"ผมไม่อยากเป็นวีรบุรุษ และจะไม่ขอยอมตายในชุดนักรบ" 

น่าจะเป็นประโยคท้ายๆ ของช่วงชีวิตการรับราชการตำรวจของ พ.ต.อ.สมเพียร เอกสมญา อดีต ผกก. สภ.บันนังสตา ยะลา หรือ ที่มีฉายามากมายที่สังคมขนานนามให้แก่ท่าน เช่น “ผกก.กระดูกเหล็ก” " จ่าเพียรมือปราบ " และแม้แต่ล่าสุดได้เป็น “วีรบุรุษบันนังสตา” ....

ผู้เขียนเคยใช้ช่วงหนึ่งของชีวิตใน อ.บันนังสตา มานานร่วม 15 ปี หากไม่เขียนถึง อ.บันนังสตา และ”จ่าเพียร”เลย ก็คงเหมือนว่าไม่เคยเหยียบย่ำรอยเท้าลงบนใบยางที่ร่วงโรยลงในพื้นดินของสวนยางใน อ.บันนังสตา ... ทำตัวเหมือนคนที่ไม่เคยกินข้าวยำงานบุญกับชาวบันนังสตามาก่อน....

เส้นทางชื่อเสียงของผู้ก่อความไม่สงบในพื้นที 3 จังหวัดชายแดนใต้ หากนำเรียงตามยุคสมัย ได้ดังนี้ คือ “โจรจีนคอมมิวนิสต์” (จคม.) ที่ล่มสลายกลายเป็น “ผู้ร่วมพัฒนาชาติไทย”  จนมาสู่ยุค “ขบวนการโจรก่อการร้าย” (ขจก.) และทุกวันนี้มาเป็น “กลุ่มผู้ก่อความไม่สงบ” ผู้เขียนนั้นถือได้ว่าได้ใช้ชีวิตราชการในช่วงที่ขบวนการโจรก่อการร้าย (ขจก.) และกลุ่มผู้ก่อความไม่สงบยังคงปฏิบัติการอย่างเข้มข้นในพื้นที่  ส่วนโจรจีนคอมมิวนิสต์ (จคม.) ในปัจจุบันได้กลายเป็นคนไทยอย่างแนบแน่นไปเสียแล้ว

อำเภอบันนังสตา จังหวัดยะลา หากพิจารณาดูโดยสภาพภูมิประเทศและวิถีชีวิตชาวบ้านในพื้นที่แล้วก็ดูเหมือนไม่แตกต่างจากอำเภออื่นๆ ใน 3 จังหวัดชายแดนภาคใต้ใดๆ เลย คือ ประชากรมากกว่าร้อยละ 80 เป็นชาวไทยนับถือศาสนาอิสลาม ประกอบอาชีพเกษตรกรทำไร่(สวนยางพารา) อัตราการอ่านออกเขียนได้(ภาษาไทย)อาจจะต่ำที่สุดในประเทศ แต่การศึกษาด้านศาสนาสูง ชายชาวมุสลิมที่นี่จึงมีความเคร่งครัดในวิถีชีวิตแบบมุสลิมอย่างแข็งแกร่ง สังคมมุสลิมจึงถือปฏิบัติตามแนวทางที่ท่านนะบีมูฮัมหมัด(ซ.ล.)เคยทำเป็นแบบอย่างมา

ส่วนผู้หญิงที่มีสามีแล้วก็จะอยู่แต่ในบ้าน ไม่ยอมออกมาพบคนแปลกหน้าเลย หากสามีของเธอไม่อนุญาตเสียก่อน.....?

แต่ อ.บันนังสตาก็มีชาวไทยพุทธอาศัยอยู่บ้างประปราย มีไม่ถึงร้อยละ 20 โดยมีอุปนิสัยรักพวกพ้องเดียวกัน มีวัดเพียงไม่กี่แห่งทั่วทั้งอำเภอ การมีกิจกรรมทางศาสนาจึงเป็นที่พบปะพูดคุยสนทนาธรรมของชาวไทยพุทธได้อย่างน่าชื่นใจ  พระสงฆ์ที่นี่จึงเป็นที่เคารพของชาวไทยพุทธ ...

