(ภาพประกอบ สวนสัตว์การเมือง https://mgronline.com/pjkkuan/detail/9630000080501)

      วันนั้นฉันอายุสิบกว่าขวบ ฉันกับพ่อแม่ไปสนามหลวง กราบกำแพงวัดพระแก้วร้องไห้กัน กลับมาบ้านด้วยความโศกเศร้ากันทั้งครอบครัว แต่ 4 ปีที่ผ่านไป ฉันรู้สึกแปลกๆ ต่อสถาบันฯ ที่เคยรัก เพราะมีทั้งหนังสือเด็ก, การ์ตูน, เกม ที่ผลิตออกมาชี้ให้เห็นถึงความไม่ดีของกษัตริย์ในหลายรูปแบบ ตั้งแต่กษัตริย์สมัยโรบินฮูดเรื่อยมาจนถึงกษัตริย์ของประเทศเพื่อนบ้านในปัจจุบันนี้ ครูอาจารย์ที่มาสอนส่วนใหญ่ก็ช่วยตอกย้ำชี้นำให้ฉันเห็นว่ากษัตริย์ทุกประเทศก็เหมือนกันหมด

      นอกจากนี้ในโลกโซเชียลก็บอกอะไรอีกมากมายซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า แต่เมื่อรับรู้ไปเรื่อยๆ ฉันก็รู้ได้ด้วยตัวเองว่ามันน่าจะเป็นความจริง ฉันจึงเริ่มนำมาโพสต์ต่อ ดูสนุกและตื่นเต้นดี

      ต่อมาฉันไปอบรมหลักสูตรการใช้อินเทอร์เน็ตกับเพื่อนๆ ที่พวกพี่เขาอบรมให้ฟรี ผู้อบรมบอกว่า “พวกฉันยังอยู่ในวัยที่กฎหมายยกเว้นโทษผิดไว้ เพราะถือว่าเป็นกำลังสำคัญของชาติในภายภาคหน้า” ซึ่งเรื่องนี้ฉันรู้อยู่แล้วเพราะไอ้แดงเพื่อนบ้านฉันไปตีหัวคนมา ติดคุกอยู่ 7 วันเอง มันก็ออกมากร่างอีกแล้ว

      หลังอบรม ฉันก็ไปร่วมการชุมนุมตามคำชวนของเพื่อนๆ บ้าง สภานักเรียนบ้าง เมื่อพวกรุ่นพี่เขายกมือชู 3 นิ้ว ฉันก็เลยทำตามเพื่อนบ้าง ไปชู 3 นิ้วกับพวกเขา ชูแล้วครูรู้สึกเกรงใจฉัน ไม่มาจู้จี้เรื่องส่วนตัวหรือการบ้านอีก เช่นเดียวกันผู้ใหญ่หลายคนก็มองฉันอย่างเกรงใจ แม้แต่จ่าตำรวจข้างบ้านยังทักทายฉันดีกว่าเดิม ในเมื่อกล้ายืนชู 3 นิ้วแล้วสิ่งรอบตัวมันดูดีขึ้น ฉันได้รับการยอมรับจากเพื่อนๆ ฉันเลยเถิดไปช่วยพี่ๆ เขาถือโปสเตอร์ รู้สึกดีออกเหมือนวีรสตรีเลย

      เมื่อวานฉันมีเรื่องที่ขัดแย้งกับพ่อแม่ที่ไม่ชอบให้ฉันออกไปร่วมประท้วงกับเพื่อนๆ พี่ๆ ฉันก็เลยถามพ่อแม่กลับว่า “ทุกวันนี้ทั้งสองคนออกไปทำงานกันหมด ฉันไม่มีเพื่อนคุย ก็ต้องออกไปหาเพื่อนนอกบ้านผิดไหม ครูยังไม่ว่าอะไรเลย” พ่อแม่งงต่ออากัปกิริยาของฉัน ฉันรุกต่อว่า “ต่อไปพ่อแม่แก่ลงก็ต้องพึ่งพาฉันอยู่ดี ดังนั้นตอนนี้อย่ามายุ่งเรื่องส่วนตัวของฉันมากนัก” แล้วฉันก็รีบวิ่งขึ้นห้องไปโดยไม่ยอมฟังคำตอบของพวกเขา

