ในจินตนาการ “ไอย์” ประจำวัน

จากปากคำของ ไอย์ นิติกวินกุล, เล่าต่อโดย นทธี ศศิวิมล

นงค์ลักษณ์ เหล่าวอ / อ่านมาเล่า

สั่งซื้อหนังสือเล่มนี่จากหน้าเฟซบุคของคุณนทธี ศศิวิมล เหตุผลเพราะอยากอ่านความนึกคิดของเด็กชายไอย์เจ้าของปากคำ เรื่องของเขาช่วงวัย 2-4 ขวบ แม่(นทธี)นำมาเล่าผ่านการโพสต์ในเฟซบุค จากนั้นคัดหลายๆ โพสต์มารวมเล่มให้อ่านกันถึง 152 โพสต์ ถามว่าจุใจไหม ต้องบอกว่าอยากอ่านอีก อยากอ่านอีก

การได้เห็นความคิดประจำวันของไอย์ เพลิดเพลิน จนอยากกินแล้วกินอีกอย่างที่ไอย์ชอบที่จะหลอกล่อให้พ่อกับแม่พาไปร้านสะดวกซื้อมั่ง ไปตลาดมั่ง ไปห้างมั่ง เป็นต้น อ่านไปจะรู้สึกว่า อืมมม...อยากอ่านอีก อยากอ่านต่อ มีไรให้อ่านอีก มีทั้งเสียงหัวเราะดังลั่นออกมาเวลาอ่านตอนขำแบบคาดไม่ถึง มีรอยยิ้มให้กับปากคำของไอย์แบบน่าเอ็นดูจริงๆ เด็กอะไร รวมถึงความอึ้งซึ้งลึกๆ ที่มาตอนไหนก็ไม่รู้ เขาพูดของเขาไปแล้วเราไปรู้สึกซึ้งน้ำตาคลอตั้งแต่ตอนไหน เด็กมีความรู้สึกที่ผุดผ่องงดงามใสปานแก้ว ใสกริ๊งมากๆ เล่าโดยไม่ผ่านการปรุงแต่งจินตนาการย่อมต่างจากงานเขียนวรรณกรรมเยาวชน แบบไม่ต้องเพ่งหรือวิเคราะห์ด้วยหลักจิตวิทยาใดๆ เป็นความรู้สึกผ่านใจผ่านออกมาทางคำพูด การแสดงออก อ่านไปก็อยากให้แม่ๆ อีกหลายๆ แม่ทั่วโลก ได้เฝ้าฟังปากคำแล้วเอามาเล่าให้อ่านแบบนี้ มันจะสนุกและงดงามมากๆ ทีเดียว แต่ละแม่ แต่ละคน แต่ละลูก มีสถานการณ์ในชีวิตประจำวันที่ต่างกันออกไป หากทุกแม่ได้ช่วยกันเล่า เราคงได้เห็นมิติหลากหลายของเด็กๆ ที่เป็นลูกๆ แล้วนำมาประมวลเพื่อเป็นงานจิตวิทยาเด็กที่วิเศษล้ำ เพราะโลกเปลี่ยนแปลงไปเสมอ สิ่งแวดล้อมพ่อแม่และลูกๆ ก็ต่างกันออกไปตามยุคสมัย เราจะเห็นวิถีชีวิตของแต่ละครอบครัวที่งดงามต่างกันออกไป

ตอนที่อ่านๆ ไปจากที่เราไม่ชอบร้านสะดวกซื้อ แต่...เฮ่ย...สังคมมันเปลี่ยนไปไง และมันสะดวกซื้อจริงๆ และนี่คือห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ที่มีเรื่องราวของไอย์ คือเรามองในมุมการเป็นสิ่งแวดล้อมในชีวิตของร้านสะดวกซื้อ เราจะเห็นเลยว่ามันคือฐานอากาศยานอันน่าอัศจรรย์ของเด็กเช่นกันพอๆ กับยูทูบเอย โทรทัศน์ การ์ตูนสารพัด การโฆษณาในโทรทัศน์ และเรื่องราวรอบตัวอื่นๆ ที่ต้องไปปฏิสัมพันธ์

การที่แม่แต่ละคนคอยสังเกตเรื่องเล่าของลูก นอกจากจะสร้างรอยยิ้ม ความอัศจรรย์ ความผูกพันและอื่นๆ อีกมากมายแล้ว สิ่งหนึ่งที่แม่หลายคนอยากจะทำคือ “อยากหยุดเวลา” ณ หลายๆ ช่วงวินาทีกับลูกเอาไว้ เพราะในอนาคตเมื่อเข้าสู่อีกวัย พัฒนาการ ความคิดความอ่าน ระยะห่างระหว่างกันย่อมเกิดขึ้นแน่นอน แม้ความรักไม่ได้คลายจากกันก็ตาม ซึ่งเป็นธรรมชาติของช่วงวัย แอบยิ้มกับคุณแม่ของไอย์ แต่หลายครั้งก็อดเศร้าแป๊บไปกับเธอไม่ได้ เวลาเธอบอกว่า “อยากหยุดเวลา”