ชาวบันนังสตาเข้าใจในความแตกต่างตรงจุดนี้ดี ที่ผ่านๆ มาเรื่องความแตกต่างทางศาสนาไม่เคยมีรอยบาดหมางระหว่างกันแต่อย่างใด อยู่ด้วยกันได้ สนทนากันได้ ทำมาหากินร่วมกันได้ ซื้อขายแลกเปลี่ยนสินค้ากันเป็นปกติ .....

หากกล่าวถึงอดีตย้อนไปสักเกือบ 50 ปี เมื่อครั้งเกิดเหตุวาตภัยที่แหลมตะลุมพุก จ.นครศรีธรรมราช จนมีชาวบ้านได้รับความเดือดร้อนเรื่องที่อยู่อาศัยและที่ทำกิน ทำให้ฝ่ายราชการต้องอพยพประชาชนจำนวนหนึ่งมาตั้งรกราก ณ พื้นที่จัดสรรที่อยู่ติดกับเทือกเขาสันกาลาคีรี จนได้ตั้งชื่อหมู่บ้านเป็นชื่อที่บอกถึงที่มาของเชื้อสายเครือญาติ เช่น หมู่บ้าน “ขวัญนคร”  รวมทั้งหมู่บ้านที่ตั้งชื่อเป็นแบบไทยๆ  ก็ล้วนแต่เป็นชาวบ้านต่างถิ่นที่โยกย้ายกันมาทำมาหากินในเขตพื้นที่ อ.บันนังสตา นอกจากนี้ในอดีตย้อนหลังกลับไปมากกว่านั้น ชาว อ.บันนังสตาส่วนหนึ่งที่นับถือศาสนาพุทธก็เป็นผู้ที่ได้รับเชิญจากทางการไทยให้เข้าไปตั้งรกรากและพัฒนา เพื่อเป็นการเอาชนะปัญหาการแบ่งแยกดินแดนในอดีตกาลและปัญหาคอมมิวนิสต์  นี่คือ สภาพความเป็นมาของความแตกต่างทางด้านเชื้อชาติและศาสนาของชาวบันนังสตา  

ถนนหนทางเส้นทางสัญจรหลักของอ.บันนังสตา ที่นักท่องเที่ยวรู้จักดี คือ ถนนยะลา – เบตง (หรือถนนสุขยางค์) หมายเลข 410 ที่เคยเกิดเหตุการณ์อยู่บ่อยครั้ง และถนนเชื่อมระหว่างอ.บันนังสตา กับ อ.ยะหา ที่ใช้เป็นเส้นทางลัดไปยัง อ.หาดใหญ่ จ.สงขลาได้ นอกจากนั้นก็เป็นเส้นทางสัญจรระหว่างหมู่บ้าน แต่ก็เป็นถนนแบบลาดยางเกือบทั้งหมดแล้ว

คำว่า “บันนังสตา” จึงได้มีการสันนิษฐานว่าผันมาจากคำว่า “บือแน” หมายถึง หมู่บ้าน “สตา” หมายถึง การหยุด(พักชั่วคราว)ระหว่างการเดินทางไปยังหัวเมืองทางใต้(อ.เบตง) ก่อนออกไปสู่ประเทศมาเลเซีย ทางด้านรัฐเคดาห์ ไปได้ถึงเกาะปีนัง ซึ่งเป็นระยะทางที่ไม่ไกลนัก โดยเฉพาะเส้นทางเดินของชาวยะลา ปัตตานี นราธิวาส  และบันนังสตาก็มีที่มาอันยาวนานรุ่นราวคราเดียวกับหัวเมืองรือเสาะ เมืองรามัน เมืองบาเจาะ ในรูปแบบการปกครองหัวเมืองสมัยรัชกาลที่ 5 (แต่ก็ไม่เก่าเท่าเมืองยะรัง)

