ดอกบัวบานกลางทะเลทราย

เธอเป็นสาวน้อยวัยงามราวกุหลาบสีชมพู

วัยสาวของเธอช่างสะอาดและสดใส

เธอเห็นดอกบัว สวยงามตา

สัมผัสนุ่มนวล เธอเชื่อว่าพระเจ้าทรงสร้างมันขึ้นมา

พระองค์ทรงสร้างงานที่บรรจง รูปทรงสวยงามตามวัย

ทรงเรียงกลีบซ้อนสานอันวิจิตรและเหมาะเจาะ

 จากวัยเด็กที่น่าถนุถนอมแล้วแย้มบานร่วงโรยเหี่ยวเฉาไป

 ตามกฏเกณฑ์ที่พระเจ้าทรงวางไว้

มันมีเรื่องราวที่พระองค์ทรงประทานความรู้ แก่บ่าวของพระองค์

ให้รำลึกถึงรู้จักพระองค์ ด้วยการนำทาง ทางปัญญา

และเธอจะรำลึกถึงพระองค์เสมอ ในธรรมชาติที่รายล้อมตัวเธอ

ที่บอกเล่าเรื่องราวการมีอยู่ของพระองค์ ผู้สร้างอันทรงวิทยปัญญา

เธอท่องจำคัมภีร์อัลกุรอานได้มาตั้งแต่เธออายุสิบขวบ

จากครอบครัวนักวิชาการศาสนาอันแสนจะเคร่งครัด

และให้เธอคลุมฮีญาบตามที่คัมภีร์ได้บัญญัติไว้เมื่อเธอเข้าสู่วัยสาว

และเธอปกป้องทุกส่วนในเรือนร่างของเธอให้มิดชิดเป็นอย่างดี

ทุกดำรัสของพระเจ้าในคัมภีร์ เธอจดจำได้ ล่องลอย อยู่ในบ้านเธอ

ตลอดทั้งวัน จากการนมัสการพระเจ้า จากบทสนทนา จากคำอุทาน ฯ

เธอสาบานได้ว่า ..คัมภีร์อัลกุรอานนั้นช่างใช้ภาษาที่ไพเราะยิ่ง

แม้เธอจะอ่านบทกวีอาหรับมามากมาย

แต่อัลกุรอานเป็นภาษาอาหรับชั้นสูงแต่โบราณ

 สวยงาม น่าสะพรึงกลัวแม้แต่ในน้ำหนักของภาษา

ในคำสั่ง คำขู่คำปลอบ ของพระเจ้าอันน่ามหัศจรรย์ในการใช้ภาษา

จบเรื่องราวด้วยคำสัญญาใน คำพิพากษามนุษย์หลังความตายอย่างยุติธรรม

ตามกฎหมายที่ตราไว้ในคัมภีร์ด้วยพระองค์เอง

มันจะเป็นความยุติธรรมที่ชัดเจนจนผู้ที่ถูกตัดสิน

ต้องยอมจำนนด้วยหลักฐานอันชัดแจ้ง โดยไม่มีข้อโต้แย้ง

.ใช่เธอเชื่ออย่างไม่มีข้อสงสัยลยว่า

อัลกุรอานที่ศาสดามูฮัมนำมานั้น เป็นสิ่งที่พระเจ้าประทานมาโดยแท้

หัวใจเธอนั้นศิโรราบต่อพระเจ้า  เธอกราบไหว้พระเจ้าของเธออย่างนอบน้อม

รำลึกในบุญคุณของพระเจ้า ที่ทำให้เธอรู้จักความศรัทธา ที่ไม่มีข้อสงสัยใดๆ

วันนั้นเธอเดินผ่านสุสานเพื่อไปตลาด

เป็นสุสานบรรดาสหายคนสำคัญของท่านศาสดา

ที่เคยสร้างวีรกรรมสงครามอันห้าวหาญหลายท่าน

