เป็นอีกคืนหนึ่งที่เหน็บหนาวพอจะทำให้ดวงจันทร์ต้องหลบไปแอบอิงไออุ่นจากแสงตะวันที่ปลายฟ้า แล้วปล่อยให้เหล่าดวงดาวพราวแสงคลายหนาวแก่กันตามลำพัง อวลกลิ่นรัญจวนจากดอกพญาสัตบรรณลอยอ้อยอิ่งมากับม่านหมอกแห่งรัตติกาล เพียงช่วงเวลาหนึ่งในค่ำคืนแห่งฤดูหนาวเท่านั้นที่จะส่งกลิ่นรัญจวน...
นานแต่น่าคุ้มค่าสำหรับผู้ที่เฝ้าคอย หากแต่ด้อยความหมายแก่คนผ่านทาง

เป็นอีกคืนหนึ่งในเดือนสุดท้ายแห่งปีที่คุณต้องทำงานล่วงเวลา... อืม ยังเหมือนเดิม... งานล่วงเวลาคืองานที่เราต้องสละเวลาส่วนตัวเพียงเพื่อให้ได้มาซึ่งค่าจ้างล่วงเวลาที่เสียไป
"ชีวิตมักเป็นเช่นนั้นเสมอ จะได้บางอย่างมาก็จำต้องยอมเสียบางอย่างไป" น้อยคนนักที่จะปฏิเสธได้...

ดาวยังพราวแสงอย่างมิรู้เหน็ดเหนื่อย และคุณยังเดินเอื่อยๆอย่างน่าเบื่อหน่าย เพื่อกลับที่พักหลังเสร็จสิ้นการงาน

เมื่อคุณเดินกลับมาถึงบริเวณที่พัก เด็กๆแถวนั้นยังวิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนาน คุณหยุดทักทายพอเป็นพิธีกับผู้ปกครองของเด็กเหล่านั้น อ๋อ ทานเรียบร้อยแล้วครับ พักนี้งานยุ่งทีเดียวครับ ไม่ครับ ยังครับ หาได้เท่าไหร่ก็ไม่รู้หายไปไหนหมดเหมือนกันครับ...

“ปล่อยน้าเขาไปซิ น้าเขาต้องไปพักแล้ว เอ๊ นังหนูนี่พูดไม่รู้เรื่องรึไงห๊า...” เสียงผู้ปกครองของเด็กคนที่วิ่งเข้ามากอดก่ายขาคุณไว้กล่าวออกมาเชิงรำคาญ

แล้วคุณก็หลุดจากการกอดก่ายของเด็กๆ ก่อนจะเดินกลับเข้าที่พัก ยิ้มของเด็กน้อยเหล่านั้นเป็นยิ้มอย่างที่เราพบเห็นได้ทั่วไปในเด็กทุกคน ถึงตอนนี้คุณกลับจำไม่ได้เสียแล้วว่า ยิ้มอย่างนั้นเคยปรากฏอยู่บนใบหน้าคุณครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่กัน ช่างมันเถอะ ตอนนี้คุณรู้สึกเหน็ดเหนื่อยเกินกว่าจะคิดถึงเรื่องอย่างนี้... "เรื่องอย่างนี้" คุณหัวเราะด้วยความรู้สึกแปลกๆที่คุณเรียกมันว่าเรื่องอย่างนี้ แต่ก็ไม่นานเกินกว่าหลายสิบก้าวสำหรับ "เรื่องอย่างนี้"

ปฏิทินแบบฉีกที่ยังหลงเหลืออยู่บนผนังห้องของคุณบอกว่าเป็นวันที่ 26 ธันวาคม... อีกไม่กี่วันก็จะย่างเข้าสู่เทศกาลปีใหม่ที่ใครๆต่างรอคอย  ไม่ว่าปฏิทินจะเป็นแบบไหน แต่ก็ยังปฏิบัติหน้าที่เหมือนๆกัน คือ บอกวันเวลา...