ด้วยภูมิประเทศของ อ.บันนังสตาเป็นที่ราบบนพื้นที่สูง สลับกับภูเขาหินปูน หินแกรนิต ส่วนหนึ่งอยู่ในพื้นที่ของอุทยานแห่งชาติป่าบาลา-ฮาลา มีการสร้างเขื่อนดักทางน้ำไหล เป็น “เขื่อนบางลาง”ของการไฟฟ้าฝ่ายผลิตแห่งประเทศไทย ตามพระราชดำริของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว

ในอดีต อ.บันนังสตาจึงตั้งอยู่ได้ด้วยทรัพยากรธรรมชาติอันอุดมสมบูรณ์ ทั้งป่าไม้และแร่ธาตุต่างๆ มากมาย ทำให้ อ.บันนังสตาเป็นเมืองที่คึกคักมากที่สุดในอดีต เพราะการสัมปทานไม้และเหมืองแร่ มีทั้งโรงเลื่อยไม้ เหมืองแร่ดีบุก วุลแฟรม 2-3 แห่ง มีคนงานมากมายและงานให้ทำใน อ.บันนังสตา

ชาวบ้านเคยเล่าให้ฟังว่า ที่นี่เศรษฐกิจการค้าขายคึกคักมาก ทั้งรถบรรทุกแร่ รถไม้ซุงวิ่งกันขวักไขว่ ทุกๆ 15 วันจะมีคนงานเหมืองแร่ลงมาซื้อหาสินค้าไปเก็บไว้กินไว้ใช้ “เปรียบเสมือนเมืองที่มีการตื่นทอง” คำบรรยายสั้นๆ  เหล่านี้สะท้อนความอุดมสมบูรณ์ของ อ.บันนังสตาได้เป็นอย่างดี (ปัจจุบันเป็นเหมืองที่ถูกทิ้งร้างเพราะราคาแร่ตกต่ำ และกลายเป็นแหล่งกำเนิดมลพิษของสารตะกั่วที่ไหลลงสู่แม่น้ำปัตตานี หรือแม้แต่เหมืองหินอ่อนก็ถูกปิดตายเช่นเดียวกัน)

แต่ในอดีตอุปสรรคที่พอมีบ้างก็คือ “โจรก่อการร้าย” ในกลุ่ม PULO และ BRN หรือจะชื่ออะไรก็ตามแต่ ซึ่งผู้รับสัมปทานต่างๆ ต้องมี “จ่ายนอกรายการ” ซึ่งถือเป็นเรื่องปกติ แต่พวกเขาก็เป็นผู้ก่อการร้ายที่มีอุดมการณ์ นั่นคือ รับผิดชอบต่อเหตุการณ์ที่พวกเขาก่อการทุกครั้ง ด้วยการทิ้งจดหมายที่มีข้อความและตราประทับไว้ พื้นที่การเคลื่อนไหวจะอยู่ในภูเขาสูงระหว่างรอยต่อของรัฐเคดาห์ ประเทศมาเลเซีย กับเขต อ.บันนังสตา ,ธารโต และเบตง จังหวัดยะลา

ส่วนลูกเมียของพวกเขาก็จะอาศัยอยู่ตามหมู่บ้าน เป็นชาวบ้านปกติ ประกอบอาชีพทำสวนยาง เลี้ยงลูกไปตามแต่ยถากรรม นานๆ สามีจึงจะได้กลับบ้านมาหา

