เราคือ 'ครอบครัวหัวใจเดียวกัน'

แน่นอน, ย่อมไม่ใช่เพราะความเงียบ เย็นเยียบ หรือความเปลี่ยวเหงา ในท่ามกลางห้องพักเล็กๆ ของโรงแรมแห่งหนึ่งกลางใจเมืองยะลาดินแดนแถบปลายด้ามขวานยามนี้เป็นแน่ ที่ทำให้ข้าพเจ้าถึงแก่นอนหลับไม่ค่อยสนิทพลิกตัวไปมาด้วยกระสับกระส่าย และต้องพลอยตัดสินใจลุกขึ้นมาเริ่มต้นนั่งเขียนบันทึกชิ้นนี้ในช่วงเวลาตี ๒ กว่า

นั่นเพราะหลายปีมานี้ หรืออาจเรียกได้ว่าแทบตลอดชีวิตตั้งแต่จำความได้ ชีวิตของข้าพเจ้าต้องวนเวียนอยู่แต่กับการเดินทาง ตั้งแต่นราธิวาสสู่ใจกลางเมืองหลวงเพื่อศึกษาเล่าเรียน โบกรถท่องเที่ยวเก็บเกี่ยวประสบการณ์ และทำงานในฐานะสื่อมวลชนตระเวนหาข้อมูลเขียนข่าวเชิงลึกไปทั่วประเทศ การเปลี่ยนที่หลับที่นอน หรือแม้กระทั่งดำรงการกินอยู่หลับนอนเหมือนตัวคนเดียวบนโลกใบนี้ กลายเป็นความชาชินที่คุ้นเคย

 แต่ประเด็นที่เวียนวนอยู่ในความคิดหลายวันมานี้ ทำให้ข้าพเจ้าต้องกลับหวนมาขบคิดทั้งยามตื่นจนเหมือนคนเคร่งเครียด และยามจะหลับใหลจนเหมือนเคว้งคว้างเหลือแสน คือปมคำถามจากใครหลายคนที่พุ่งตรงมาสู่ข้าพเจ้าว่า ทำไมถึงต้องมี ‘สำนักหัวใจเดียวกัน’ และเป้าหมายในอนาคตคืออะไรกันแน่

 ใครหลายคนต่างสงสัย ใครหลายคนต่างเฝ้ามอง และใครหลายคนต่างงุนงง เนื่องด้วยแม้นจะเป็นหน่วยเล็กๆ ของสังคม แต่พวกเราในนาม ‘สำนักหัวใจเดียวกัน’ ได้ลงมือกระทำอะไรหลายอย่างที่ค่อนข้างสวนกระแสเป็นยิ่ง ซึ่งนอกจากมีคำชมชื่นมากมายแล้ว กลับกระทั่งมีคำปรามาส มีคำก่นด่า ว่า จะมีก็แต่คนบ้าเท่านั้นที่คิดกระทำการเช่นที่พวกเรากำลังดำเนินอยู่

 เพราะอะไรนั่นหรือ? ในฐานะผู้เริ่มต้น ‘ก่อการ’ ร่วมกับเพื่อนหนุ่ม- ชวิน ถวัลย์ภิยโย จนวันนี้มีพลพรรคหัวใจเดียวกันมาร่วมกันหลายสิบชีวิต และกำลังขยายปริมาณมากขึ้นเรื่อยๆ ข้าพเจ้าได้รับมอบหมายให้ทำหน้าที่ค่อยๆ ร้อยเรียงภาพเหตุการณ์ เพื่อให้ผู้คนได้เห็นภาพประจักษ์ในความ ‘บ้าบิ่น’ หรืออย่างน้อยจะได้เข้าใจว่าทำไมพวกเราถึงต้อง “ลุกขึ้นมาบ้า (ก็บ้าวะ)”

 ประการหนึ่ง ยุคที่วงการนิตยสารในสยามประเทศถึงแก่กาลล่มสลายไปมากมายหลายเล่ม โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่ถูกตีตราว่าเป็นนิตยสารระดับ ‘คุณภาพ’ มุ่งนำเสนอสาระน่ารู้ ให้แง่คิดดีๆ มีเรื่องราวหรือคอลัมน์ที่พอจะประเทืองปัญญาของผู้คนได้บ้าง ผิดกับนิตยสารประเภท แอบถ่าย ซุบซิบดารา แก้ผ้ากันอล่างฉ่าง ที่ปูพรมกันเต็มแผงหนังสือ แต่พวกเรากลับกล้าลุกขึ้นมาผลิตนิตยสารเล็กๆ เล่มหนึ่งชื่อว่า “นิตยสารหัวใจเดียวกัน” ภายใต้คอนเซ็ปต์ “เพื่อความรักและสันติสุขชายแดนใต้” เพื่อต้องการให้เป็นสะพานเชื่อมโยงข้อมูลข่าวสารและส่งผ่านความรู้สึกดีๆ ระหว่างผู้คนในพื้นที่ชายแดนใต้ ที่กำลังเผชิญภาวะวิกฤติจากเหตุความไม่สงบที่เกิดขึ้นต่อเนื่องมาหลายปีแล้ว กับสังคมวงกว้างโดยทั่วไป

