วันที่ 11 กรกฎาคม 2550  เป็นวันที่ยุ่งกับการป่วยหนักของเพื่อนที่รักที่สุด  ในขณะเดียวกันก็เช็คข่าวอย่างวุ่นวายกับทางบ้าน  เรื่องที่พ่อจะไปพบหมออีกครั้ง  คืนนั้นเป็นคืนแห่งความเจ็บปวดสองเรื่อง  คือได้ข่าวเพื่อนที่รักที่สุดเสียชีวิตลงในดึกคืนนั้น    อีกเรื่องคือหมอพบสิ่งผิดปกติบางอย่างกับพ่อ  คืนนั้นสับสนจนนอนไม่หลับจากกำหนดการเดิมตั้งใจจะกลับบ้านวันที่13 กรกฎาคม2550  เพื่อไปดูพ่อ  ต้องเลื่อนไปเพราะต้องจัดการงานศพเพื่อนให้เสร็จสิ้น  โทรเช็คกับพ่อตลอด  "พ่อเป็นไงบ้างหมอว่าไง"  "ตอนนี้นอนอยู่โรงพยาบาล  หมอจะให้เลือด  เลือดที่เคยให้ไปสองถุงเมื่อเดือนที่แล้วมันหายไป"  "หมายความว่าไง"  "ไม่รู้ตอนนี้โรงพยาบาลไม่มีเลือด  ประสานกับโรงบาลใกล้เคียงอยู่"  "แล้วจะได้ไหม"  "ไม่รู้"  นี่เป็นข้อความที่เราคุยกัน  ความคิดเริ่มวนเวียน  เราเลือดกรุ๊ปเดียวกัน  กลับบ้านดีไหมเอาเลือดตัวเองให้พ่อ  แต่เราไม่ได้นอนเลย   เลือดมันลอย  ให้ไม่ได้  ทำไงดี  วันที่13 กรกฎาคม 2550  แม่สามารถหาเลือดให้พ่อจากโรงพยาบาลใกล้เคียงได้  พ่อให้เลือดไปสองถุง เราตัดสินใจกลับบ้านทันทีหลังจากเผาศพเพื่อน  เดินทางคนเดียว  ข้าวแทบไมได้กินเพราะสภาพจิตพ่อแย่เต็มที  จึงโทรมาตามเป็นระยะๆ  ทันทีที่เปิดประตูเข้าไปในห้อง  สิ่งที่เห็นคือสภาพของชายคนหนึ่งตัวผอมบางลงกว่าเดิมนอนคุดคู้อยู่บนเตียง  ใบหน้าแสดงถึงความเจ็บปวด  และอ่อนล้า  พ่อซึมไปกว่าเดิม   

       "พ่อน้องมาแล้ว  พ่อเป็นไง"  "ปวดท้อง"  รู้จากแม่ว่าพบอะไรบางอย่างในลำไส้  แม่ส่งผลการx-ray คอมพิวเตอร์ไปให้ผู้เชี่ยวชาญอ่าน  ผลคือเป็นมะเร็ง  พวกเราไม่รู้จักมะเร็งมันใช่จริงหรือเปล่าหรือยังไง  คืนนั้นนอนเฝ้าพ่อเพื่อให้แม่กลับบ้านไปเก็บของ  จำได้ว่าไมได้นอนเลยเพราะพ่อปวดท้อง  ต้องอยู่ดูแลตลอด ได้นอนไม่ถึง 3ชั่วโมงด้วยซ้ำ  แม่ตัดสินใจซื้อตั๋วเครื่องบินเพื่อเดินทางมากรุงเทพในวันที่ 23 กรกฎาคม 2550  เพื่อเข้าทำการตรวจรักษาที่สถาบันมะเร็งแห่งชาติ  วันเดินทางฝนตกฟ้าปิด  บรรยากาศอึมครึมเหมือนหัวใจของคนในครอบครัว  พวกเราต้องเดินขนาบพ่อไว้เพราะพ่อเดินไม่ไหว  ทันทีที่มาถึงสถาบันมะเร็ง  พบหมอและได้รับคำยืนยันว่ามันเป็นก้อนเนื้อขนาดใหญ่ในลำไส้เล็กและกดทับเส้นเลือดใหญ่  ผ่าตัดไมได้นี่คือคำวินิจฉัยของหมอ  หัวใจของพวกเราวูบเล็กน้อย  แต่ด้วยความหวังยังคงยิ้มให้กำลังใจกันต่อไป