อ.บันนังสตา มีภูมิประเทศส่วนใหญ่ที่เอื้อต่อการซ่องสุมของผู้ก่อการร้ายมาก แม้แต่หลังโรงพักและที่ว่าการอำเภอ ซึ่งมีแม่น้ำปัตตานีไหลผ่าน ข้ามไปอีกฝั่งก็เป็นหมู่บ้านบาเจาะ พื้นที่ “สีแดงจัด” (ทางราชการเพิ่งจะมาจัดประเภทพื้นที่สีต่างๆ เมื่อไม่กี่ปีมานี้ในช่วงเหตุการณ์ความไม่สงบ และพยายามพัฒนาปรับลดพื้นที่สีเข้มข้นลงด้วยวิธีการจิตวิทยามวลชน)

เมื่อไม่กี่ปีมานี้ โรงพักก็เพิ่งจะโดนยิงด้วยเครื่องยิงลูกกระสุนข้ามฝั่งแม่น้ำมายังโรงพัก แต่พลาดตกมาโดนบ้านเรือนของชาวบ้าน ในช่วงนั้น “จ่าเพียร”ยังอยู่ในฐานะ “ร้อยเวร”อยู่

เหตุการณ์ที่สำคัญของ อ.บันนังสตา ในช่วงความไม่สงบในพื้นที่ 3 จังหวัดชายแดนใต้ ก็คือ การบุกเข้าไปทำร้ายหน่วยทหารในเช้ามืดวันเดียวกันกับที่เกิดเหตุการณ์ล้อมยิงที่มัสยิดกรือเซะ ครั้งนั้นมีเยาวชนชาวบันนังสตาเสียชีวิตไปร่วม 10 คน โดยคนร้ายได้บุกเข้าไปจู่โจมตามเวลานัดหมายพร้อมกันหลายๆ จุดใน 3 จังหวัด เจ้าหน้าที่ทหารเล่าว่า ไม่มีเค้าลางว่าจะเกิดเหตุการณ์นั้น เจ้าหน้าที่ในหน่วยเพิ่งลุกจากที่นอนเตรียมตัวล้างหน้าแปรงฟันกัน แล้วก็มีกลุ่มคนร้ายกลุ่มหนึ่งวิ่งพุ่งเข้ามาในฐานของหน่วยด้วยอาวุธปืนและมีดที่อยู่ในมือ มุ่งเข้าทำร้ายเจ้าหน้าที่ มีบางคนที่ถูกฟันด้วยมีดได้รับบาดเจ็บ เมื่อเจ้าหน้าที่ตั้งตัวได้ก็คว้าปืน M 16 ยิงสวนออกไป จนผู้ก่อการร้ายเสียชีวิตทั้งหมด (ผู้เขียนได้ร่วมชันสูตรศพด้วยทุกราย)

สิ่งที่ทำให้เจ้าหน้าที่ทุกคนตกใจก็คือ เมื่อเหตุการณ์สงบลง ก็พบว่าเยาวชนบางคนนั้นล้วนรู้จักมักคุ้นกับเจ้าหน้าที่ทหารทั้งหมด เพราะเมื่อเย็นวานยังเตะฟุตบอลออกกำลังกายเล่นกับเจ้าหน้าที่อยู่เลย มีเพียงไม่กี่คนที่มาจากพื้นที่อื่น เรื่องนี้ยังความเสียใจมาถึงญาติพีน้องของผู้ตายและเจ้าหน้าที่ทหารเองด้วยที่ต้องลงมือสังหารเพื่อนร่วมสนามฟุตบอลด้วยกันเอง......!

ปัญหาสำคัญของการพัฒนา อ.บันนังสตา ในช่วงแรกๆ ระหว่างเหตุการณ์เผาโรงเรียน (ซึ่ง อ.บันนังสตาก็ถูกเผาไปประมาณ 2 โรง) จนก่อนถึงเหตุการณ์ปล้นปืน หรือประมาณ ปี พ.ศ. 2535 - 2547 ก็คือ ปัญหายาเสพติดในหมู่เยาวชน เป็นปัญหาที่ทุกหน่วยงานร่วมกันแก้ไข นัยว่าเฮโรอีนของที่นี่มีความบริสุทธิ์สูงมาก จึงทำให้เยาวชนติดได้ง่ายแม้การเสพเพียงครั้งเดียว การนำเยาวชนไปเข้าค่าย “ถอนพิษยา”ที่นี่ทำได้มีประสิทธิผลเพียง 2% เท่านั้น(หมายถึง เลิกเสพยาได้เพียงแค่ 2คนใน100 คน)....!

