แผ่นดินหม่น คนหมุนคว้าง หัวใจเคว้ง

ประกายไฟของความหวัง กลายเป็นประกายเพลิงของความเศร้า ในวันวารของการเฝ้ารอฝน

เมื่อสายน้ำที่เคยกอบด้วยการุณย์ กลับถะถั่งโถมครืนคลั่งคำรามเป็นการุณยฆาตทำลายฝัน

ในวันแดดส่องโลมไล้ใบหญ้าอย่างอ่อนโยน มวลพฤกษาแตกยอดแกว่งไกวอย่างเริงร่า

เย็นย่ำขุนเขากลับทะมึนดำกลางม่านฝน ก่อนจะแปรเป็นน้ำตาฟ้าสาดซัดเคหสถานจนยับเยิน

น้ำตาไหลหลั่งเช่นสายเลือด หัวใจชอกบอบช้ำเกินรักษา

เมื่อความรักพินาศไปต่อตา และความหวังพนาสูรไปพร้อมใจ

จึงหลายชีวิตถึงครา ‘แกว่ง’

มา มา เถิดมวลความช้ำชอก มนุษย์จะกลบกอบความร้าวรานด้วยเกลียดชัง, หาได้ไม่

เราอาจโกรธผู้คนที่อยุติธรรม เราอาจเกลียดธรรมชาติที่ไร้เมตตา

แต่โลกเคลื่อนหมุนกงล้อสรรพสิ่งเป็นอนัตตา

ตถตา, ธรรมว่า ‘เช่นนั้นเอง’

ไม่ว่าในฐานะปัจเจก หรือมวลชน กับดักที่น่าขยะแขยงยิ่งคือ ‘ความโลภ’

มันล่อหลอกด้วยการเผยอยิ้ม ทำให้ตายใจด้วยการลูบไล้แสนอ่อนโยน

ใจแกว่ง ดินกร่อน ด้ามขวานสะทกเทือน เมื่อฝนหล่นมาไม่ทั่วฟ้า

แต่หากเห็นค่าการหลอมรวมของเม็ดฝน ย่อมทำให้ตระหนักในธาตุของมวลพลังแฝง

เพียงให้การหลอมรวม เป็นไปด้วยความเมตตาเพื่อหยั่งรากและเชิดชูจิตวิญญาณของแผ่นดิน

เช่นนั้น ย่อมเป็นแบบอย่างให้เห็นว่า ร่วมใดฤา จะใหญ่ยิ่งกว่าการรวมใจ

ร่วมซับน้ำตาผู้ประสบภัยน้ำท่วม เพื่อปลุกปลอบหัวใจให้ฅนได้ลุกยืน

ตึกแกร่ง ฟ้าอุ้มเมฆ ลมโบก นกส่งเสียง ใบไม้ไหว

กลางมหานครใหญ่

ผู้คนกำลังชูใจ

แกร่ง...

ปราณชลี

๘ พฤษภาคม ๒๕๕๔

คราร่วมงาน ‘ซับน้ำตา ฟ้าหลังฝน’ ณ ลานกลางแจ้ง ศูนย์วัฒนธรรมแห่งประเทศไทย

ด้วยกำลังใจ, แด่...ทุกความร้าวรานของแผ่นดิน