่ผมจะมาฝึกถ่ายรูปไปเขียนลง blog เชียวนะ!
ใจคอหลวงพ่อจะให้ผมถ่ายแบบมืดๆ หมอกๆ ยังงี้เหรอครับ?
พอจะขอแสงแดดสักนิสสสส ได้ป่าวอ่ะครับ ถ้าหลวงพ่อทำได้นะ ผมจะถ่ายให้สวยๆ เบย 555+
Y___Y คิดไปก็...ด่าตัวเองไปในใจ...เพ้อเจ้อจริงๆ ตรู ใกล้บ้าแระเนี่ย >"<
หันไปมองคนขับเรือสามีสาวมอญ...เขาเงียบงัน...ผมก็เงียบงัน...ต้องเดาเอาเองว่า...ตรงนี้คือ..."เมืองบาดาล" มั้ง!? >"<
แต่ก็ดีไปอีกแบบ เพราะความเงียบ...ทำให้ผมรู้สึกได้ถึงความ...สงบ...



แต่แล้วพอเรือวนรอบเมืองบาดาล...หลวงพ่ออุตตมะท่านก็ทำเอาผมขนลุก!!! >"<
จู่ๆ ฟ้าก็สว่าง เพราะมีแสงแดดลอดทะลุลงมาจากกลุ่มเมฆหมอก!!! @_@" มาได้ไงเนี่ย...!?



หลวงพ่อเนี่ย ท่าทางจะอารมณ์ดีไม่เบาแฮะ >"< อำผมได้เรื่อยๆ Y___Y
น้องสาวชาวมอญบอกตอนก่อนขึ้นเรือว่า จริงๆ เมืองบาดาล ก็คือวัดวังก์วิเวการามเก่า ที่เพิ่งสร้างเสร็จไม่นานก็ต้องจมอยู่ใต้น้ำ
เพราะมีการสร้างเขื่อน...หลวงพ่ออุตตมะท่านจึงได้ย้ายไปสร้างวัดแห่งใหม่ที่บนเขา ^0^
หลวงพ่อท่านเทพมากๆ ใครจะรู้ว่าวัดเก่าที่น้ำท่วม จะกลายเป็นสุดยอด Unseen Thailand ในปัจจุบัน...

ผมดื่มด่ำกับสายลมที่พัดผ่าน เรือที่แล่นผ่านไปมา...ผ่อนคลายสุดๆ กับบรรยากาศริมแม่น้ำ ความงดงามของแสง...
ราวกับกำลังล่องลอยอยู่ในดินแดนสวรรค์...จนทำให้ผมรู้สึกว่า...ผม...หลงรักเธอ..."สังขละบุรี"

วิถีชีวิตของชาวมอญ ริมแม่น้ำสามสายที่มาประสบกัน...ยังคงอยู่อย่างสงบ บ้านเรือนที่ปลูกสร้างอย่างชาวมอญ...
มีมนต์ดึงดูดให้นักท่องเที่ยวหลั่งไหลมาที่ดินแดนแห่งนี้อย่างไม่ขาดสาย...

คิดไปคิดมา...ก็ชักอยากจะมาหลบซ่อนตัวจากโลกอันแสนวุ่นวายในที่แบบนี้นานๆ จริงๆ ^^"

สะพาญมอญ...ก็สร้างจากแนวคิดของหลวงพ่ออุตตมะ ที่อยากให้ชาวไทยกับชาวมอญเดินทางไปหากันได้สะดวกมากขึ้น
ด้วยแรงศรัทธาจากชาวบ้าน...จึงสามารถสร้างสะพานได้เสร็จโดยไม่ได้ใช้เงินแม้แต่บาทเดียว...และสร้างด้วยมือคน...ไม่มีเครื่องจักรใดๆ
หลวงพ่อทำเอาผมปลื้มมากๆ หลังจากรู้เรื่องราวของท่าน...ท่านเป็นฮีโร่ของผมเลยนะเนี่ย ท่านออกแบบสะพานนี้เอง คุมงานก่อสร้างเอง

หลวงพ่ออุตตมะไม่ได้แค่เป็นพระ...แต่ท่านคือ "ศูนย์รวมใจ" ของชาวมอญ น่าเสียดายที่ผมรู้จักท่านช้าเกินไป เพราะท่านได้มรณะภาพไปแล้ว Y_Y