 เพื่อรักษาศาสนาอิสลามไว้ด้วยชีวิต..เมื่อพันปีที่แล้ว

หลายหลุมนั้นได้ ก่อเป็นโดมแบบมัสยิดสวยงาม หลังใหญ่บ้างเล็กบ้าง

มีดอกไม้เครื่องบูชาที่คนนำมาประดับประดาสักการะสวยงาม

แต่ละคนต่างก็ทำพิธีกรรมบนบาน วิงวอน ขอหลายสิ่งมากมายจากหลุมศพเหล่านั้น

มีคนคอยดูแลจัดการเก็บกวาดแต่ละหลุมต้อนรับคนที่มาเยี่ยมหลุมศพ

นั่นหมายความว่าข้าวของเงินทองตกเป็นของพวกเขาในนามของวีรบุรุษที่นอนอยู่ในหลุม

เธอเดินผ่านมาอีกซักพักเธอพบต้นไม้ใหญ่มีคนเอา เอาผ้ามห่มไว้ที่กลางต้น

และผู้คนก็เอาดอกไม้สิ่งของบูชาและทำพิธีกรรมแปลกๆ ในนามของศาสนาอิสลาม

พวกเขาก็วิงวอน ขอสิ่งนั้นสิ่งนี้ ต่อพระเจ้าผ่านต้นไม้ใหญ่นั้นราวกับมันจะได้ยิน

เธอแปลกในที่พวกเขาเป็นคนอาหรับ และหลายคนก็อยู่ในวัยชราแล้ว

 พวกเขารู้ความหมายในคัมภีร์ดี ว่าสิ่งเหล่านี้

มันเป็นการตั้งภาคีต่อพระเจ้า อันเป็นบาปใหญ่ที่สุด ถึงขั้นตกศาสนา

ตายไปพระเจ้าจะไม่รับเขาว่าเขาเป็นอิสลามเพราะเขามิได้นับถือพระเจ้าองค์เดียว

และพวกเขาก็จะมิได้เข้าสวรรค์อีกเลย...และอยู่ในนรกตลอดกาลมันช่างเป็นบาปที่รุนแรง

และพระเจ้าสัญญาว่าจะไม่ให้อภัย  ไม่เหมือนบาปอื่นๆที่พวกเขายังมีหวัง

พ้นจากนรกหลังจากที่เขาได้รับการตอบแทนอันทุกข์ทรมาน ชดใช้ความผิด

แล้วพวกเขาก็จะได้กลับมาขึ้นสวรรค์  อันแสนสุขสบาย ซึ่งเธอไฝ่ฝันถึงเสมอ

ทีจะไปที่นั่นตามที่พระเจ้าสัญญา

สำหรับเธอนรกไม่ใช่สิ่งที่น่าทดลอง เพราะมันช่างโหดร้าย

เกินจินตานการของเธอยิ่งนัก เธอกลัวนรกที่พระเจ้าทรงขู่ไว้ในคัมภีร์

จนรู้สึกว่า หากความตายในโลกนี้แลกกับการไม่ต้องไปชดใช้บาปในนรก

แม้แต่พริบตาเดียวได้ เธอก็ยินดีที่จะเอาชีวิตเธอเข้าแลกทันที โดยไม่ต้องเสียเวลาคิด

เธอเดินลัดเลาะผ่านมาถึงย่านตลาดคนพรุกพร่าน

ชายหญิงเดินเกาะเกี่ยวแขนกัน มีหลายคนไม่คลุมฮีญาบ

หรือบางทีก็คลุมแบบหยาบๆมิได้ตั้งใจปกปิดสำรวมตนให้เป็นไปตามบทบัญญัติ

พวกเธอนั้นกำลังเพิ่มพูนบาปที่ถูกจดบันทึก ณ.ที่พระเจ้าอย่างไม่รู้ตัว

ผู้คนในตลาดที่รายล้อมเธอกำลังตื่นกับฝรั่งที่เข้ามาล่าอาณานิคมไปทั่วในดินแดนแถบนี้

