ในหนังสือ ชีวิตตำรวจ บทที่ ๖๑ เริ่มจากหน้า ๒๕๑ พล.ต.อ.วสิษฐ เดชกุญชร ซึ่งต่อไปผมจะเขียนถึงท่านว่าอาจารย์วสิษฐตามที่เคยขออนุญาตท่านไว้… ท่านเริ่มต้นด้วยการเล่าเรื่องว่า

“การได้เฝ้าฯ พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวที่โต๊ะเสวย โดยนั่งข้างฝ่าละอองธุลีพระบาทนั้น สำหรับใครก็ตาม นับเป็นสิริมงคลครั้งใหญ่ที่สุดครั้งหนึ่งในชีวิต แต่อาจกลายเป็นวิกฤตการณ์ครั้งใหญ่ที่สุดครั้งหนึ่งก็ได้” เพราะอะไร ท่านเล่าว่า

นอกจากผู้เข้าเฝ้าจะได้รับพระราชทานเลี้ยงแล้ว ยังได้รับพระราชทานเครื่องดื่มรวมทั้งสุราและเมรัยด้วย ในวันนั้นอาจารย์วสิษฐเล่าว่า “คืนนั้นผมจึงรับพระราชทานเบียร์เข้าไปเพียง ๒ ถ้วย”

อาจารย์บอกว่า ไม่ว่าสุราหรือเมรัยนั้นไม่เข้าใครออกใคร ท่านดื่มเพียง ๒ ถ้วยแต่ก็ทำให้สติของท่านหย่อนยานได้ ท่านว่า “เพราะเมรัย(เบียร์) ๒ ถ้วยนั้นแท้ ๆ สติของผมจึงฟั่นเฟือน” แล้วตอนสำคัญก็มาถึง ท่านว่า

“เมื่อเห็นว่าเสวยเสร็จและพระเจ้าอยู่หัวกำลังจะทรงลุกขึ้น ผมกล้าถึงก้มลงกราบบนโต๊ะเสวย แล้วกราบบังคมทูลว่า มาเฝ้าครั้งนี้ ใคร่ขอพระราชทานอะไรสักอย่างหนึ่ง พระพุทธเจ้าค่ะ

พระเจ้าอยู่หัวทรงชะงัก ทอดพระเนตรมาที่ผม แล้วทรงถามด้วยพระสุรเสียงอ่อนโยนว่า “จะเอาอะไร” อาจารย์วสิษฐกราบบังคมทูลว่า

“ขอพระราชทานพระบรมราชานุญาต ปิดทองหน้าพระพระพุทธเจ้าค่ะ ผมกราบบังคมทูลตอบอย่างฉาดฉาน คงเป็นเพราะฤทธิ์เมรัย(เบียร์) ๒ ถ้วยนั่นแหละ

“ปิดทองข้างหลังไปเรื่อย ๆ เถอะ แล้วมันจะล้นออกมาข้างหน้าเอง” รับสั่งตอบแล้วก็ทรงลุกขึ้น และทรงพระดำเนินออกไป โดยไม่มีพระบรมราชาธิบายอย่างใด…”

อาจารย์วสิษฐบันทึกไว้ว่า “แต่พระราชดำรัสตอบที่พระราชทานในทันทีนั้น ก็เพียงพอแล้วทำให้ผมได้สติทันที” ท่านเล่าย้อนถึงที่มาของการณ์ครั้งนี้ด้วยว่า

เดือนเมษายน ปี ๒๕๑๐ ท่านได้รับพระราชทานพระสมเด็จจิตรลดา พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่ทรงพระราชทานพระบรมราโชวาทให้ “ปิดทองหลังพระ” ให้ตั้งหน้าทำความดีโดยไม่ต้องพะวงว่าจะมีใครรู้ใครเห็นหรือไม่ หรือจะมีใครชม

“จำได้ว่าพระเจ้าอยู่หัวให้ถือเอาความสำเร็จของราชการที่ทำนั้นเป็นบำเหน็จรางวัลแล้ว และให้ทำหน้าที่เพื่อหน้าที่แต่อย่างเดียว..

อาจารย์วสิษฐ เขียนไว้ในหนังสือเล่มเดียวกันถึงอภินิหารพระสมเด็จจิตรลดา จึงทำให้ทราบว่าเหตุใดสติของท่านจึงหย่อนหยานกล้ากราบบังคมทูลในคืนนั้นว่า

หลังจากได้รับพระราชทานสมเด็จจิตรลดามาแล้ว “ผมก็ห้อยแต่พระที่พระราชทานองค์เดียวไว้ที่คอ ปรากฏว่าในช่วงเวลา ๑ ปีเต็มต่อจากนั้น งานของผมทั้งหนักและทั้งเสี่ยงอันตรายอย่างเหลือเชื่อ แทบเอาชีวิตไม่รอด

แต่พอสิ้นปี ผมไม่ได้เงินเดือนขึ้นแม้แต่บาทเดียว เดือนเมษายน ๒๕๑๑ ผมได้กลับไปเฝ้าฯ ที่วังไกลกังวลอีก” และเมื่อท่านได้รับพระมหากรุณาให้นั่งโต๊ะเสวยและดื่มเบียร์เข้าไปสติของท่านจึงเหมือนฟั่นเฟือน จนเกิดเหตุการณ์ดังกล่าว

อาจารย์วสิษฐ เล่าว่า หลังได้รับพระราชทานพระราชดำรัสตอบแล้ว “ผมเดินตัวเบากลับออกมาจากวังไกลกังวลด้วยปณิธานใหม่ ปณิธานที่จะทำหน้าที่ต่อไปอย่างเต็มสติกำลัง โดยไม่นึกถึงบำเหน็จรางวัลชนิดใดจากใครทั้งสิ้น”

ท่านปิดท้ายเรื่องนั้นด้วยว่า “แล้ววันหนึ่ง ทองก็ล้นออกมาที่หน้าพระจริง ๆ ตามพระราชดำรัสของพระเจ้าอยู่หัว” มหัศจรรย์นั้น อยู่ในบทต่อไปของหนังสือ ชีวิตตำรวจ เล่มนี้แหละครับ !