'ใจดวงน้อย'

ด ว ง ใ จ เ ร า เ พี ย ง แ ค่ นี้       มิ ป ร า นี เ ล ย ห รื อ ไ ฉ น

ซ า บ ซ่ า น อ ยู่ ไ ห ว ไ ห ว       สิ ห ม อ ง ไ ห ม้ หั ว ใ จ ช ม

'ดุซงญอ'

ภาพแรกกระจะตาเมื่อเริ่มต้นเดินทาง ขณะยางเปลี่ยนสีตัดฟ้า-เขียว-แดง

บางสวนยังคงเขียวชอุ่ม

ดอกไม้หน้ารถเพื่อชมชื่นกลิ่นและความสวยงาม มิได้แขวนไว้เพื่อการบูชา (สารถีเป็นคนมุสลิม)

แบกี (แบ = พี่ชาย) : สารถีอารมณ์ดี เล่าเรื่องราวรายทางให้ฟังมิรู้เบื่อ

ผ่าน 'ธารโต' แล้วคิดถึงเรื่อง 'จับตาย' งานเขียนสุดคลาสิกของ มนัส จรรยงค์ 'ราชาเรื่องสั้นเมืองไทย' ทุกคราครั้ง

ใบแก่โรยตามกาล, แต่ถึงเวลาปุ่มปมก็แตกแทงยอดงาม

ปะเขาหิน คิดถึง "มหา'ลัย เหมืองแร่" ของ อาจินต์ ปัญจพรรค์

ผ่านอนุสรณ์สะพานเหล็กห้วงสงครามโลกครั้งที่ ๒ ทำให้คิดถึงเสียงจาก 'ปาย'

สารถี และเพื่อนร่วมเดินทาง เป็นหญิงชาวบ้านและลูกๆ อีก ๒ คน

เตะบอลอย่างสนุกสนานกลางแดดเปรี้ยงภายในรั้วโรงเรียน

รถโดยสารประจำทาง

สู่...เมืองยะลา

โปรดอย่าถาม...อีกเลย

ห้วงขณะเปลวไฟคุโชนแผดเผาไหม้ทุกสิ่งทุกอย่าง ณ เบื้องหน้า

มันก็ได้กำนัลรอยแผลเป็นอันได้กรีดไปในหัวใจที่ยากจักเยียวยา

โปรดอย่าถาม...

                ว่า...โชนไฟที่โพลนแสง ณ เบื้องไกลโพ้น ต้องใช้เชื้อไฟมากเพียงใด?

                ว่า...กี่ชนิดของเชื้อเพลิง ถึงจะให้กำเนิดเปลวไฟที่ปลายเพลิงพุ่งสูงลิบลิ่วเยี่ยงนี้?

               ว่า...ผู้จุดไฟใช้เชื้อปะทุชนิดใดในการจุดกระกายไฟแรก ถึงได้ส่งอานุภาพร้ายแรงยิ่ง?

โปรดอย่าถาม...

               ว่า...ใช่เขียวใบไม้หรือไม่ ที่กลายกลับเป็นเชื้อไฟที่โหมกระหน่ำ

               หรือ...จะเป็นใบไม้ที่แห้งกรอบจนเป็นสีเทา จึงสุมเชื้อทำให้ไฟลุกโชนได้ถึงเพียงนี้

               หรือจะเป็น...ใบไม้ใสสดที่ชูยอดสลอนอยู่บนเทือกเขาสันกาลาคีรีหรือยอดเขาบูโด ถึงได้ขยายปริมณฑลแห่งความร้อนแรงได้ไกลนัก

โปรดอย่าถาม...

               ถึงความรู้สึกของผองเรา...ที่มีต่อบ้านหลังเล็กแสนสวยที่จมดิ่งอยู่ในม่านหมอกและเปลวไฟที่ลามเลีย ในเช้าวันหนึ่งที่ดูเหมือนอาทิตย์จะหลุบแสง ขณะจันทร์เจ้าจากไปอย่างเดียวดาย

               ดีใจ...พอใจ...เสียใจ...สะใจ ฯลฯ กระนั้นหรือ???

เนิ่นนานเหลือเกินแล้ว...นานเหลือเกิน

ลูกไฟดวงแล้วดวงเล่าที่พุ่งเข้าชนบ้านของเรา

พายุน้ำลายลูกแล้วลูกเล่าที่พุ่งเข้าชนบ้านของเรา

โปรดอย่าถาม...อีกเลย

เราเหนื่อยเหลือเกิน...

ลางทีเสาเรือนที่กลายเป็นตอไม้ที่ไหม้ไฟ อาจเป็นเพียงสิ่งสุดท้ายที่ช่วยพยุงตัวเราไม่ให้ล้มลงไป

ขอให้เราได้พักผ่อนสักครู่เถอะ

เราเหนื่อยเหลือเกิน...เหนื่อยเหลือเกิน...

“ดุซงญอ”

หมายเหตุ : 

๑. บทกวี 'ใจดวงน้อย’ : จารึกเมื่อ ๓๐ เมษายน ๒๕๔๕

๒. ความเรียง ‘โปรดอย่าถามอีกเลย’ : จารึกเมื่อ ๙ มกราคม ๒๕๔๗

๓. ภาพ : บันทึกขณะโดยสารรถแท็กซี่จากเบตง-ยะลา ผ่านเส้นทาง ๔๑๐ เมื่อ ๔ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๓