“
การเรียนภาษาอังกฤษของผมนั้นเริ่มจากการที่ผมเห็นหนังสือภาษาอังกฤษเล่มหนึ่งครับ

เป็นเล่มเดียวที่ผมเห็นวางอยู่บนบ้าน...ซึ่งตอนนั้นผมยังอ่านไม่ออกเพราะผมอยู่ชั้นประถม

เป็นหนังสือดิกชั่นนารี่ที่พ่อผมเก็บได้มาจากใหน..ผมไม่ทราบได้และไม่คิดว่าพ่อผมจะอ่านได้

เพราะพ่อจบแค่ ป.4..ผมยังจำภาพหนังสือภาษาอังกฤษ(ดิกชั่นนารี่)

สีน้ำเงินเข้มเก่าๆ..เล่มนั้นได้จนถึงปัจจุบันครับ..มันติดตาผมมาโดยตลอดทุกครั้งที่ผมนึกถึงภาษาอังกฤษ

”

ที่มา  http://www.oknation.net/blog/thaibaan/2009/04/26/entry-1

             เมื่อประมาณเดือนมีนาคมได้มีงานสัปดาห์หนังสือแห่งชาติ ผมก็ได้มีโอกาสไปเดินชมงานและได้หนังสือมาจำนวนหนึ่ง หนึ่งในนั้นคือหนังสือที่ชื่อว่า "เจ็บนิดเดียว เดี๋ยวก็เช้า" ของภูมิชาย บุญสินสุข  ชื่อหนังสืออาจจะเป็นลักษณะการให้กำลังใจคนอกหักเสียมากกว่า ถ้ามองผ่าน แต่พอพลิกไปด้านหลัง กลับเขียนว่า

             ภาษาอังกฤษไม่ต่างจากแฟน หมั่นทำความเข้าใจ ใช้เวลาด้วยเยอะๆ เดี๋ยวก็ดีเอง  ผมเลยสะดุดทันทีและเปิดอ่านดูสักเล็กน้อยก่อนตัดสินใจจ่ายเงินทันที   ในเนื้อหานั้นเป็นการแนะนำคำศัพท์บทละ 1 คำแล้วมาเขียนเรื่องราวที่เกี่ยวข้องกับคำศัพท์นั้น โดยเนื้อหาง่ายๆทำให้เข้าใจคำศัพท์ได้ง่ายยิ่งขึ้นครับ แถวตอนจบบทก็จะมีคำศัพท์ใกล้เคียงกันแนะนำด้วยครับ อ่านไปก็ได้ความรู้ไปครับ

              สองวันที่ผ่านมานี้ผมจึงเปลี่ยนวิธีหาความรู้ภาษาอังกฤษด้วยหนังสือเล่มนี้ครับ แม้อาจจะได้ความรู้น้อยแต่ผมว่าถ้าเป็นสิ่งที่ทำให้เราไม่เบื่อกับการเรียนแล้วละก็นั่นถือว่าประสบความสำเร็จแล้วละครับ

              คุณก็ทำได้ลองหาหนังสือเล่มโปรดเอาไว้อ่านเล่นดูสิครับ อย่ามองว่ามันไร้สาระ หากมองให้ดีหนังสือทุกเล่มมันมีดีซ่อนอยู่เสมอครับ




ปกหนังสือ เจ็บนิดเดียว เดี๋ยวก็เช้า