“ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย บัดนี้เราจักเตือนเธอทั้งหลายว่า

สังขารทั้งหลายเป็นของไม่เที่ยง มีความเสื่อมไปเป็นธรรมดา

เธอทั้งหลายจงยังประโยชน์ตน และผู้อื่น ให้ถึงพร้อมด้วยความไม่ประมาทเถิด”

‘ปัจฉิมโอวาท’ พระผู้มีพระภาคเจ้า

๑๖ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๓

ปราณชลี และหนุมานชาญสมร ร่วมงาน ‘สองเทศกาล หนึ่งพิธีรำลึก’ หรืองานเทศกาลงานตรุษจีน และตรุษเผ่าอัสรี (ชนเผ่าพื้นเมืองดั้งเดิมคือ เซมัง หรือผู้คนมักเรียกกันผิดๆ ว่า ซาไก) ประจำหมู่บ้านจุฬาภรณ์พัฒนา ๑๐ ผนวกงานรำลึก ๒๐ ปี พิธีลงนาม ‘สนธิสัญญาสันติภาพ ๓ ฝ่าย ไทย-มาเลเซีย-พรรคคอมมิวนิสต์มาลายา (พคม.) และโดยเฉพาะอย่างยิ่งคือการเปิด ‘พิพิธภัณฑ์ประวัติศาสตร์’ ณ หมู่บ้านจุฬาภรณ์พัฒนา ๑๐ อำเภอเบตง จังหวัดยะลา ทำให้ได้เห็น ‘ความเข้มแข็ง’ ที่แท้จริงของมวลชน

๑๗ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๓

๑๓.๓๘ น. บันทึกภาพทีมงาน อบต.อัยเยอร์เวง ขณะเก็บข้าวของหลังเสร็จสิ้นงานฯ

๑๓.๔๓ น. ปราณชลี และ หนุมานชาญสมร ลงนามในสมุดเยี่ยมของพิพิธภัณฑ์ประวัติศาสตร์

๑๓.๕๘ น. หนุมานชาญสมร บันทึกภาพสุดท้าย ก่อนเดินทางออกจากหมู่บ้านจุฬาภรณ์พัฒนา ๑๐

๑๓.๕๙ น. ปราณชลี บันทึกบรรยากาศก่อนเดินทางออกจากหมู่บ้าน

๑๔.๔๙ น. ปราณชลี บันทึกบรรยากาศระหว่างเส้นทางเบตง-ยะลา ๒ ภาพสุดท้าย

                  หลังจากบันทึกภาพเพียงไม่กี่นาที ก็ประสบอุบัติเหตุ

รถวิ่งลงเขาด้วยความเร็วและไถลแหกโค้งด้วยสภาพถนนลื่นหลังฝนตก ก่อนจะพุ่งชนเสาสะพานคอนกรีตด้วยความแรง พี่สุชาติ ชายมัน ผู้ช่วยท่องเที่ยวและกีฬาจังหวัดยะลา พยายามบังคับพวงมาลัยรถอย่างเต็มที่

๑๕.๐๔ น. สภาพเสียหายหลังเกิดเหตุ โชคดีที่มีเสาไฟฟ้าพยุงรถไม่ให้หล่นกลิ้งไปอีกด้านซึ่งเป็นร่องลึก ซึ่งนั่นหมายถึงชะตากรรมของแต่ละคนคงต้องแปรเปลี่ยนไป โดยเฉพาะกับ 'หนุมานชาญสมร' ซึ่งสลบและไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้เลย

                เป็นโชคดี หากรถแฉลบมาทางขวา มีสิทธิ์พลิกคว่ำเพราะขอบซีเมนต์บนสะพาน

                เป็นโชคดี หากรถแฉลบซ้าย รถจะพุ่งลงหุบเหวสู่ผืนน้ำกว้างใหญ่เบื้องล่าง

                และเป็นโชคดียิ่งกว่า ที่มีชาวบ้านมาช่วยเหลือมากมาย และได้อาศัยรถของสามีภรรยาคู่หนึ่งลำเลียงผู้บาดเจ็บ คือ หนุมานชาญสมร ซึ่งสลบและขาด้านขวาหักจนผิดรูป และน้องซารีนาซึ่งกระดูกสันหลังร้าวบริเวณบั้นเอว เดินทางจากจุดเกิดเหตุไปยังโรงพยาบาลธารโตโดยเร่งด่วน โดยโรงพยาบาลอยู่ห่างออกไปประมาณ ๓๐ กิโลเมตร ส่วนพี่สุชาติฯ ซึ่งบาดเจ็บที่แขนและแน่นหน้าอกเพราะแรงกระแทก ยังพอช่วยเหลือตัวเองได้ เฝ้าดูแลรถและประสานกับบุคคลและหน่วยงานต่างๆ เพื่อขอความช่วยเหลือ

