หลังจากที่ไอ้ตาลได้ช่วยน้องบางแก้วขึ้นจากน้ำถึงแม้มันจะทำไปเพราะคิดซื่อๆ แบบหมาๆ ว่าช่วยหมาเด็กตก

น้ำ แต่วีรกรรมที่จริงใจของมันในครั้งนี้ก็เป็นที่เล่าขานกันในหมู่ผู้รักหมา  มันจึงได้ตำแหน่งพี่ของน้องๆทั้ง แพนด้าและบางแก้ว  บางวันเจ้าของแพนด้าพาแพนด้ามาผับตามประสาผู้ชาย แต่หมาเข้าผับไม่ได้ก็เอาแพนด้าล่ามไว้ข้างนอก  เจ้าตาลก็จะมาเล่นเป็นเพื่อนแพนด้าที่ติดเชือกอยู่  ใครไปใครหมาโดยเฉพาะฝรั่งก็ลูบหัวลูบหางเจ้าแพนด้าเพราะมันน่ารักขนปุกปุย

ตามสเป๊กหมาเด็กแป๊ะเลย  พอดึกๆสักตีสองเจ้าของแพนด้าออกมาจากผับ ก็จะปล่อยโซ่ให้แพนด้าวิ่งเล่นที่หน้าร้าน

ตานี้เจ้าแพนด้ากับเจ้าตาลก็จะวิ่งไล่กันสนุกสนานบางทีบางแก้วก็ออกมาแจมด้วยก่อนเจ้าของจะอุ้มแพนด้าขึ้นรถกลับบ้านไปหลังจากออกมาจับกลุ่มพูดคุยกันนอกร้านหนำใจแล้ว 

          พอได้เวลาผมกลับบ้าน ไอ้ตาลก็จะเดินตามมาส่งผมที่ห้องซึ่งอยู่ไม่ไกลจากผับนัก  แต่บางทีไอ้ตาลก็มีงอนเหมือนกันเวลาที่เจ้าของบางแก้วไม่ค่อยสนใจมัน  เอาอาหารไปเทให้มันกินมันก็ทำเมินเดินหนีไปเฉยๆ  แต่ถ้าบางแก้วไปชายหาด ตาลก็จะออกมาเล่นด้วยเป้นประจำ

          วันหนึ่งตกเย็นผมก็ออกไปวิ่งชายหาดตามปกติ ก็เหมือนเดิมครับอยู่ ไอ้ตาลก็โผล่มากระโดดใส่ผมจนตกใจ

แล้วก็วิ่งดักหน้าดักหลังตาม สไตล์ พักหนึ่งมันก็วิ่งตีคู่กับผมไปจนผมวิ่งกลับมา  วันนั้นเขาหลักพระอาทิตย์ตกสวยมาก

คลื่นก็ไม่แรงนัก ผมก็ลงไปว่ายน้ำต่อ  ไอ้ตาลไม่ลงไปกับผมแต่นั่งเฝ้าอยู่ที่ชายหาด  พอดีบางแก้วมากับคนเลี้ยงที่เจ้าของให้พามาเดินเล่นชายหาด  เจ้าตาลก็เลยได้เล่นกับบางแก้วชายหาดตามประสา บีชด็อก  พอพระอาทิตย์ตกน้ำหมด

ผมก็ขึ้น  ไอ้ตาลก็ตามมาส่งผมกลับบ้านเหมือนเดิม  ผมเดินมาเรื่อยๆคุยกับสาวที่เอาบางแก้วมาเดินเล่นกลับพร้อมกัน

บางแก้วกับไอ้ตาลก็ไล่กัดหยอกกันไปกลุกฝ่นบ้างไล่งับขางับคอกันบ้าง  แต่ ไอ้ตาลนิสัยเสียอยู่อย่างหนึ่งคือถ้าหากมีใครขี่มอเตอไซค์วิ่งผ่านมันจะไลตาม  ผมก็คอยตะโกนห้ามเหมือนกับเป้นเจ้าของมันไปโดยปริยาย

               "มึงจะเห่าทำไมวะ"บางทีก็ต้องออกแรงถีบมันมันจึงจะหยุด

               ดีว่าทางที่เดินจากชายนั้นไม่ค่อยมีรถเท่าไรนอกจากคนในพื้นที่  พักหนึ่งก็มีชายขี่มอเตอร์ไซค์ผู้หญิง