หลังจากเรือมาส่งผมที่ท่าเรือ เขา...รับเงินไป 300 บาท แล้วกำลังจะทอนให้ผม 50 บาท
ผมบอกไปว่า...ไม่ต้องทอนหรอกครับ ^^ บรรยากาศสวยมาก ผมติ๊ปให้นะครับ เอาไป 300 เบย 555+ ^_^
เขา...ยิ้มออกมา...^^ เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นเขายิ้มตั้งแต่ลงเรือมา...และพูดเป็นคำแรกกับผมว่า..."ขอบคุณครับ" ^^

หลังจากรับรู้เรื่องราวของหลวงพ่ออุตตมะอย่างเปี่ยมล้นมากมายมาแล้ว...ผมตั้งใจเอาไว้ว่า จะต้องไปที่วัดวังก์วิเวการามให้ได้
อยากเข้าไปกราบ...กราบสังขารของท่านที่อยู่ในโลงแก้ว...ท่านคือพระที่บอกว่าบริเวณวัดเก่าที่จมน้ำอยู่คือ...สุวรรณภูมิ
ส่วนผมพักอยู่แถวสนามบินสุวรรณภูมิใน กทม >"< เกี่ยวกันตรงไหนเนี่ยหลวงพ่อ - -"

ทันทีที่ผมเข้าไปถึงบริเวณ วัดวังก์วิเวการาม...ก็ถึงกับต้องขนลุกไปหมดอีกครั้ง! เพราะเสียงสวดมนต์สำเนียงมอญที่แสนจะไพเราะ
ผมไม่เคยได้ยินเสียงการสวดมนต์แบบนี้มาก่อนเลยในชีวิต >"< ต้องลองมาฟังที่ สังขละบุรี กันเองนะครับ อธิบายด้วยตัวหนังสือไม่ได้

ภาพที่ปรากฎอยู่เบื้องหน้าผม...ทำให้ผมรับรู้ได้ถึงความศรัทธาที่ชาวมอญ ยังคงมีต่อหลวงพ่ออุตตมะอย่างไม่เสื่อมคลาย...

แม้ว่าหลวงพ่อท่านจะจากเราไปแล้ว...แต่ผลงานจากความพากเพียรอุตสาหะของท่านที่ทำเพื่อชาวมอญ...ยังคงอยู่เป็นที่รับรู้โดยทั่วไป
ท่านคือ "เทพเจ้าของชาวมอญ" อย่างแท้จริง

ศรัทธาเปี่ยมล้นในพระพุทธศาสนาของชาวมอญ ที่สังขละบุรีแห่งนี้นั้นมีอยู่ในทุกเพศทุกวัย...

ทริปฝึกถ่ายรูปที่มาแบบมั่วๆ ของผมในครั้งนี้ ทำให้ผมประทับใจมากๆ ได้รับรู้...ได้เห็น...ได้เข้าใจ...ชาวมอญและสังขละบุรี
การอ่านจากหนังสือหรือเว็บท่องเที่ยวนั้น ไม่สามารถอธิบายได้เหมือนกับการพาเอาตัวเราไปยืนอยู่ ณ ตรงจุดนั้น...
ได้สัมผัส ได้รับรู้ ร้อน หนาว กลิ่นอายแห่งธรรมชาติ กลิ่นอาหารชาวมอญที่ลอยอบอวล...หรือแม้แต่การเดินทางที่คดเคี้ยวสูงชัน...
สิ่งเหล่านี้ตราตรึงอยู่ในหัวใจของผมมากๆ เลยครับ ^^

ผมบอกตัวเองด้วยความมั่นใจกว่าทุกๆ ครั้งว่า...ถ้ามีโอกาสอีกครั้ง ผมจะกลับมาที่สังขละบุรี และจะมาโดยไม่ลังเลเลยครับ ^^
เพราะที่นี่คือ..."สวรรค์ของคนรักการถ่ายภาพ" อย่างแท้จริง ^0^

ลากันไปก่อนนะครับ...แล้วกลับมาพบกันอีกครั้ง หากผมได้มีโอกาส ได้ขับรถมั่วๆ อีกครั้งนะครับ 555+ Bye bye...