ทุกวันนี้เยาวชนเหล่านั้นล้วนเติบใหญ่กลายเป็นผู้นำครอบครัว ผู้นำชุมชนกันหมดแล้ว หากไม่ล้มหายตายจากกันไปเสียก่อน

ปัญหาสืบเนื่องจากปัญหาแรกก็คือ ปัญหาโรคเอดส์จากการใช้เข็มฉีดยาเสพติดร่วมกันในหมู่เยาวชนนั่นเอง ซึ่งต่อมาก็นำไปสู่ปัญหาการเป็นโรคเอดส์ในสตรีกลุ่มแม่บ้าน ทุกวันนี้ปัญหานี้บรรเทาเบาบางลงไปพอสมควร จากการเข้มงวดของเจ้าหน้าที่และปฏิบัติการ “จิตวิทยามวลชน”ของฝ่ายรัฐ ทั้งฝ่ายทหาร ตำรวจ และส่วนราชการต่างๆ

และก็เพราะว่า ฝ่ายราชการเราสามารถดึงเอาคนในหมู่บ้านมาเป็นแนวร่วมการพัฒนาได้ทั้งในอดีตและปัจจุบัน ถือว่าเป็นความสำเร็จของภาครัฐ ซึ่งเป็นการทำงานที่บรรลุตามพระราชดำรัสของในหลวง เรื่อง “เข้าใจ เข้าถึง พัฒนา” นั่นเอง

นับตั้งแต่เหตุการณ์ปล้นปืนเป็นต้นมา อ.บันนังสตา ยังเป็นหนึ่งในอำเภอที่เกิดเหตุการณ์รุนแรงเรื่อยมาแทบไม่เว้นในแต่ละวัน ทั้งที่ออกข่าวและไม่ออกเป็นข่าว แต่สภาพจิตใจชาวบ้านในวันนี้สามารถรับมือกับเรื่องราวร้ายๆ ที่เกิดขึ้นในชีวิตประจำวันได้ เพราะจะรอแต่เพียงให้ทางราชการมาแก้ไขให้เพียงอย่างเดียวก็คงไม่เกิดผล เนื่องจากชาวบ้านยังต้องประกอบสัมมาอาชีพอยู่ทุกวัน ในคราวที่เกิดเหตุการณ์ความไม่สงบแรกๆ ชาวบ้านต่างก็หวาดระแวง วุ่นวายสับสนไม่รู้ใครเป็นใคร ความหวาดระแวงระหว่างชาวบ้านกับเจ้าหน้าที่รัฐ ความบาดหมางกันระหว่างต่างศาสนิกกัน ล้วนถูกใส่เป็นข้อมูลเข้าไปในความทรงจำโดยไม่รู้ตัว