 นอกจากนี้สิ่งสำคัญในการก่อเกิดนิตยสารหัวใจเดียวกัน คือ การมุ่งเปิดพื้นที่ให้นัก (อยาก) เขียน โดยเฉพาะเยาวชนได้มีเวทีนำเสนอผลงาน เพื่อก่อให้เกิดกำลังใจและแรงบันดาลใจในการอ่าน-เขียน เพราะปฏิเสธไม่ได้ว่าทุกวันนี้พื้นที่สำหรับงานเขียนตามสื่อต่างๆ ช่าง ‘ตีบตัน’ เสียเหลือเกินด้วยหลากปัจจัย หรือหากพอมีอยู่บ้างก็อาจนับว่าน้อยกว่าน้อย ขนาดนักเขียนที่มีผลงานเขียนมากมายถึงกับเปรยกันว่า กว่าผลงานที่เขียนจะได้รับการพิจารณาจากสำนักพิมพ์ ต้องใช้เวลากันข้ามปีกว่าจะได้รับคำตอบ  

 ประการหนึ่ง ห้วงขณะวงการพ็อกเก็ตบุ๊กส์มีแต่หนังสือประเภท ‘แฉแหลก’ นวนิยายรักๆ ใคร่ๆ สไตล์วัยรุ่น หรือเรื่องเล่าแบบสบายๆ แสนเบาว่างโหวง วางตัวกันอย่างโดดเด่น ขนาดเบียดงานวรรณกรรมดีๆ ตกชั้นวางในร้านหนังสือแบบที่เรียกกันว่าแทบไม่มีพื้นที่ให้อยู่ได้ยืน ทำให้ใครที่คิดริอ่านจะพิมพ์หนังสือแนววรรณกรรมหรือมีเนื้อหาสาระหนักๆ จำต้องตรึกตรองให้จงหนักเพราะหมิ่นเหม่ต่อการแบกภาระขาดทุนเป็นยิ่ง และนั่นย่อมส่งผลพวงต่อวงการหนังสือเป็นลูกโซ่ แต่ ‘สำนักหัวใจเดียวกัน’ กลับกล้าที่จะพิมพ์งานเนื้อหาหนักๆ งานบทกวี บทความ ฯลฯ เพื่อให้เป็นทางเลือกสำหรับผู้อ่าน และสนับสนุนให้เกิด ‘นักเขียนใหม่’ มาประดับวงการอย่าได้ขาดช่วง พร้อมกับจัดงานแถลงข่าวเปิดตัวหนังสือคู่ขนานไปด้วย โดยเชิญศิลปิน นักดนตรี ฯลฯ มาแสดงร่วม เพื่ออย่างน้อยก็จะได้เห็นว่ามีคนลงมือทำจริง ไม่ใช่เพียงพล่ามบ่นไปวันๆ ว่าวงการวรรณกรรม “กำลังจะตายๆๆๆ”

 ประการหนึ่ง การจัดตั้ง ‘ธนาคารภาพถ่ายชายแดนใต้’ โดยมีภาพนับหมื่นภาพ เพื่อให้บุคคล หน่วยงาน องค์กร ฯลฯ นำภาพถ่ายสวยงามของพื้นที่จังหวัดชายแดนภาคใต้ไปใช้ประโยชน์อย่างไม่คิดมูลค่า ทั้งนี้เป้าหมายเพื่อจักได้ช่วยกันสะท้อนแง่มุมดีๆ ของพื้นที่ชายแดนใต้ ผ่านศิลปะภาพถ่าย ที่สามารถสื่อเรื่องราวอีกด้านหนึ่งสู่เวทีสาธารณะ แทนที่จะมีแต่การนำเสนอข่าวความรุนแรงด้านเดียว กระทั่งต่อมานำไปสู่การจัดทำโครงการนิทรรศการภาพถ่ายชายแดนใต้-สัญจร ตระเวนนำภาพถ่ายชายแดนใต้ไปจัดตามสถานที่ต่างๆ เท่าที่โอกาสและกำลังทุนอันน้อยนิดของพวกเราจะพอมีได้

