หน้าต่างบานแรก

กฤษณา อโศกสิน

นงค์ลักษณ์ เหล่าวอ / อ่านมาเล่า

เช้าวันพฤหัสบดีที่ 24 มีนาคม 2559 เปิดหน้าต่างบานแรกของวันด้วยการอ่านนิยายเล่มนี้ ตอนเช้าหลังตื่นนอน ใช้เวลาอ่าน 2 ชั่วโมง เมื่ออ่านจบก็พร้อมออกจากหน้าต่างบานแรก ไปดูหน้าต่างบานอื่นๆ ในโมงยามของชีวิตของวันนี้

“หน้าต่างบานแรก” นิยายวัยรุ่นที่ชิงสุกก่อนเวลาอันควร ชอบอะไรบ้างในเรื่องนี้ หนึ่ง)ชอบแรงบันดาลใจของนักเขียนท่านนี้ ซึ่งถ่ายทอดไว้ในคำนำนักเขียน “ครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ข้าพเจ้ามีโอกาสเดินทางไปปากช่อง จังหวัดนครราชสีมา เมื่อเพลินมองไปข้างหน้า จึงแลเห็นภูเขาลูกย่อมปรากฏอยู่ซ้ายมือ ยามเมื่อกระทบแสงอาทิตย์เต็มที่ แสงจึงอาบไล้จนเกิดสีสันชมพูปูนสวยสด ครั้นเมื่อแล่นรถเข้าไปใกล้จึงช่วยให้เห็นภาพจริงอย่างชัดเจน นั่นก็คือ เป็นเพียงภูเขาหัวโล้นลูกหนึ่งที่ปราศจากพืชพันธุ์ใดๆ สีที่แลเห็นว่าเป็นชมพู แท้จริงก็คือลูกรังล้วนๆ

ความคิดหนึ่งจึงแล่นขึ้นมา เมื่อนึกเปรียบเทียบกับผู้ที่ขาดประสบการณ์ดังเช่นตนเองขณะนั้น เนื่องด้วยไม่เคยไปปากช่องมาก่อน หรือแม้เคยไปก็นานมาก ครั้งเห็นภาพอันสวยงามกระทบตาเป็นครั้งแรก ก็ทึกทักทันทีว่า ดีจริงงามจริงโดยไม่ทันพิจารณาจนเห็นของแท้ที่ซ่อนอยู่ โดยของแท้นั้นอาจเป็น ‘ของปลอมแท้’ หรือของไม่ปลอมแต่ก็เป็นของต่างชนิดต่างลักษณะกันโดยสิ้นเชิงก็เป็นได้ ชวนให้จินตนาการเลยไกลไปถึงผู้เยาว์ที่ยังไม่บรรลุทั้งนิติภาวะและวุฒิภาวะ”

สอง)เมื่ออ่าน “หน้าต่างบานแรก” ไม่ใช่โลกทั้งหมด ทุกคนไม่ใช่แต่เด็กเท่านั้นที่มีหน้าต่างบานแรก ตัวละครในเรื่องทั้งพ่อและแม่ ที่มีประสบการณ์มายาวนานในการใช้ชีวิตก็จริง แต่พวกเขาก็ต้องเรียนรู้หน้าต่างบานแรกของลูกชายที่มีภรรยาในวัยที่ยังเป็นเยาวชน ตัวละครต่างทุลักทุเลเรียนรู้ประสบการณ์จากหน้าต่างบานแรกของตัวเองตามช่วงวัย และวันแห่งประสบการณ์ชีวิต วัยรุ่นก็ต้องค่อยๆ เรียนรู้สิ่งที่ตัวเองเลือก ส่วนพ่อและแม่ของวัยรุ่นเองก็ต้องใช้ประสบกรณ์ใหม่ที่ลูกมีครอบครัวในวัยเรียน ทำความเข้าใจ ให้อภัย เรียนรู้ประสบการณ์ใหม่ไปด้วยกัน หากพ่อและแม่ของวัยรุ่นไม่ใช้ประสบการณ์ให้เข้าที่เข้าทางกับลูกของตัวเอง สิ่งที่เห็นเป็นปัญหาจะไม่สามารถแก้ไขได้เลย ยิ่งจะทำให้ปัญหาพอกพูนเพิ่มมากขึ้น กลายเป็นหนองที่กลัดให้แตกตอนไหนก็ได้

การที่ผู้เขียนพาเราเผชิญหน้ากับประสบการณ์ในชีวิตของตัวละคร แล้วพาเราค้นพบทางออก ย่อมทำให้เห็นว่าในที่สุด หน้าต่างบานแรกของแต่ละวัน เมื่อเปิดออกไปแล้ว แม้ไม่สวยงามหมดจด ระหว่างชมภูมิภาพชีวิตอยู่นั้น เราก็ต้องหมั่นเรียนรู้ในการแก้ปัญหา ปรับแต่งมุมมองตัวเองเช่นกัน

ชีวิตต้องอดทนในการใช้ชีวิต ทุกวันเราก็เปิดหน้าต่างเพื่อออกไปเรียนรู้โลกกว้างกว่ามากเสมอ และพึงระลึกว่า นอกหน้าต่างไม่ใช่โลกทั้งหมด