จักรวาลของไอย์น่ารักเอาซะเหลือเกิน เราจะเห็นพฤติกรรมจำนรรจา ความคิดอ่านมากมาย ที่ค่อยๆ พัฒนา ความละเอียดอ่อนที่เขามีต่อสิ่งต่างๆ ฉันชอบตอนที่ 92 มากๆๆๆๆ ที่ไอย์พาจิ้งจกในจินตนาการไปเที่ยวเซเว่นที่หน้าปากซอย

“แม่อยากเก็บเวลานี้ไว้ได้จัง เวลาที่โลกของไอย์มีเพื่อนเป็นจิ้งจกตัวเล็กๆ ที่อยากไปเที่ยวเซเว่น เวลาที่หน้าปากซอยตอนหัวค่ำเป็นสถานที่เที่ยวที่ยิ่งใหญ่ของเรา เวลาที่มอเตอร์ไซด์ของพ่อเป็นพาหนะที่เจ๋งที่สุดในโลก เวลาที่ไอย์อยากตัวโตเท่าพ่อ เวลาที่แม่เป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในโลก สวยกว่าเอลซ่าเสียอีก...ขอบคุณที่เกิดมาเป็นลูกแม่นะครับไอย์”

ประโยคนี้จากความรู้สึกของคนเป็นแม่ เรามองเห็นจักรวาลเล็กๆ อันแสนงดงามของพวกเขา ฉันอ่านไปยิ้มไป อ่านไปแล้วกลับมาอ่านซ้ำอีก ความสุขอันแสนเรียบง่าย สิ่งวิเศษที่แต่ละคนเป็นสิ่งพิเศษของกันและกัน

ช่วงเวลาในเรื่องเกิดขึ้นแล้วผ่านไป มีเรื่องเกิดขึ้นใหม่มากมาย แต่เรื่องราวเหล่านี้ประทับอยู่ในใจของคนเป็นแม่เสมอ ตั้งแต่เรื่องเล็กๆ ไปจนถึงเรื่องใหญ่ๆ บันทึกเล่มนี้ทำให้ฉันนึกไปถึงวันที่ไอย์โตกว่านี้ เป็นผู้ใหญ่ ถ้าเขากลับมาอ่าน เขาจะรู้สึกอย่างไรนะ? ในฐานะคนอ่านมีแอบลุ้นตาม บันทึกเล่มนี้คือการหยุดเวลาตอนนั้นไว้ในรูปแบบหนังสือ ตัวหนังสือ ไอย์คงกลับไปทำแบบนั้นไม่ได้อีกแล้ว กลับไปก็คงไม่เหมือนเดิม แต่แอบรู้สึกอยากติดตามต่อเป็นระยะ ในช่วงวัยของไอย์

แม่ของไอย์เวลาทิ้งท้ายบางอย่างถึงลูก แม้จะสั้นๆ ไม่ยาวมากนัก แต่บางทีเราก็อดใจหาย เพราะอย่างไรเด็กก็ต้องมีการเติบโต ยิ่งเวลาที่ย้ำหลายโพสต์ในทำนองอยากหยุดเวลา หรือแม้แต่คำว่า “รู้สึกรัก” มันทำให้คนอ่านอย่างฉันหัวใจฟูคล้ายดอกไม้แรกผลิไปด้วย คือความรู้สึกมันปิ๊งมากๆ หรือแม้แต่ที่เธอทิ้งท้ายในโพสต์ 33 ว่า “มีลูกมันดีอย่างนี้นี่เอง...มีเรื่องให้ยิ้มได้ทุกวัน” หรือโพสต์ที่ 141 ชื่อตอน ผ้าห่มดวงดาว ที่เธอลงท้ายว่า “ซึ้งคนเดียวลูกไม่รู้เรื่องอีกแล้ว” คือมันจริงนะ เด็กไม่รู้หรอกซึ้ง โรแมนติก ดราม่าคืออะไร เขาพูดสิ่งที่คิดได้ตอนนั้น ผู้ใหญ่มาคิดต่อก็ดราม่า หวานซึ้งน้ำตาเล็ดกันไป คืออารมณ์เยอะกว่าเด็กมากทีเดียว

โพสต์ที่ 110 “พอได้เป็นแม่แล้วทำให้เราแน่ใจและระลึกได้อีกอย่างหนึ่งว่า ความรักหมดใจแบบไม่มีเงื่อนไข ไม่ได้มีแค่แม่รักลูกนะ ความรักที่ลูก(โดยเฉพาะลูกเล็กๆ) ที่มีต่อแม่ ก็รักหมดใจแบบไร้เงื่อนไขเหมือนกัน แม่จะเป็นยังไงก็รักและคาดหวังในตัวแม่ แม่เป็นจักรวาลของลูก (อย่างน้อยก็น่าจะก่อนเจ็ดขวบ)”

อ่านเรื่องราวของไอย์ประจำวันจากเฟซบุคได้ที่

https://www.facebook.com/pages/ไอย์ประจำวัน