พวกเขารู้ว่าพวกอัลกฤษนั้นยึดดินแดนของเราและกำลังจะทำลาย

วัฒนะธรรมอิสลาม อันสวยงามของเรา แทนที่พวกเขาจะยึดมั่นอยู่ในศรัทธา

เพราะอย่างน้อย ศรัทธา ก็เป็นสิ่งเดียวอันยิ่งใหญ่ที่พระเจ้าทรงให้เป็นของเรา

โดยไม่มีนักล่าอาณานิคมคนใด แย่งมันจากเราไปได้ 

แต่พวกเขากลับทำตามพวกตะวันอย่างน่าอาย.. เธอมองไปรอบๆ

บางคนอาจหาญทักทายคำว่า เฮลโล แทนคำว่า อัสลามมุอาลัยกุม

ที่ท่านศาสดามูฮัมหมัด ขอพระเจ้าทรงพระทานพร

 ได้สอนถึงวัฒนธรรมการทักทาย แบบอิสลาม ผ่านมาเพียงพันปี

พวกเขากลับไม่ใส่ใจกับศาสนา แม้แต่เรื่องเล็กๆที่พวกเขาทำได้ไม่ยาก

ที่พระเจ้าเตรียมที่จะบันทึกผลบุญแก่เขา เพิ่มพูนเตรียมไว้เป็นเสบียงแก่เขาในโลกหน้า

 พวกเขาช่างไม่รู้คุณค่าของความเมตตาของพระเจ้าเลย..เธอคิดในใจ อย่างเป็นห่วง

  นี่นะหรือ....ดินแดนที่ท่านศาสดาประกาศศาสนา

สู้อุตสาห์นำคัมภีร์ของพระเจ้ามาให้ทุกดำรัสอันชัดแจ้ง

ผ่านมาเพียงพันปี แม้คัมภีร์อัลกุรอานพระเจ้ายังคงรักษา

ทุกอักษรไว้จนถึงพวกเขาอย่างไม่มีข้อสงสัย

 แต่ก็ไม่มีความหมายใดในทางปฏิบัติ

ทั้งๆที่พวกเขามั่นใจนักหนาว่า มาจากพระเจ้าแน่ๆ

หรือวันสิ้นโลกกำลังจะใกล้เข้ามาหรือเปล่าหนอ

เนื่องจากผู้คนเริ่มทิ้งศาสนาตามที่พระเจ้าขู่เอาไว้ ...”ยังซิ”..เธอคัดค้านตัวเอง

เพราะในคัมภีร์และวัจนะของท่านศาสดากล่าวว่าสัญญาณใหญ่

จะเกิดก่อน เช่นพระอาทิตย์กลับทิศโคจร จะขึ้นจากทิศตะวันตกไปตกทิศตะวันออก

ถ้าวันนั้นมาถึงพระเจ้าจะไม่รับการกลับตัวสำนึกผิดของใครอีก

มันช่างเป็นสัญญาณแห่งสัญญาที่น่ากลัวอะไรเช่นนั้น เพราะหากพระเจ้าไม่ให้อภัยแล้ว

มนุษย์คงสิ้นหวังในวิถีชีวิตอันสงบเป็นแน่...โชคดีนะที่วันนั้นยังไม่มาปรากฏ

หรือมันจะเป็นอุปมาอุปมัย ว่าชาวตะวันตกจะยึดครองโลกตะวันออกไปทั่ว

อย่างที่เกิดอยู่ตอนนี้ก็ไม่รู้....เธอลองคิดในอีกแบบหนึ่งของการตีความ

ดูซิแม้แต่แผ่นดินเกิดของท่านศาสดา และวิหารบ้านของพระเจ้า

ยังตกเป็นเมืองขึ้นของอังกฤษเลย...เธอคิดในใจในขณะที่สายตาเหลือบไปเห็น

ชายหญิงวัยรุ่นสองคน หัวเราะหยอกล่อ กันอย่างน่าละอาย พวกเขาก็รู้ว่ามันบาป

เพราะเขาทั้งสองยังไม่ได้แต่งงานกัน แต่จะว่าเด็กๆก็ไม่ได้ เพราะผู้ใหญ่ก็ใช่ว่าจะสนใจในศาสนา