สีน้ำเงินผ่านมา  ไอ้ตาลก็เห่าไล่เขาซึ่งเขาก็ไม่ได้ขี่เร็วนัก มันยื่นหน้าเข้าไปจนเกือบจะโดนขาคนขี่มอเตอไซค์ ทำให้รถเขาเสียหลักเล็กน้อยด้วยความตกใจ  แต่เขาก็ขับผ่านหน้าผมไปได้ ผมก็ไม่ได้หันไปมองแต่ไอ้ตาลยังทำท่าตามรถเขาต่อไปผมเหลียวไปดู  ผมเอาขายันไอ้ตาลไว้ทำนองว่าอย่าซ่าให้มากนัก   พร้อมกับหันหลับไปดูรถ  ชายคนนั้นจอดรถห่างออกไปประมาณ 20 เมตร ไอ้ตาลเห็นเขาหยุดรถมันก็ปรี่เข้าไปทำท่าแยกเขี้ยวจะกัดเขา 

             ทันใดนั้นชายคนนั้นก็ชักปืนพกลูกโม่หกนัดออกจากพก  พอไอ้ตาลเข้ามาใกล้เขาก็จ่อปืนไปที่หัวไอ้ตาล

ผมตกใจกลัวก็กลัวอยู่ปืนสีเงินมันวับเชียวละ แต่พอเขาจอดรถจ่อปืนไอ้ตาลก็ไม่ยื่นหน้าเข้าไปไกล้เหมือนตอนเขาขับรถผ่าน  เพราะมันเป็นโรคเกลียดมอเตอไซค์วิ่งผ่านมากกว่าจะเกลียดคนที่อยู่บนรถที่จอด มันจึงได้แต่เห่าชายคนนั้น  ผมจึงเข้าไปห้ามมัน

         "ไอ้ตาล อย่าเห่าน่า" พร้อมกับไปดึงมันออกมา

          "หมาใครนี่" ชายร่างเล็กมีหนวดและแผลเป็นที่หน้าถามผมด้วยอาการดุดัน 

         "หมาชายหาดนี่แหละ    ขอเถอะพี่อย่าไปยิงมันเลย"

          ผมพูดออกไปโดยอัตโนมัติ   แต่เขาก็เดินเข้าไปหามันเอาปืนจ่อที่หัวมันกะว่าเปรี้ยงเดียวไอ้ตาลก็คงโลกมืดหยุดเห่าทันที 

          "มึงหยุดเห่าไดไม๊ ไอนี่จะตายแล้วยังไม่รู้ตัว  พี่ครั้งนี้อย่าเพิ่งไปฆ่ามันเลย มันไม่ได้จะกัดหรอกแต่มันไม่ชอบมอเตอไซค์นะพี่  มันคงเคยโดนมอไซค์ชนน่ะ"

            พอเขาเดินลงมาเอาปืนมาจ่อได้ตาลก็หยุดเห่า  เพราะมันเป็นหมาที่ไม่ได้เกลียดคน  ผมก็เข้าใจคนขี่มอไซค์เวลาโดนหมาเห่าแล้วไล่ มันก็น่าโมโหอยู่หรอกผมก็ โกรธหมาพวกนั้น

          "คราวนี้ กูยังไม่ยิงมันก่อน  แต่ถ้ากูเห็นมันแถวนี้อีกที กูจะยิงมัน"

          เขาเดินหันหลังกลับผมก็เดินหันหลังกลับเพราะกลัวจะโดนยิงแทนไอ้ตาลเหมือนกัน คุยกับคนมีปืนมันพูดยากครับ  เดี๋ยวผิดหูเข้าไม่ตายก็อาจพิการได้แต่ก็ทำเท่าที่ทำได้เท่านั้น  ไอ้ตาลก็หันหลังกลับเดินตามผมมาหาบางแก้วและ

สาวที่พามันมาเดินเล่น ที่ยืนรอดูเหตุการณ์อยู่  แล้วก็ทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่พอรถชายคนนั้นสตาร์ด เอาอีกแล้วไอ้ตาลก็หันไปเห่าอีก  คราวนี้ผมต้องคว้าคอมันไว้

             "ไอ้นี่ไม่รู้จักปืน เดี๋ยวเถอะมึงได้ตายฟรีกันหรอก" ผมดึงมันไว้ด้วยความโมโหกลัวมันจะวิ่งตามรถไปอีก

