เรื่องเล่าสีขาว  อยากให้วันนี้เป็นเมื่อวาน

ทริปเลตรังปลูกหญ้าให้พะยูนฯ ฉบับที่ ๑

วันที่ ๑๙ เมษายน ๒๕๕๘   สถานที่ บนรถทัวร์ปรับอากาศ สาย กรุงเทพฯ ตรัง

                 “อยากให้วันนี้เป็นเมื่อวานจัง”

                นั่นเป็นประโยคแรกที่ฉันคิดทันทีที่ลืมตาตื่น  สภาพความโคลงเคลงย้ำเตือนฉันว่า นี่ไม่ใช่ความฝัน  ฉันกำลังเดินทางกลับบ้านจริงๆ  เฮ้อ

                 เสียงคนบนรถลุกขึ้นเก็บของกันเก้ๆ กังๆ โยกไปมา  ฉันก็เลยลุกขึ้นมั่งพลางมองกวาดตาไปนอกหน้าต่าง  ฟ้ายังมืด แต่คนขวักไขว่เต็มพื้นที่บนถนน  คงจะถึงหมอชิต 2 แล้วล่ะ

                หลังจากได้รับกระเป๋าคู่ใจคืนมาครบ  ไม่มากเลยนะ แค่ ...   หนึ่งใบลากสีน้ำตาลสวย ที่บัดนี้มีรอยถลอกซึ่งเป็นผลจากการที่ฉันลากกระเป๋าผิดทางเมื่อตอนขามา เอ้อ เฮอะเชื่อหรือไม่   อีกหนึ่งใบกระเป๋าหิ้วสีกรมท่า ใบนี้ขามาเธอก็อ้วนนิดๆ พองามเพราะบรรจุยา 2 รายการ เวชภัณฑ์อีกเล็กน้อย และอุปกรณ์ ได้แก่ กระเป๋าน้ำร้อนและ cold pack เจลสีฟ้าเพื่อประคบเย็น   แต่ตอนขากลับเธอออกจะอ้วนจนเกินงาม  ค่าที่ต้องแบกภาระของกินจากเพื่อนๆ ที่เมืองพัทลุง  จนล้นออกมาที่ถุงพลาสติกใบโตสีขาว  อุตส่าห์กะมาอย่างดีแล้วเชียวว่าไม่ต้องง้อถุงพลาสติก  ยังกะพลาด เฮ้อ นี่ละน้าน้ำใจเพื่อนๆ ที่ขนมาฝากเพื่อนๆชาวกรุงเทพ

                สุดท้ายคือ เป้สีดำคู่ใจ  เดิมเธอเป็นเป้ที่ฉันใช้เวลาออกกำลังกาย  จู่ๆ ตอนจัดของขามาก็คิดได้ว่า มีเป้สักใบติดหลังน่าจะดีกว่า  จะได้สะดวก  แล้วก็ได้ผล  แต่เป้คู่ใจของฉันก็ล้นจนปริจนคุณที่บ้านทักว่า

                 “อย่าเอาอะไรไปเยอะนักนะ”

                 ไม่ได้เยอะเลยนะ ขอบอก  ของจำเป็นทั้งนั้น ตั้งแต่ กระเป๋ายาใบน้อย นี่จำเป็นสุดๆ เผื่อใครเป็นอะไรไประหว่างทาง  กระเป๋าเงิน ที่ยุบจากใบใหญ่เป็นใบเล็กสีน้ำเงินพร้อมสายคล้อง กระเป๋ามือถือพร้อมมือถือ  นี่ก็จำเป็น ไม่มีมือถือก็ไม่มีกล้อง  แล้วจะบันทึกภาพใส่อะไรมา  แถมมือถือสมัยนี้ยังต้องใช้ในการติดต่อสื่อสาร ลั้ลลากับเพื่อนๆ อีกต่างหาก  ก็ตอนนี้ฉันใช้ไลน์จนกลายเป็นเพื่อนคู่กายไปแล้ว (จากที่เคยบ่นว่าไลน์ซะว่า มันแย่งเราจากโลกตรงหน้า  แต่ว่าบางทีโลกในไลน์กับเพื่อนที่อยู่ห่างไกล  จากน้องที่ทำงานอีกที่หนึ่งที่เราต้องดูแล มันก็จำเป็นกว่าโลกตรงหน้านี่นะ  เอาละพอจบจากมือถือ ก็ซองกันน้ำใบใหญ่ไว้เมื่อยามต้องแยกจากเป้งัย  ถุงพลาสติกเปล่าเผื่อใส่โน่นนี่นั่น  อะไรอีกล่ะ อ้อไฟฉาย นี่ก็จำเป็น  ไปอยู่กับคนอื่นเผื่อต้องการอะไรดึกๆ จะได้เปิดไฟฉายแทน  ไม่กวนใจใคร  หมวกใบเก่ง  นี่ก็จำเป็นไม่งั้นกลับมาอาจมองหาเราไม่เจอก็เป็นได้ 555 ค่าที่ดำกระหน่ำ  ยังมีอะไรอีกล่ะ อ้อ ขวดน้ำ  อุปกรณ์แปรงฟันล้างหน้า โลชั่น   นอกนั้นก็เป็นของกระจุกกระจิก เช่น  ใบมีดกรรไกร  เผื่อไว้ใช้  พัดพกพา  อ้อยังมี ผ้าพันคอ ไว้ให้อุ่น แล้วก็ได้อุ่นจริงๆเพราะลืมเอาเสื้อกันหนาวมา  แค่ผ้าพันคอก็พอเอาตัวรอดได้   แล้วก็ของกินเล็กๆน้อยๆ  นมกล่องเล็ก ขนมขบเคี้ยว 

