ครั้งที่ผมเคยเรียนอนุบาลจนจบประถมในโรงเรียนชนบทนั้น  ทุกวันศุกร์นักเรียนทุกคนต้องเข้าหอประชุมไปสวดมนต์ไหว้พระ  เริ่มจากนั่งแถวหน้าสุดตอนอนุบาล  จนแถวหลังสุดตอน ป หก แม้ว่าปากจะท่องบ่นบทสวดมนต์แต่สายตามักกวาดไปมาตามจุดต่างๆบนภาพฝาผนังหลังพระประธาน เป็นภาพของหญิงสาวกำลังถวายภัตราหารแต่พระพุทธเจ้า รายล้อมไปด้วยวิวทิวทัศน์ผ่านจินตนาการอันวิจิตร งานของครูประวิทย์ ครูสอนศิลปะในโรงเรียน แปดปี ที่ผมแอบหลงรักมันโดยไม่มีโอกาศได้บอกกล่าว  ภายหลังอาคารหลังนั้นกลับถูกรื้อถอนเพื่อขยายอาคารเรียนเดิมมาเพิ่มเติม  เราต้องจากกันโดยมิได้บอกลา    ผมต้องย้ายไปเรียนในอำเภอ  แต่ความทรงจำนั้นยังเป็นความฝันอันแสนสุขของผมอยู่เสมอ 

ผมคิดว่าตนเองโชคดีที่ได้มีโอกาสตามพ่อไปช่วยงานในวัดต่าง ๆ ในทุกวัดก็จะมีภาพฝาผนังหลังพระประธาน  ผนังโบสถ์   งามทุกที่ทุกสถาน  นอกจากความงามที่ประกาศศักดาในดวงตา  หลายภาพยังได้พาผมเดินทางกลับไปหาความฝันอันแสนสุขอยู่เสมอ

ไปแต่ละครั้งเราก็ต้องกินข้าวก้นบาตร  นอนในศาลาหรือโรงครัวพร้อมกับมิตรสหายนักพรตผู้ทรงศิลป์  มันหาใช่ความลำบากไม่ วันคืนที่ผ่านพ้นไป  ไม่ว่าจะเป็นงานลายปูน  หรืองานจิตรกรรม  เราต่างบำเพ็ญมันด้วยความเพียร  เมื่อวันที่เราต้องพเนจรไปในต่างแดนเราก็งหวังเช่นกันว่าความรักที่เราได้ใส่ลงไปในงานนั้นจะได้ถ่ายทอดความสุขแต่ผู้พบเห็น  ดังเช่นทุกชิ้นงานของครูช่างทุกชิ้นที่บันดาลใจให้เรารักและรู้จักความสุขจากความงาม

ภาพต่อไปนี้เป็นผลงานชอง  ครูช่าง เล็ก   คำศรีสุข   ผู้เป็นแรงบันดาลใจแห่งช่างสายเลือดใหม่

หลายคนคงมีคำถามว่า  ทำไมถึงไม่ใช้งานตนเองในการนำเสนอ  เรียนครับว่า  งานทุกชิ้นที่มีโอกาสได้พบเห็นผมถือเป็นครู  ถ้าเราต้องกินข้าวกินอาหารเพื่อหล่อเลี้ยงร่างกายให้เติบโต  งานศิลปะอันวิจิตรมันก็หล่อเลี้ยงจิตรวิญญาณความรักในงานเช่นกัน  บางงานที่มันซ่อนหลบอยู่ในฉากกั้นของวัฒนธรรม  ผมก็อยากให้มันเป็นความเปี่ยมสุขเปี่ยมบันดาลใจแด่ผู้พบเห็นต่อไป