ในไม่ช้าอาดัมก็ไว้ใจข้า เพราะคิดว่าข้าไม่สามารถทำอะไรมันได้ เพราะมันรู้จักข้าดี แต่ก็นั่นแหละ มันก็หลงในคำสาบานด้วยพระนามของพระเจ้า ที่ข้ามักจะใช้อ้างอิงเสมอ

                           มันไม่เชื่อว่าจะมีใครที่สาบานด้วยพระนามของพระเจ้าแล้วจะกล้าโกหกได้ ปัญญาและเหตุผลของมันเป็นสิ่งที่ช่างน่าตำหนิในความคิดแต่เพียงด้านเดียวของมัน ทั้งๆที่มันมีสองด้านให้คิด  แต่ข้าทำ  เพราะใครก็เรียกข้าว่าซาตานอยู่แล้วนี่ แต่ตอนนั้น เมื่อครั้งที่พวกเราอยู่ในสวนแห่งสวรรค์น่ะ มันทั้งสองคิดไม่ถึง

                          แล้วข้าก็พาพวกมันเดินเล่นไปตามรอบนอกของสวนในส่วนที่พระเจ้าอนุญาติให้ข้าอยู่ได้ และมันก็เป็นส่วนที่ต้นไม้ต้องห้ามต้นนั้นอยู่ แล้วข้าก็พาพวกมันมาถึงต้นไม้ต้นนั้น มันมีรัศมีอาณาเขตเตือนทั้งสองคนว่า อย่าล่วงล้ำบริเวณต้องห้าม 

                         อันที่จริงมันก็ไม่ได้แปลกไปจากต้นไม้อื่นๆในสวนนักหรอก เพียงแต่มันมีผลสีสดสวยชวนให้มนุษย์ลิ้มลองเท่านั้นเอง แต่ผลไม้อื่นในสวนก็สวยแตกต่างกันออกไป และมนุษย์นั้นมีลิ้นและได้กลิ่นหอมของมันที่ไม่เหมือนกับผลไม้ชนิดอื่น  แต่ผลไม้ชนิดอื่นก็ไม่เหมือนมันเช่นกัน

                       ข้าส่งจิตสู่มันทั้งสองว่า

                       "มันเป็นผลไม้ที่บรรดาทวยเทพเฝ้าหวงแหนและเฝ้าดูมันอย่างเคร่งครัดตามพระบัญชาแห่งพระเจ้า มันเป็นต้นไม้แห่งความสมบูรณ์ตามพระประสงค์ของพระเจ้า ทำให้ไม่มีอายุขัย ไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดในดวงจิตที่บริสุทธิ์ นับตั้งแต่วันที่เกิดและไม่มีจุดสิ้นสุด

                        มนุษย์นั้นพระเจ้าทรงสร้างให้เขามีกายร่าง ต่างจากเผ่าพันธุ์ของข้าที่มีเพียงแต่จิตและความว่างในเชิงวัตถุ แต่มนุษย์นั้นมีความสมบูรณ์พร้อมตามพระประสงค์ของพระเจ้า และถ้าหากมนุษย์ได้กินผลไม้นี้ เขาจะได้สู่ขั้นที่สูงกว่าที่มนุษย์เป็น และเขาจะเป็นดุจดั่งเทพเทวาที่พระเจ้าสร้าง ซึ่งมีแต่เพียงจิตที่บริสุทธิ์ร่มเย็นและผ่องแผ้ว

                      และข้าขอสาบานด้วยนามของพระเจ้าผู้ทรงสร้างข้าและทุกสรรพสิ่งรวมทั้งเจ้าทั้งสองว่า  สิ่งที่ข้าพูดนั้นเป็นความจริง"

                       แล้วข้าก็ลาพวกเขา ทิ้งเหตุผลและข้อสงสัยในความจริงหรือหลอกลวงที่ข้ากล่าว  ให้พวกเขาทั้งสองถกเถียงกันอยู่นานในเวลาต่อมา

                    แล้วข้าก็เกิดความหวังใน การอนุญาติของพระเจ้า ที่ทรงสัญญาว่าพระองค์จะปล่อยให้ข้าล่อลวงมนุษย์ได้นั้น น่าจะเป็นความจริงขึ้นมาบ้างแล้ว

                  "ข้าพระองค์รู้สึกในพระเมตตาของพระองค์เสมอ แม้พระองค์จะทรงประกาศขับไล่ข้าพระองค์แล้วก็ตาม"