กล่าวสำหรับเรื่องราว “จ่าเพียร” ท่านก็เป็นตำรวจเฉกเช่นเดียวกับนักเรียนพลตำรวจทั่วๆ ไป ที่เมื่อสำเร็จการศึกษาจากโรงเรียนตำรวจภูธรแล้วก็ได้รับคำสั่งบรรจุเข้าทำงานในโรงพักภูธรอำเภอต่างๆ ทั่วประเทศ  โรงพักบันนังสตาก็เช่นเดียวกัน เคยเห็นน้องๆ ตำรวจรุ่นใหม่ๆ มาบรรจุลงทำงานปีแล้วปีเล่า เก่าไปใหม่มา แต่ก็ไม่มีใครมีชีวิตราชการตำรวจรุ่งเรืองเท่ากับ “จ่าเพียร”  ลูกน้องของท่านมาเล่าเรื่องนี้ให้ฟังว่าท่านมาจากตำรวจชั้นประทวน จนได้เลื่อนยศขึ้นเป็นชั้นสัญญาบัตร เพราะการปะทะกับผู้ร้าย(เคยเปิดแผลตามร่างกายให้ดู) จนมาได้ติดยศ พ.ต.อ. ในปี 2550 และได้รับความไว้วางใจจากผู้บังคับบัญชาแต่งตั้งให้ย้อนกลับมาดำรงตำแหน่งเป็น  “ผู้กำกับการตำรวจภูธร สภ.บันนังสตา” แห่งเดียวกันกับที่เริ่มรับราชการครั้งแรก เมื่อยังเป็นตำรวจชั้นประทวน “พลตำรวจ”หน้าใหม่จาก อ.กันตัง จ.ตรัง

เป็นใครก็ย่อมภาคภูมิใจที่เส้นทางชีวิตข้าราชการจะได้ไต่ถึงขั้นชั้นดาว จนเป็นนายร้อย-นายพัน..!  และได้ย้อนกลับมาที่เดิมด้วยความสำเร็จอย่างสูงสุด

แต่มาในตอนหลังๆ โรงพักบันนังสตาไม่ได้อยู่ในสายตาของผู้ใหญ่ เพราะไม่ได้เป็น “โรงพักเกรด เอ” แบบอำเภอใหญ่ๆ อีกแล้ว ด้วยสภาพเศรษฐกิจที่ไม่เอื้อต่อการแสวงหาผลประโยชน์จากผู้ประกอบการ นอกจากนี้รังแต่ที่นี่จะมีแต่ปัญหาเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ จากเหตการณ์ความไม่สงบฯ

ที่น่าสรรเสริญสำหรับ “จ่าเพียร”  ก็คือ ท่านอยู่ได้ เข้ากับชาวบ้านได้ ปัญหาใน อ.บันนังสตาจะเปลี่ยนแปลงไปอย่างไรท่านก็ “จัดการ-รับมือ”กับมันได้ เป็นพรสวรรค์ของคนที่ก้าวขึ้นจากข้าราชการตำรวจชั้นผู้น้อย จนได้เป็นผู้ปกครองดูแลทุกข์สุข ประชาชน อาจจะต่างไปจากนายร้อยตำรวจคนอื่นๆ ที่ก้าวพรวดๆ ขึ้นติดยศจากนายร้อยเป็นนายพันอย่างรวดเร็ว โดยไม่ได้รับรู้สภาพปัญหาและเข้าไปพัฒนาแก้ไขมันอย่าง “จ่าเพียร”

เช้า-เที่ยง-เย็น หากไม่เห็น “จ่าเพียร”อยู่กับชาวบ้านตามร้านน้ำชาก็แสดงว่า ท่านติดราชการบนโรงพัก  การสนทนาภาษาชาวบ้านตามร้านน้ำชาของบรรดาตำรวจ-ทหาร-ข้าราชการที่นี่ยังได้ประโยชน์อย่างหนึ่งนั่นคือ “งานจิตวิทยามวลชน”แบบนอกตำรา ซึ่งเป็นแผนพิชิตศัตรูมานักต่อนัก บางทีก็นั่งดูนกกับชาวบ้าน เสียง “นกรู้”ก็กระซิบบอกถึงข่าวร้ายได้ก็มีอยู่บ่อยครั้ง นี่เป็นสภาพการทำงานของเจ้าหน้าที่ของที่นี่

แต่การลงทำงานอย่างจริงจัง ความเข้มงวดกับปัญหาต่างๆ ในพื้นที่ย่อมสร้างความไม่พอใจให้แก่ผู้ที่ประกอบอาชีพไม่สุจริตได้ หรือวิธีการของท่านอาจไปขวางทางใครเขาเข้า  อันนี้ถือเป็นเรื่องปกติของการปฏิบัติงานจิตวิทยามวลชน  