ทุกคนละเลยเรื่องศาสนา การคบชู้ผิดประเวณีทั้งชายหญิง ก็มีกันไปทั่ว

และไม่มีใครใช้กฏหมายกฎหมายอิสลามที่มีในคัมภีร์จัดการ

พวกเขาก็รู้ว่า  พวกเขาต้องถูกเฆี่ยนร้อยที

หรือต้องถูกข้วางให้ตายด้วยหินทั้งชายหญิง สำหรับผู้ที่ผ่านการแต่งงานแล้ว

 โทษฐานผิดประเวณีตามที่พระเจ้าบัญญัติไว้ในคัมภีร์ แต่ก็ไม่มีใครนำมาใช้

เพราะตะวันตกบอกว่าโหดร้าย ป่าเถื่อน และความรักนั้นสวยงาม

แม้แต่บรรเจ้าชายเจ้าเมืองแค้วนต่างๆหลายแคว้นในทะเลทรายแห่งนี้

ก็ทำผิดกับเรื่องแบบนี้ทั้งนั้น ทั้งสิ่งมินเมาและผิดประเวณี

 จนไม่กล้าจะใช้กฎหมายของพระเจ้าเพราะกลัวจะเข้าตัว

ถ้ากฎหมายเหล่านี้ไม่ได้ถูกบัญญัติไว้ในคัมภีร์พวกเขาแล้วละก็

พวกเขาก็คงจะร่วม ประนามว่าเป็นกฏหมายอันป่าเถื่อนไปกับพวกตะวันตกไปด้วยเป็นแน่

ดูเหมือนพวกเขาอยากจะทำตัวให้เป็นแบบตะวันตกซะจริงๆทั้งๆที่พวกนั้น

กดขี่ดูถูกเราทั้งชาติพันธุ์ความเชื่อศาสนาของเรา อย่างน่าโมโห

คงจริงอย่างที่ อิบนุล ค็อลดูน ปราชญ์ด้านประวัติศาสตร์ของอิสลามที่เธอเคยอ่านเจอ

ในตำรับตำราที่บ้านเธอที่กล่าวว่า“ผู้แพ้นั้นมักชอบทำตามผู้ชนะเสมอ” 

เธอจ่ายเงินและซื้อเครื่องประดับบางชิ้น เป็นสิ่งสุดท้ายที่เธอมาตลาด

..ทันใดนั้นเธอนึกว่าเธอมานานแล้ว

 เธออยากกลับบ้านไปให้ทันเวลานมัสการพระเจ้าตามเวลายามเย็น

เธอหันออกจากร้านเพื่อมุ่งหน้ากลับบ้าน..เธอก็ชนเข้ากับผู้ชายคนหนึ่ง

หน้าอกเธอชนเข้ากับสวนลิ้มปี่ของเขา หน้าผากเธอโขกเข้ากับจมูกของเขา

แม้เธอจะคลุมศรีษะและแต่งตัวมิดชิด

แต่การชนที่ไม่แรงนักนั้น ทำให้เขาและเธอหยุดนิ่ง ..ความรู้สึกแบบชายหญิงเข้ามาแทรก

เขาและเธอถอยห่างจากกัน เขามองหน้าเธอและยิ้มอย่างมีเสน่ห์

ในตากลมโตและฟันที่เรียงกันเป็นระเบียบนั้น ผ่านเข้าประตูหัวใจของเธอ

ไม่เคยมีชายใดที่เคยแนบชิดตัวเธอมาก่อน เธอหวั่นไหวกับความรู้สึกนี้

เขาขอโทษเธอ และพยายามจะเข้ามาใกล้เธอเพื่อถามไถ่ว่าเป็นอะไรไม๊

ดูเขาช่างคล่องแคล่วและสุภาพ ในแบบที่คนตะวันตกเขาทำกัน

แต่เธอถอยห่างเขา เพราะไม่ถูกต้องที่ชายหญิงจะใกล้กัน

เธอยกมือห้ามเขาเข้ามาใกล้  ส่ายหน้าเพื่อบอกเขาว่าเธอไม่เป็นไร

 และเธอได้กล่าว คำสำนึกผิดต่อพระเจ้า ให้อภัยเธอ

 ก่อนจะเดินแยกจากเขา

  (ต่อตอนหน้า)