               ขามากระเป๋าทั้งหลายเธอก็แค่เต็มกำลังพอดี  แต่ขากลับออกจะเกินพอดีไปนิด แถมยังล้นออกมาที่ถุงพลาสติกใบใหญ่อีก

               หลังจากลงมายืนเก้กังได้พักหนึ่งก็ตั้งใจว่า แท็กซี่แล้วกัน  กำลังจะกวักเรียก หันไปมาก็ให้บังเอิญไปเจอชายคนหนึ่งเดินเก้กัง  ดูท่าว่าน่าจะพิการทางสายตาเพราะถือไม้เท้า  อดไม่ได้ก็เลยเดินไปช่วย  พูดคุยได้ความว่า กลับจากเชียงใหม่กำลังจะกลับบ้านที่ปากเกร็ด    ก็ชวนให้มาด้วยกันแต่พูดยังไงก็ไม่ยอม  คงไม่ชินทางด้วยละ  แล้วเขาพิการแบบมืดสนิท  คง ... นิดๆ ละ  ขนาดว่าเราย้ำว่าถึงหน้าบ้านแล้วลงเราจะเรียกรถให้  ก็ยังยืนยันว่า ไม่   สุดท้ายเราเลยยอมแพ้ยืนรอรถเป็นเพื่อน   รอแล้วรอเล่าก็ไม่มา พอดีเห็นมอเตอร์ไซด์วินก็เลยเสนอว่าให้นั่งไปขึ้นที่อู่รถ  เธอเห็นด้วย  ก็ส่งเธอขึ้นรถ  กะว่าจะตามไปด้วยอีกคัน  แต่ครั้งนี้มอเตอร์ไซด์ต่างพากันส่ายหน้า อ้าว ...

              “เดินไปสิ  แค่นี้เอง”  เล่นเอางงกับชีวิตไปเลย  จะขอขึ้นมอเตอร์ไซด์ไม่ยอมซะงั้น  เห็นเขาชี้บอกทางก็เลยเดินตาม อืม มันใกล้จริงๆ ละ แต่ถ้าไปมอเตอร์ไซด์ต้องขับย้อนศร ก็เลยต้องอ้อมไปส่งชายคนนั้น  

              พอเข้าไปถึงอู่รถเดินหาจนทั่วก็ไม่เจอ  ถามกระเป๋ารถได้ความว่ารถมีออกไปบ้างแล้ว  ก็เลยเดินหารถขึ้นมั่ง 

             ในที่สุดจากแผนที่จะขึ้นแท็กซี่ยิงยาวถึงบ้าน  กลายเป็นนั่ง 134 รถแอร์มาลงแยกแคราย  แล้วต่อรถแท็กซี่กลับเข้าบ้านแทน