ผลจากการเอาจริงเอาจังกับงาน จึงอาจจะเป็นที่มาของการมี “ค่าหัว”สำหรับผลงานเด็ดหัวข้าราชการอย่างที่เป็นข่าว ก็เป็นได้..?  การลอบดักหมายสังหาร“จ่าเพียร”ครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรก เพราะก่อนหน้านี้เพียงไม่กี่วัน “จ่าเพียร”ก็เพิ่งโดนกดระเบิดหมายจะสังหารมาแล้ว แต่พลาดไปโดนแค่กระจกรถคนเดียวกันนี้แตกไปนิดหน่อย เรื่องการที่ตนเองได้ตกเป็นเป้าสังหารของ “คนที่อยู่ในมุมมืด”นั้น “จ่าเพียร”รู้ตัวเองดี เพราะระดับ ผกก.ต้องมีค่าหัวแพงกว่าคนสามัญชนทั่วไป

แต่ค่าปลิดหัว ผกก.บันนังสตา ก็คงแพงน้อยกว่าค่าซื้อขายตำแหน่งตำรวจในหลายๆ แห่ง.....

ในช่วงแรกๆ ของการประสานงานระหว่างหน่วยงานราชการในการออกพื้นที่ก็อาจมีปัญหากันบ้าง แต่เมื่อประสานงานกันบ่อยๆ ครั้ง ด้วยความคุ้นชินระหว่างกันจากความยากลำบากก็กลายเป็นความง่ายในบัดดล ยิ่งหากได้ข้าราชการที่ชำนาญพื้นที่และชำนาญมวลชนมานานอย่าง “จ่าเพียร” ทุกอย่างก็ราบรื่น

หน้าที่สำคัญของการเป็นผู้บังคับบัญชา คือ การฝึกฝนลูกน้องให้ได้เข้าใจ ทำงานเป็น กวดขันไม่ให้ย่อหย่อนต่อหน้าที่ ให้รับรู้ทั้งสภาพปัญหาความไม่สงบ ปัญหาการประกอบอาชีพ ปัญหาปากท้องประชาชน ปัญหาการถูกเอารัดเอาเปรียบจากเจ้าหน้าที่ราชการหรือจากกลุ่มผู้มีอิทธิพลในท้องถิ่น ฯลฯ เพราะว่าสภาพปัญหาของที่นี่แตกต่างจากที่อื่นๆ โดยเฉพาะความเดือดร้อนของประชาชนที่ได้รับผลกระทบจากเหตุการณ์ความไม่สงบ และพี่น้องชาวไทยพุทธที่เข้ามาอาศัยอยู่ในพื้นที่จัดสรรบนพื้นที่ที่ราชการจัดสรรให้ ซึ่งอยู่ในป่าและบนภูเขาสูง

ปัญหาที่สำคัญคือ การแตกแยกกันทางความคิด ดังนั้น การแย่งชิงมวลชนระหว่างฝ่ายรัฐและฝ่ายผู้ก่อการร้าย จึงเป็นหน้าที่ของผู้ปกครอง “จ่าพียร”ก็เช่นเดียวกัน ทั้งการปกครองลูกน้องและดูแลทุกข์สุขของราษฎรในพื้นที่ การกรำศึกในพื้นที่ อ.บันนังสตาจึงแตกต่างจากการกรำศึกในเมืองใหญ่อย่างสิ้นเชิง …!