“แล้วความใฝ่ฝันที่มากมายล่ะ มิใช่มีไว้เพื่อให้ไขว่คว้ารึ...?”- จู่ๆ คุณก็นึกถึงคำพูดของเพื่อนคนหนึ่งที่กล่าวไว้เมื่อนานมาแล้ว- แต่ในขณะเดียวกันนั้น ความหลายหลากของปฏิทินยังสามารถทำให้มันเป็นอย่างอื่นได้... อาทิเช่น กระดาษวาดเขียนของเด็ก งานประดิษฐ์ส่งครูของเด็กๆ(อีกเช่นกัน) ที่เตือนความจำสำหรับหลายๆคนก็เป็นได้ แหล่งลาภลอยสำหรับนักเล่นอักษรแปรตัวเลขทั้งหลายด้วย เป็นต้น อ้อ เกือบลืมไป เป็นกระสุนสำหรับประลองความแม่นว่าจะขว้างขยะลงถังได้แม่นแค่ไหน...(เป็นข้อดีอีกอย่างสำหรับปฏิทินแบบฉีกที่มีกระสุนสำรองให้ทั้งปี)

     ว่ากันว่า ผู้คนในสมัยก่อนมักจะใช้เวลาที่ดวงจันทร์โคจรรอบโลกในการกำหนดทำปฏิทิน ถึงแม้โลกของเราจะมีดวงจันทร์ดวงเดียว แต่เนื่องด้วยอารยะธรรมโบราณที่มากมายแตกต่างกัน ทำให้ผู้คนในแต่ละอารยะธรรมต่างก็มีปฏิทินของตัวเองใช้ ไม่น้อยหน้ากันเลยล่ะ...

คุณมองปฏิทินที่เหลืออยู่...
ราวกับว่าปฏิทินที่ถูกฉีกทิ้งไปแต่ละใบ เป็นไรขนบนปีกแห่งฝันที่ถูกเด็ดดึงทึ้งทิ้งให้หลุดลอย
ปฏิทินที่ล่วงเลยถูกละทิ้ง ความฝันที่เคยมีล่ะ...พลัดหลงหล่นหายอยู่แห่งไหน
ยิ่งใช้ชีวิตผันผ่านเพียงใด ความฝันที่เคยใฝ่ยิ่งดูเลือนราง เพียงเพราะปีกฝันเบาบางมิอาจนำพาโบยบิน
น่าเศร้าที่เมื่อหลายปีก่อนคุณเคยคิดว่าอีกไม่กี่ปีหรอก คุณจะโบยบินสู่ฝันด้วยปีกแห่งฝันอันสวยงามของคุณ น่าเศร้ายิ่งกว่าที่ตอนนี้คุณกลับหวนหาห้วงเวลากาลก่อนที่คุณยังไร้พันธะจากโซ่แห่งพันธนาการที่เรียกขานกันว่า"การงาน"
อิ่มบ้างหิวบ้างแต่ยังสามารถโบยบินอย่างเสรี...
อิ่มท้องในทุกๆวันแต่ปีกฝันกลับไร้แรงโบยบิน...
"เราต้องสูญเสียซึ่งบางอย่าง เพียงเพื่อให้ได้มาซึ่งอีกอย่าง จริงรึ...?

คุณได้คิดถึงหนังสือเล่มหนึ่งที่คุณเคยอ่านโดยเพื่อนสนิทคนหนึ่งของคุณเคยให้ไว้ หนังสือมีชื่อว่า

"The Alchemist" ผู้คนในเรื่องนั้นแต่ละคนล้วนแต่มีวิธีจัดการกับความฝันของตัวเองต่างกันไป
เจ้าของร้านขายเครื่องแก้วเลือกที่จะไม่ไขว่คว้าความฝันทั้งที่สามารถทำได้ เพียงเพราะกลัวว่าจะสูญเสียความฝันอันหนึ่งเดียวที่มีอยู่
โจรอีกคนกลับเลือกที่จะทอดทิ้งมันไปตลอดกาล เพียงเพราะเห็นว่ามันช่างไร้สาระเหลือเกิน
ในขณะที่ชายหนุ่มซานติเอโก้กลับเลือกที่จะออกไล่ตามมันทั้งๆที่ดูเลือนรางยิ่ง เพียงเพราะ... อืม... เพียงเพราะอะไรกัน...?
"หากเราไม่ทอดทิ้งความฝัน ความฝันก็จะไม่มีวันทอดทิ้งเราเช่นกัน" เขาเคยบอกกับคุณ

"สิ่งที่หวังในวันนี้อาจไม่มีความหมายในวันพรุ่ง"
คุณได้แต่คิดปลอบใจตัวเอง ก่อนที่จะฉีกปฏิทินแล้วขยำมัน ขว้างลงถังขยะพร้อมกับเสี้ยวหนึ่งของความคิด...

************************************************

เป็นงานเก่าเมื่อนานมากแล้วในนามปากกาอื่น