ชื่อเรื่อง....เสียงตะโกนของพ่อ

              อีกฝั่งหนึ่งของแม่น้ำ

ร่างของพ่อที่ยืนอยู่ริมฝั่งแม่น้ำสายนั้น เมื่อตัดกับแสงอันเรืองอร่ามของดวงตะวันยามเย็น ท่าทางของพ่อจะดูสง่างาม แฝงไว้ด้วยความเข้มแข็งอย่างชายชาตรี แต่ขณะเดียวกันภาพของพ่อก็ดูอ่อนโยน เหมือนกับเงาของพ่อที่ทอดทาบลงแม่น้ำที่ไหวพลิ้วไปกับคลื่นของสายน้ำ

            สายตาของพ่อทอดมองมายังฉัน แม้ว่าพ่อจะยืนอยู่คนละฝั่งแม่น้ำ แต่ในความคิดของฉันก็มองเห็นแววตาที่เปล่งประกายของพ่อ โดยแม่น้ำที่ขวางกั้นไม่สามารถที่จะขัดขวางความรู้ดังกล่าวที่เกิดขึ้นกับฉันได้ เช่นเดียวกับมืออันหยาบด้านของพ่อที่กรำงานหนักมาเนิ่นนาน ในความรู้สึกของฉันแล้ว กลับรู้สึกว่าฝ่ามือของพ่อนั้น นุ่มนวลและอบอุ่น

            พ่อยืนมองฉัน ระบายยิ้มของพ่อบนใบหน้านั้นอีก เป็นรอยยิ้มแห่งไมตรี และความรัก โดยปราศจากความชิงชังหรือเคียดแค้นใดๆ ทั้งสิ้น ขณะเดียวกันรอยยิ้มของพ่อก็สามารถจะทดแทนเป็นคำพูดให้ฉันเข้าใจและรับรู้ได้ แม้ว่าพ่อจะไม่ได้เอ่ยปากใดๆ ออกมาเลยก็ตาม

            เย็นวันนั้นพ่อยืนอยู่ริมฝั่งอีกฟากหนึ่ง เบื้องหลังของพ่อคือดวงตะวันที่กำลังสาดแสงเรืองรองและขอบฟ้ากว้าง

            ระหว่างดวงตะวัน ขอบฟ้าที่กว้างไกลไพศาล และร่างของพ่อที่ยืนอยู่บนฝั่งแม่น้ำ แม้ร่างของพ่อจะดูน้อยนิดเหลือเกินเมื่อเทียบกับสองสิ่งนั้น...แต่พ่อก็ยิ่งใหญ่อยู่ในใจฉัน และไม่มีสิ่งใดเสมอเหมือนได้ ไม่ว่าจะเป็นสิ่งใดในจักรวาลนี้ก็ตาม

            โน้นแน่ะ...พ่อยืนอยู่บนฝั่งแม่น้ำ และยิ้มให้ฉันอีกแล้ว

            ..........................................................

พ่อเคยบอกกับฉันว่า แม่น้ำยามเย็นนั้นสวยงาม...แต่ความสวยงามก็ย่อมมีสิ่งที่น่ากลัวแฝงเร้นอยู่เสมอ

            "ไม่เห็นจะน่ากลัวตรงไหนเลยพ่อ?" ฉันร้องถามด้วยความสงสัย

            พ่อยิ้มก่อนบอก "ความสวยงามมักจะอยู่บนผิวน้ำ....เมื่อผิวน้ำสงบจะดูราบเรียบเหมือนแผ่นกระจก หรือยามมีระลอกคลื่นจะดูไหวระริกระรี้ แต่พอมันสะท้อนกับแสงตะวันก็จะดูแวววาววิจิตรตระการตา"

            ฉันงุนงงมากขึ้นจึงถามพ่ออีก

            "แล้วความน่ากลัวล่ะพ่อ?"

            "ความน่ากลัวหรือ....มันจะซ่อนอยู่ใต้ผืนน้ำยังไงล่ะลูก เพราะคนเราสนใจแต่สิ่งที่สวยงามนั่นแหละ จึงมักจะมองไม่เห็นสิ่งที่น่ากลัวที่ซุกซ่อนอยู่ภายในลึกๆ" พ่อบอกและมองหน้าฉัน พร้อมยิ้มที่มุมปาก

            พ่อบอกกับฉันอีกว่า ความน่ากลัวมิได้มีอยู่ใต้ผิวน้ำเท่านั้น แต่ความน่ากลัวมันมีอยู่ทั่วทุกหนแห่งในโลกนี้

            "ถ้าอย่างนั้นคนเราก็น่ากลัวสิพ่อ?" ฉันถามพ่อด้วยความอยากรู้อีก ก็ในเมื่อพ่อบอกว่าทุกอย่างมันน่ากลัวนี่

            พ่อก้มมองหน้า ยิ้มอย่างอ่อนโยน สัมผัสมืออันอบอุ่นบนไหล่ของฉัน และเงียบไปชั่วขณะก่อนจะบอกกับฉันว่า 

            "คนไม่น่ากลัวหรอกลูก...แต่จิตใจของคนนั่นต่างหากที่น่าสะพรึงกลัวกว่า"

            .........................................................

เย็นวันนี้พ่อยืนอยู่อีกฝั่งหนึ่งของแม่น้ำ....แม่น้ำที่พ่อบอกว่ามีทั้งความสวยงามและน่ากลัวนั่นแหละ

            เงาของพ่อที่ทอทาบบนผืนน้ำ ไหวระริก และสะท้อนแสงตะวันวาววับอย่างสวยงาม

            ฉันยืนอยู่ฝั่งตรงกันข้ามกับพ่อ และกำลังตั้งท่ากระโดดลงแม่น้ำ เพื่อแหวกว่ายไปหาพ่อ

            "อย่ากระโดดลงมานะ....มันน่ากลัว!" เสียงพ่อตะโกนห้ามเสียงดังลั่น

            ฉันหยุดชะงักและร้องบอกกลับไป "แม่น้ำแคบนิดเดียวเท่านั้นเองพ่อ"

            "ไม่จริงหรอกลูก..." เสียงพ่อตะโกน "ความกว้างหรือแคบของแม่น้ำนั้น มันขึ้นอยู่กับสายตาและความคิดของแต่ละคนต่างหาก"

            "น่ากลัวตรงไหนกันเล่าพ่อ?" ฉันอยากรู้ จึงถามกลับไปอีก

            พ่อยกมือทั้งสองข้างป้องปาก และจ้องมองฉัน

            "สายตาและความคิดนั่นแหละลูก....เพราะมันมีทั้งความน่ากลัวและความงดงาม เหมือนกับทุกสิ่งทุกอย่างในโลกนี้" 

            แล้วเสียงพ่อตะโกนจากอีกฝั่งหนึ่งของแม่น้ำก็ดังขึ้น 0