เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นเมื่อปลายเดือน มีนาคม 2551 ที่ผ่านมาครับ 

วันนี้หลังจากสอนเด็กๆ เสร็จ ผมก็ไปซ้อมดนตรีกับน้องๆ ที่วงตามปกติ

โทรศัพท์เครื่องเก่งของผมก็ดังขึ้น

“ฮาโหล” 

“ตะเองไปซ้อมกี่โมง” เสียงแหลมๆ ปลายสายถามผมตามปกติ

“ก็ว่าจะออกจากโรงเรียนตอนห้าโมง พาหม่ำไปส่งบ้านก่อน”  หม่ำคือลูกศิษย์ที่ผมต้องไปรับไปส่งเช้าเย็น

“ให้หม่ำดมถุงเท้าแล้วกลับบ้านเองสิ ตะเองจะได้รีบไปซ้อม” นั่นไงครับ ความคิดทะเล้นๆ ไม่มีใครเกินนางฟ้าของผม

“เออเนอะ ให้กระดูกไปกินระหว่างทางด้วย  ยึ๋ย หม่ำไม่ใช่หมา” ผมรับมุข

“อ้าวเหรอ” ปลายสายหัวเราะคิกคัก

“เลิกซ้อมแล้วรีบกลับนะ”

“จ้า” 

หลังจากวางสายเสียงแหลมไปแล้ว ผมก็เตรียมเพลงสำหรับไปซ้อมกับวง ปกติในการซ้อมทุกคนจะซ้อมเดี่ยวกันมาแล้วมาซ้อมรวมกันอีกหน เรียกว่าใครไม่ทำการบ้านไม่ซ้อมเดี่ยวมาก่อน ตอนซ้อมวงจะโดนประณามจากเพื่อนรวมวงได้ง่ายๆ ผมเล่นเบสซ้อมเดี่ยวหลังเลิกงาน วงของผมจะเล่นอยู่สองร้าน คือ เมมซี้ด ที่อยู่แยกเทพารักษ์ ร้านนี้ผมต้องเล่นแนว แจ็ส นิดๆ  เป็น fusion jazz  เพลงไทยก็ต้องนำมาเรียบเรียงใหม่ ให้มีกลิ่นแจ็ส ผมสนุกกับการเรียบเรียงเพลงให้เป็นแจ็ส ในสไตล์ของพวกผม แต่มีน้องในวงบางคนไม่สนุกด้วย เพราะเขายังติดกับการเล่นเพลงตามสมัย แนวเด็กแว้น  อย่างพวกป๊อปร๊อค ประเภท  Body Slam หรือบิ๊กแอส 

แต่ผมก็ยังเล่นประจำอีกร้านคือ Mello แถวหนามแดง เป็นร้านที่เล่นแนวป๊อปร๊อค น้องๆ ในวงเลยมีที่ระบายความอัดอั้น ของการที่ต้องเล่นเพลงผู้ดีมีชาติการ์ตูน  จริงๆ ก็ชาติตระกูลแหละครับ  แต่เรียกให้น่ารักเป็นชาติการ์ตูน (ฮา)

ระหว่างที่เลือกเพลงผมก็ได้รับสาย 02 xxx xxxx ร้านเมมซี้ดเองครับ ผมรับสาย  ... พูดคุยจบ ก็ได้แต่ถอนหายใจ

ทางร้านถอนวงผมออกจากร้าน  ...

ไม่ได้ตกใจอะไรมากมาย  เพราะก่อนหน้านี้ ก็มีหลายวงที่ถูกออกจากร้านนี้ไป  วงผมก็หวุดหวิดจะโดนหลายครั้ง แต่ก็แค่โดนย้ายวัน ไป จนมาวันนี้ต้องโดนถอดจริงๆ  รายได้จากร้านนนี้หายไปเลย 500 บาท ผมเล่นที่ร้านเมมซี้ด หนึ่งชั่วโมงสี่สิบห้านาที  ได้คนละ 500 บาท ทั้งวงก็ 3,000 บาท ถือว่าเยอะพอสมควร กับการแค่ไม่ถึงสองชั่วโมง แล้วได้ขนาดนี้

โดนปลดแบบนี้รายได้ก็หายไปเลย 2,000 บาทต่อเดือน

“ไม่เป็นไร ตะเองจะได้พักผ่อนเพิ่มขึ้นไง”  เสียงปลายสายแหลมๆ บอกผม

“อือ  ต่อไปต้องหาร้านเพิ่ม” 

“อือ  เอาร้านหมูกระทะมั้ย..”  อืม.. วงดนตรีในร้านหมูกระทะ เนี่ยนะคิดได้ไง

แบบนี้แหละครับอาชีพนักดนตรีตามร้านอาหาร  จะถูกถอดตอนไหนก็ได้ ไม่รู้ตัว ดีที่วงของผมทุกคนไม่ได้มีอาชีพนักดนตรีอย่างเดียว  ยังมีงานหลักกัน

ตอนนี้ผ่านไปสองเดือนแล้วครับที่ผมไม่ได้เล่นที่เมมซี้ด  ตอนนี้นวลอุ่นเล่นเพียงวันเดียวที่ เมลโล่ และฟอร์ตี้  สองร้านนี้ถึงแม้รายได้จะน้อย (คนละ400 บาท ต่อร้าน)  แต่ก็สบายใจครับ  เพราะทุกคนไม่ต้องฝืนเล่นแนวดนตรีที่ไม่ถนัด  เพียงแค่วันเดียวให้อาชีพนักดนตรีกลางคืนนี้ เป็นอาชีพเสริมฝัน  ก็ดีมากๆ แล้วครับ

// มือเบสครับ