๑๕.๔๐ น. ถึงโรงพยาบาลธารโต แพทย์-พยาบาล ทำการรักษาพยาบาลเบื้องต้น

               ปราณชลี เย็บแผลแตกที่ศีรษะ ๓ เข็ม และรักษาแผลถลอกหลายจุดที่แขน-ขา ทั้ง ๒ ข้าง

               หนุมานชาญสมร หมอทำการเอ็กซเรย์ พบว่ากระดูกบริเวณน่องหัก ริมฝีปากแตกทั้งด้านบนและล่าง ฟันหักและเหงือกร้าว จึงรีบนำคนป่วยส่งโรงพยาบาลยะลา เพื่อทำการผ่าตัดโดยเร่งด่วน ร่วมกับ 'น้องซารีน่า' ซึ่งกระดูกสันหลังร้าวบริเวณบั้นเอว

๒๑.๐๐ น. ปราณชลี และ ศณีรา รอให้กำลังใจ หนุมานชาญสมร อยู่หน้าห้องผ่าตัด

              กว่าแพทย์จะทำการผ่าตัดเสร็จ ก็ล่วงเข้าไปตี ๑ รวมใช้เวลาผ่าตัดประมาณ ๔ ชั่วโมง

               โชคดีได้ 'น้องมาลิก' และ 'น้องแป๊ะ' จากมหาวิทยาลัยราชภัฏยะลา น้องที่มากด้วยน้ำใจ คอยเฝ้าและช่วยเหลือเต็มที่

๑๘ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๓

๑๐.๐๐ น. เริ่มเข้าเยี่ยมคนไข้ได้

              มนเฑียร แตปูซู กำนันตำบลอัยเยอร์เวง เบตง นำกระเช้าของขวัญเข้าเยี่ยมและให้กำลังใจ

              ศณีรา และทีมงาน คอยให้ความช่วยเหลือและให้กำลังใจอย่างเต็มที่

             สว่าง ศรีชัย ท่องเที่ยวและกีฬาจังหวัดยะลา นำกระเช้าของขวัญเข้าเยี่ยมและให้กำลังใจ

             พงศ์ นรา และผองเพื่อนจากนราธิวาส เดินทางมาเยี่ยมและให้กำลังใจ

             น้องนาดีน น้องมัด น้องก๊ะ และน้องอัตฟาล จากโรงเรียนพัฒนาวิทยา น้องๆ นักเขียนน้อยชายแดนใต้ มอบของฝากและเยี่ยมให้กำลังใจ

              น้องๆ จากมหาวิทยาลัยราชภัฏยะลา มอบของฝากและเยี่ยมให้กำลังใจ

๑๙ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๓

๑๔.๑๕ น. หนุมานชาญสมร อาการดีขึ้นเป็นลำดับ

              เริ่มเข็นคนไข้ไปยังรถพยาบาล เพื่อส่งตัวไปรักษาต่อที่โรงพยาบาลพัทลุง บ้านเกิดหนุมานชาญสมร โดยเฉพาะการรักษาฟันซึ่งโยกอยู่หลายซี่ รวมทั้งเหงือก และเพดานปากที่ร้าว

๑๔.๓๑ น. รถพยาบาลเคลื่อนตัวออกจากโรงพยาบาลยะลา

๑๘.๐๐ น. ได้รับทราบข่าว หนุมานชาญสมร ถึงเมือแพทย์ที่โรงพยาบาลพัทลุงเป็นที่เรียบร้อย เพื่อรอรักษาตัว (ช่องปาก) และพักฟื้นอีกนานหลายเดือน กระทั่งครบ ๑ ปีครึ่ง แพทย์ถึงจะทำการผ่าตัดเอาเหล็กดามขาออกได้

ตลอดชีวิตการเดินทาง ข้าพเจ้าประสบพบเจออุบัติเหตุเป็นหลายครั้ง จนอาจถือเป็นเรื่องปกติ

แต่อุบัติเหตุคราวนี้ถือว่าหนักหนา เหมือนตายแล้วเกิดใหม่ ยังงงตัวเองเลยว่ารอดมาได้อย่างได้ นอนคิดตลอดมาหลายวันมานี้ เพราะด้วยความเร็วรถ ลักษณะการชนปะทะ และด้วยอะไรหลายอย่าง น่าจะส่งผลให้พวกเราได้รับอันตรายมากกว่าที่เป็นอยู่

ข้าพเจ้าถึงเชื่อใน 'ความดี' ที่พวกเราได้เพียรพยายามกระทำกันมา เพื่อช่วยเหลือผู้คนและสังคม

อีกประการหนึ่ง เป็นโชคดียิ่งที่ได้ ศณีรา และทีมงาน คอยดูแล คอยให้ความช่วยเหลือทุกอย่าง รวมถึงคณะแพทย์ พยาบาล และเจ้าหน้าที่ทุกฝ่าย ทั้งโรงพยาบาลธารโต โรงพยาบาลยะลา และโรงพยาบาลพัทุลง

ขอขอบคุณทุกคน ทุกฝ่าย ที่ให้ความช่วยเหลือ และส่ง 'กำลังใจ' ให้ด้วยมิตรไมตรีอันดียิ่ง โดยเฉพาะพี่น้องชาวบล็อกเกอร์ โอ.เค.เนชั่น ทุกท่าน

                            'มิตรภาพยิ่งปรากฏชัด ยามประสบทุกข์ภัย'

                                                  ปราณชลี