             ทันทีที่ถึงบ้าน   หลังจากรีบไปตักบาตรเรียบร้อย (ถึงบ้านทันก่อนพระพอดี) ภารกิจที่ค้างไว้ก็เริ่มทันที   ...  รีบเคลียร์ข้าวของให้เรียบร้อย  จัดของฝากจากเพื่อนๆ แยกเป็นหมวดหมู่ สำหรับเพื่อนๆ พยาบาลตามคำสั่ง  แบ่งให้น้องๆ ที่หน่วยงาน  แบ่งให้น้องในซอยบ้านที่น่ารัก  ก็ก่อนจะไปเที่ยวครั้งนี้ เผอิญได้ข่าวงานศพกระทันหัน  วัดที่ไม่รู้จักเลย น้องคนนี้ก็อาสาไปส่งฟรี   ก็เลยหาของกินมาฝาก  แล้วยังมีน้องผู้หญิงที่น่ารักอีกคนหนึ่งที่เช้าวันเดินทาง  ออกมาตักบาตรไม่ทันพระ น้องเขาอาสาขับมอเตอร์ไซด์พานั่งซ้อนท้ายตามหาพระเพื่อใส่บาตร    พอจบจากแบ่งของเสร็จสรรพ  ถ่ายรูปส่งให้เพื่อนๆ ดูเรียบร้อย ก็ได้ยินเสียงรถใหญ่ที่หน้าบ้าน    จริงสิ วันนี้วันอาทิตย์นี้  รถเก็บขยะ  ว่าแล้วก็เลยแบ่งของกินอีก 1 ถุงสำหรับพนักงานเก็บขยะ  ก็ได้รอยยิ้มเป็นของขวัญสำหรับเช้าวันนี้   เสร็จปุ๊บก็คิดขึ้นว่า กลับเข้าศิริราชวันนี้เลยดีกว่า หอบของมาไว้ที่หน่วยก่อนพรุ่งนี้จะได้ไม่พะรุงพะรัง  ว่าแล้วก็จัดกระเป๋า เตรียมของ  อ้าว ลืมทหารไปเลย  ก็ตอนนี้ที่หน่วยมีทหารมาพักค้างแรมเพื่อถวายอารักขาในหลวง  แล้วเขาก็มีน้ำใจแบ่งปันอาหารให้พวกเราทุกวี่วัน  ก็เลยเผื่อเขาสักถุงแล้วกัน  

             พอเรียบร้อยก็ลั้ลลาออกจากบ้าน  แวะห้างใกล้บ้านเพื่อจัดการเรื่องงาน โอนเงินค่าเวรให้น้องๆ ก่อน  จากนั้นก็แน่บต่อมาศิริราช  จัดของเก็บ ให้ของฝากกับทหาร  จากนั้นก็แน่บรอบสองเพื่อไปวัด  เพื่อไปเผาศพคุณแม่ของพี่พยาบาล

             ไปถึงก่อนเวลาตั้ง 45 นาทีแน่ะ ว้าว สอบผ่านแล้วคร้าบ  ไม่ต้องวิ่งหัวฟูละ  ได้นั่งคุยสบายๆ  หน่อย   ใจหายนิดๆ เพราะเพิ่งพาแม่มาตรวจที่ศิริราช เพิ่งจะรู้ว่าเป็นโรคเลือด (Essential myelofibrosis) ทำให้มีการสร้างเม็ดเลือดมีปัญหา ไม่มีคุณภาพทุกชนิด  เพิ่งรู้ได้แค่ 3 อาทิตย์ก็เสียชีวิต  ดีที่ยังได้รดน้ำศพก่อนเดินทางพอดี และกลับมาได้ทันเผา 

             เอาละจบเรื่องเศร้า  อย่างน้อยแม่ก็ไปสบายน่ะ  จบจากวัดก็แน่บกลับบ้าน  อา ... รอดตาย  วันนี้คุณที่บ้านอยู่  ได้มีคนดูแล ทำกับข้าวให้กิน  ต๊ายใครจะเชื่อ มื้อแรกหลังกลับจากทะเล คือ ข้าวผัดผงกะหรี่ปู   อ้อ ไม่สิมื้อแรกฝีมือคุณที่บ้านนะ อิ่มหนำสำราญก็ถึงเวลาทบทวนไลน์ นั่งดูภาพ นั่งอ่านบล็อก อืม เขียนก่อนเรา   นั่งดูภาพสวยๆ  ถ้อยคำบรรยายที่ล้วนสนุกสนาน ทั้งจากบล็อกเกอร์หน้าเก่า (แก่) ทั้งหลาย นู๋ชบาตานี  คนดีมีวินัย กำหนัน  ... และบล็อกเกอร์หน้าใหม่ไฟแรง อะนาคามี เอ๊ย อะนาคาริก ที่ฉันได้เพิ่มชื่อให้เป็น favourite entry เรียบร้อย  ก็เธอลั้ลลาซะ ... ใครจะเชื่อเนี่ย  ดูไปยิ้มไป กดเขียนคอมเม้นต์ไป จนคนที่บ้านมองแล้วมองอีก  .... เฮ้อ

            อยากให้วันนี้เป็นเมื่อวานจังเลย   และนี่คือคำสุดท้ายที่ฉันคิดก่อนเข้านอนคืนวานนี้

บันทึกแนบท้าย

          ว่าแต่ ... สงสัยกันบ้างมั้ยคะว่า เมื่อวานน่ะ ฉันไปทำอะไรมาน้า  กับทริปที่ชื่อว่า เลตรังปลูกหญ้าทะเลให้พะยูน  เกื้อกูลห้องพยาบาลเกาะลิบง    ไว้ตามอ่านกันนะคะ  วันนี้ต้องลุยงานของจริงแล้วคร้าบ

วารี