และการปะทะกันกับผู้ก่อการร้ายจึงเกิดขึ้นเป็นนิจ แทบทุกครั้งจะต้องมีชื่อของ “จ่าเพียร”เข้าไปเกี่ยวข้องด้วย เพราะท่านต้องนำชุดเจ้าหน้าที่เข้าปราบปรามผู้ก่อการร้ายร่วมกับลูกขุนศึกคู่ใจ

รายละเอียดชีวิตการต่อสู้ของ “จ่าเพียร” ในแวดวงข้าราชการตำรวจนั้น ท่านผู้อ่านสามารถติดตามอ่านได้ใน เรื่อง “บทเรียนจาก พ.ต.อ.สมเพียร...แม้แต่ตำรวจยังไม่ได้รับความเป็นธรรม แล้วประชาชนจะพึ่งใคร?”  ( http://www.isranews.org/isranews/index.php?option=com_content&view=article&id=221:2010-03-06-19-45-52&catid=19:2009-11-19-15-14-31&Itemid=5 )  ซึ่งเขียนโดย ไชยยงค์ มณีรุ่งสกุล นายกสมาคมหนังสือพิมพ์ภาคใต้แห่งประเทศไทย เพราะมีเบื้องหลังเบื้องลึกที่น่าสนใจดีทีเดียว

แต่ที่ผู้เขียนอยากจะฝากไว้ก็คือ การทำงานในพื้นที่ 3 จังหวัดชายแดนภาคใต้ ท่ามกลางปัญหาต่างๆ มากมาย ปัญหาหนึ่งที่ไม่ควรเกิดขึ้นเลยก็คือ การได้รับการดูแลอย่างเป็นธรรมแก่ข้าราชการทุกหมู่เหล่า ไม่เฉพาะแต่เพียงข้าราชการตำรวจ ทหาร แต่ยังมีข้าราชการส่วนอื่นๆ อีกมากมายที่เป็น “แนวร่วมของการพัฒนาชาติไทยด้วยกัน” หากราชการส่วนกลางเข้าใจและให้การดูแลอย่างเหมาะสม เชื่อแน่ว่าปัญหาเรื่องขวัญกำลังใจของข้าราชการก็คงไม่ลดต่ำลงดังเช่นทุกวันนี้  ซึ่งจะสะท้อนไปถึงผลของความสงบสุขในพื้นที่อีกด้วย

ผู้เขียนเชื่อเหลือเกินว่า ถ้าหากข้าราชการทุกคนเขาสามารถเลือกได้ พวกเขาก็คงไม่อยากใช้ชีวิตอยู่และปฏิบัติราชการในพื้นที่ที่เต็มไปด้วยปัญหาอย่างแน่นอน โดยเฉพาะการดักซุ่มโจมตีและฆ่าเจ้าหน้าที่ราชการ ที่ถูกปลิดชีพจนนับเป็นศพแทบไม่ถ้วนตลอดระยะเวลาของการเกิดปัญหาที่ผ่านมา

“จ่าเพียร” เป็นตัวอย่างที่สำคัญตัวอย่างหนึ่งของการถูกละเลยหรือเลือกปฏิบัติในการดูแลเรื่องขวัญกำลังใจของเจ้าหน้าที่ราชการในพื้นที่

ดังนั้น การจบฉากชีวิตของ “จ่าเพียร”ต่อการเรียกร้องความเป็นธรรมในการตอบแทนคุณความดีของข้าราชการที่เสียสละ จะทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างใดต่อวิธีการปฏิบัติของระบบราชการใน 3 จังหวัดชายแดนภาคใต้ เป็นเรื่องที่ข้าราชการทุกคนต่างเฝ้าจับตามองว่าระบบการบริหารทรัพยากรบุคคลจะกระเตื้องขึ้นได้มากน้อยเพียงใดจากนี้ไป.......

หาก...ป่าดงขาแข้ง มี “สืบ นาคะเสถียร” .. บันนังสตา ก็มี “จ่าเพียร”คนเก่ง

อนุสาวรีย์ของเสียงเรียกร้องแห่ง “ความเป็นมนุษย์”

.................................................................................

ขอบคุณแหล่งภาพจากข้อมูลทางอินเทอร์เน็ต