        คืนนั้นที่ผับต่างพูดถึงความโชคดีของมันและก็แซวผมว่า  ระวัง องครักษ์จะพาไปตายนะ  ผมก็ได้แต่หัวเราะ แฮะๆ

แต่ไอ้ตาลก็ยังตามผมกลับบ้านเหมือนเดิม มันไม่เข้าใจหรอกว่าพฤติกรรมของมันจะพาให้ใครเดือดร้อนหรือมันจะเดือดร้อน  ปืนเปินมันไม่กลัวทั้งนั้นเพราะมันไม่รู้จักแต่ผมเนี้ยกลัว  ไอ้จะไม่ทำอะไรเลยรึก็จะดูใจดำไปหน่อย  แต่จะให้โมโหโกรทา ออกนอกหน้าก็ไม่ได้เพราะมันก็ไม่ใช่หมาที่ผมเลี้ยงจริงๆ

              เป็นอีกคืนหนึ่งที่เจ้าของพาแพนด้ามาเที่ยวผับและผูกมันไว้หน้าผับ  ตีสองผับเลิกเจ้าของก็ออกมาปล่อยมัน

ให้วิ่งเล่นกับไอ้ตาล  แต่คืนนั้นไอ้ตาลนอนเฉยๆปล่อยให้หมาเด็กเล่นหัวเล่นหูแบบไม่อยากตอแยด้วย  เจ้าแพนด้าก็ดูจะซนเป็นพิเศษในคืนนั้น  วิ่งไปวิ่งมาระหว่างหน้าผับกับข้างถนน  ผ่านไปเกือบตีสามแล้วผมก็เห้นว่าสมควรจะกลับนอนซะที  แต่เจ้าของ เจ้าแพนด้าบอกว่า

              "เดี่ยวพี่กินเบียร์หมดขวดนี้ก็กลับแล้ว"

            สมาชิกที่ชอบออหน้าร้านยามดึกก็อยู่กันต่อ  ไอ้ตาลก็ไม่สนใจจะเดินมาส่งผมในคืนนั้น  ผมเดินมาได้ครึ่งทางระหว่างผับกับบ้านผม  มีรถเก่งคันหนึ่งวิ่งผ่านผมไปด้วยความเร็ว  ผมได้ยินเสียงดัง ครึ้มแถวหน้าร้าน ผมหันไปดูแต่ก็ดูไม่ชัดนักว่า  มีอะไรเล็กๆ กลิ้งอยู่หน้าร้านเพราะห่างกันพอควร แล้วผมก็หันกลับเดินต่อไปประมาณ สามสี่ก้าว

             " แพนด้า   โฮ.....แพนด้า  แพนด้าตายแล้ว โฮ ลูกพ่อ....."

           ผมหันกลับไปดูอีกที เห็นเจ้าของแพนด้าออกมานั่งตะโกนอุ้มเจ้าสิ่งเล็กๆที่ผมเห็นเมื่อกี้อยู่กลางถนน คงเป็นร่างเล็กๆของแพนด้า     เขาปล่อยเสียงร้องให้โฮ ......อย่างไม่อายในความเป็นลูกผู้ชายอยู่ตรงนั้น มีเจ้าตาลออกมายืนดมน้องมันเป็นตัวถัดมา ซักครู่ก็มีเพื่อนๆออกมาช่วยกันพยุงเขาที่อุ้มแพนด้าอยู่เข้าไปหน้าร้านเพราะถึงแม้ยามดึกถนนที่เขาหลักจะว่างนานๆทีจะมีรถผ่านแต่รถก็มักจะวิ่งด้วยความเร็วสูง เหลือแต่ไอ้ตาลก็ยังยืนดมเลือดอยู่ตรงนั้น ผมไม่ได้เดินกลับไปดูหรอก ยังคงเดินกลับบ้านต่อไปเงียบๆ ได้ยินเสียงเจ้าของแพนด้าร้องครำครวญอยู่อีกพักหนึ่ง  และเสียงเห่าหอนของไอ้ตาลอยู่นาน  ผมกลับมาอาบน้ำล้มตัวลงนอนในคืนนั้นพร้อมกับเสียงหอนของไอ้ตาลแว่วมาแต่ไกลจนหลับไป

          ชักจะยาวอีกแล้ว  ตั้งใจจะเขียนให้จบแต่ คงต้องตัดไว้อีกตอน  ที่มีหมาอีกตัวหนึ่งต้องจากไป