      พอตอนเช้า ฉันตื่นมาก็มีอาหารเช้าวางอยู่บนโต๊ะ แม่ทำอาหารให้กินก่อนออกไปทำงาน ฉันนึกในใจว่า “ถ้าไม่อาละวาดซะบ้างก็คงไม่รู้สึกตัว” ฉันไปโรงเรียนด้วยความ อิ่มเอมใจ

      “วันนี้เป็นโลกใบใหม่ของคนรุ่นใหม่ เราต้องเป็นประชาธิปไตย ไม่ใช่โลกของพวกไดโนเสาร์อีกต่อไป” ฉันยืนประกาศหน้าห้องเรียน เรียกร้องให้ทุกคนชู 3 นิ้ว ใครไม่ทำฉันก็จะหมายตาไว้และไปรวมกับ 3 นิ้วห้องอื่นคอยบูลลี่พวกนี้ในโรงอาหาร

(ภาพประกอบ สวนสัตว์การเมือง https://mgronline.com/pjkkuan/detail/9630000082888)

      ฉันคิดโครงการเสนอต่อพวกพี่ๆ นักศึกษาว่าต่อไปว่าพวกเรานักเรียนจะต้องไม่สอบเข้ามหาวิทยาลัย ใครจะเลือกเรียนที่ไหนก็ได้ เพราะปัจจุบันมหาวิทยาลัยมีโควต้าเกินจำนวนเด็กที่สอบเข้าอยู่แล้ว มันถึงจะเป็นประชาธิปไตยจริงๆ พวกพี่ๆ สนับสนุนกันใหญ่ว่าฉันเก่ง หัวไว เข้าใจต่อระบอบประชาธิปไตยได้เร็ว

   ในที่สุดฉันก็มีแฟนเป็นตัวตนเป็นรุ่นพี่คนหนึ่งในกลุ่มที่พวกฉันหมายตาไว้ รุ่นพี่คนนี้ชอบฉัน ชมว่าฉันกล้าหาญ เป็นเยาวชนแนวหน้าที่หลุดพ้นจากเรื่องส่วนตัวมายึดถือเรื่องส่วนรวมเป็นใหญ่

      วันนี้ฉันกลับถึงบ้านหัวค่ำหน่อย แม่รีบทักทายด้วยความดีใจ ฉันก็เข้าไปกอดแม่ตามสัญชาตญาณแล้วก็รีบถอยออกมาเพราะเกิดความรู้สึกเคอะเขินขึ้นมา เมื่อขึ้นมาบนห้องเห็นเงินค่าขนมรายสัปดาห์ที่แม่ให้ไปโรงเรียนครบจำนวน ไม่มีขาด เกิดความรู้สึกสงสารแม่ขึ้นมา แต่เกลียดสีหน้าพ่อที่ทำเป็นไม่สนใจฉัน พรุ่งนี้ฉันจะไปโรงเรียนแต่เช้า เอาเงินค่าขนมนี่แหละไปซื้อโบขาวไปแจกเพื่อนๆ ให้ผูกกระเป๋านักเรียนเพื่อแสดงถึงความเป็นตัวตนของคนรุ่นใหม่ที่รักประชาธิปไตยอย่างแท้จริง “อนาคตของฉันจะเป็นอย่างไร ฉันจะเป็นคนกำหนดเอง” พ่อแม่ครูบาอาจารย์เป็นแค่ส่วนประกอบของชีวิตเท่านั้น

      เช้าวันรุ่งขึ้น แม่ทำอาหารเช้าให้ฉันก่อนไปทำงานเช่นเคย พ่อเดินลงมา ฉันก็แกล้งทำหน้าตึงๆ กับพ่อ พ่อกินข้าวเสร็จก็ชวนฉันขึ้นรถ ขับไปส่งที่โรงเรียน ก่อนถึงโรงเรียน พ่อแวะที่ร้านขายเครื่องเขียน ลงไปซื้อโบขาวมาให้ฉันม้วนหนึ่ง บอกให้เอาไปแจกเพื่อนๆ ที่โรงเรียน ฉันจะได้ไม่ต้องเสียเงินค่าขนมที่แม่ให้ฉัน เพราะถ้าฉันเอาเงินไปซื้อโบหมด เวลาฉันหิวหลังเลิกเรียน ฉันจะไม่มีเงินซื้อขนมกิน...ฉันอึ้งไปนิดนึง...หรือว่าฉันจะเข้าใจอะไรผิดไป ใครช่วยบอกฉันที

(ภาพประกอบ Thailand Vision)