 ประการหนึ่ง การจุดประกายให้เกิดการทำค่าย ‘นักเขียนน้อยชายแดนใต้’ หรือมุ่งผลิต ‘นักข่าวสายพันธุ์ใหม่ชายแดนใต้’ ร่วมกับหน่วยงานต่างๆ เพราะเชื่อว่าด้วยต้นทุนทางวิถีชีวิต ศิลปวัฒนธรรม ประวัติศาสตร์ ฯลฯ ทำให้ผู้คนในพื้นที่ชายแดนใต้ โดยเฉพาะ ‘เยาวชน’ ซึ่งเป็นกลุ่มคนที่เก็บซับเรื่องราวดีๆ ไว้มากมาย ได้ก่อเกิดกำลังใจและแรงบันดาลใจที่จะลุกขึ้นมาแสดงความรักในท้องถิ่นของตัวเอง ผ่านงานเขียน ภาพถ่าย หรือกิจกรรมต่างๆ แทนที่จะให้คนจากภายนอกบางคนมาฉกฉวยหรือทำลายภาพแห่งความรัก ความสามัคคี ผ่านคำพูดหรือเนื้องานที่ถูกนำเสนอผ่านสื่อต่างๆ เพียงด้านเดียว สิ่งสำคัญคือพวกเราต้องไปกระตุ้น สร้างแรงบันดาลใจ เพิ่มทักษะ เปิดโอกาส และเปิดเวทีในการแสดงออกด้านการอ่าน-การเขียนให้แก่เยาวชนเหล่านี้

 ในอนาคตต่อไป ‘สำนักหัวใจเดียวกัน’ ยังคงกำหนดแผนงานอีกมากมายที่มองประหนึ่งเช่น ‘ภาพฝัน’ อันยิ่งใหญ่ แต่จะไปไกลได้มากน้อยเพียงใดนั้น คงเป็นเรื่องของความมุ่งมั่นและกาลพิสูจน์ความจริงแท้

 เหล่านี้เชื่อหรือไม่ว่า การดำเนินงานทั้งหมด พวกเราไม่เคยได้รับทุนสนับสนุนก้อนโตจากองค์กรหรือหน่วยงานใดๆ แต่เราเชื่อมั่นในเรื่องของการช่วยเหลือตัวเองทุกด้านให้เต็มที่เสียก่อน เราไม่ต้องการให้เกิดภาวะชะงักงันเมื่อขาดความต่อเนื่องด้วยเงินทุนจากหน่วยงานใดหน่วยงานหนึ่ง เสมือนยืมจมูกคนอื่นหายใจ หรือถูกครอบงำจากองค์กรซึ่งเป็นแหล่งทุนหลักจนเหมือน ‘ซากที่ไร้ชีวิต’ แต่เราเลือกใช้กรรมวิธีหลากหลายเพื่อการระดมทุน รวมถึงการกำหนดจุดยืนของตัวเองในฐานะ ‘แกน’ เชื่อมภาคีเครือข่ายต่างๆ ดำเนินกิจกรรมสร้างสรรค์สังคม ไม่ว่าจะเป็นองค์กรภาครัฐหรือภาคประชาชน เพื่อเดินไปสู่เป้าหมายสร้างสรรค์ร่วมกัน

 แม้นถึงเวลานี้ พวกเรายังไม่มีทุนเป็นของตัวเอง-เช่นเดิม ต้องคิดหาเงินทุนในการทำกิจกรรมต่างๆ อย่างที่เรียกว่านาทีต่อนาที กิจกรรมต่อกิจกรรม แต่เรากลับมีบุคลากรที่เสียสละมาช่วยงานในลักษณะ ‘จิตอาสา’ นับหลายสิบคน จนเริ่มขยับขยายเป็นเครือข่ายที่ใหญ่ขึ้น และเกิดปรากฏการณ์แปลกใหม่ที่หล่อเลี้ยงให้เป้าหมายแห่งฝันยังคงดำรงอยู่อย่างเหนียวแน่น

         เพียงหวังว่า เมื่อคุณ, ในฐานะผู้อ่าน ได้เดินทางร่วมกันกับพวกเราในโลกอักษรานับจากนี้ไปหลายห้วงตอน เพื่อทำความรู้จักแบบลงลึกถึงแก่นแกนกันแล้ว พวกเราจักมีโอกาสได้ร่วมเดินไปบนเส้นทางการสร้างสรรค์กิจกรรมดีๆ ร่วมกัน ในลักษณาการของคนที่เรียกว่ามี “หัวใจเดียวกัน” โดยแท้ต่อไป

ด้วยจิตคารวะ

ปราณชลี

๒ กรกฎาคม ๒๕๕๓

ขณะดื่มด่ำอรุณรุ่งใจกลางเมืองยะลา

หัวใจเดียวกัน : นำความรู้สึกผูกพัน มาหลอมกันเป็นหนึ่งเดียว

หมายเหตุ : 

สนใจข่าวสาร-กิจกรรมของ 'สำนักหัวใจเดียวกัน' และ 'ฅนหัวใจเดียวกัน'

http://www.oknation.net/blog/our-heart

ร่วมแสดงความยินดีกับ 'BG ปราณชลี'

http://www.oknation.net/blog/freebirds/2010/07/02/entry-1/comment#read