๑๘.หล่อนไม่ใช่

       ความจริงแล้ว  ชายร่างยักษ์คนที่มาเดินต้อย ๆ ตามหลังอยู่นี้ ก็ถูกชาวคณะไล่ไปหลายทีแล้ว  เขาเองก็รู้ตัวว่าถูกรังเกียจเดียดฉันท์  แต่มันก็เหมือนมีอะไรบางอย่างที่มีแรงผลักมหาศาลให้เขาต้องติดตามคนกลุ่มนี้มา  แม้เพียงได้ติดตามอยู่ห่าง ๆ อย่างสงบเสงี่ยมเจียมตัว  แม้จะถูกบ่นว่าอย่างไร  ก็ทำเป็นหูทวนลมไปเสียอย่างนั้น  และเพื่อตัดความรำคาญทุกคนก็จึงทำเป็นไม่มีตาสำหรับมองเขาเช่นกัน

      "แต่ว่า...ผม..เอ้อ..."

      เมื่อถูกชี้หน้าเกรี้ยวกราดเขาก็ตะกุกตะกักออกมา  แล้วคอตก ก้มหน้ามองพื้น เหมือนนักโทษรอคำพิพากษา  ไม่กล้ามองสบตาผู้หญิงผิวดั่งทอง  ที่ลุกขึ้นมาชี้หน้าเกรี้ยวกราดใส่เขาด้วยน้ำเสียงและท่าทางน่ากลัว

     น่ากลัวจนทุกคนในที่นั้นตกใจไปตาม ๆ กัน

     "เป็นไรไปน่ะ คุณแดงยิหวา"

     คุณหญิงย่าครองสติได้ดีกว่าใคร        ผวาเข้าไปใกล้แล้วร้องถาม  ฝ่ายนั้นชะงักอาการทั้งปวงเหมือนจะได้สติกลับคืนมา  เธอเอ่ยขอโทษเบา ๆ แต่ยังไม่วายหันไปค้อนคว่ำใส่นายจอห์น  หรือที่อ้อยหวานใจพาใคร ๆ เรียกเขาว่า  จาน  จอห์น  คุณแดงยิหวาตวัดสายตามองผ่าน ทำเสียงงึมงำรอดไรฟันว่า

    "ฝากไว้ก่อนเถอะ  เจ้านักโทษ ผู้เนรคุณ...ต่อชาวเผ่า"

     แล้วปรับสีหน้าหันมายกมือไหว้คุณหญิงย่า  กล่าวขอโทษอีกที

     แต่สำหรับจาน  จอห์น แล้ว  คำว่า นักโทษผู้เนรคุณต่อชาวเผ่า ที่เปล่งออกมาใส่เหมือนถ่มน้ำลายรดหน้านั้น  ทำให้ชายในชุดคาวบอยย้อนยุค มีอาการเหมือนแมวถูกกระตุกหนวด  คือสะดุ้งโหยง  เปล่งเสียงร้องออกมาคำหนึ่ง  แล้วแยกเขี้ยวถลึงตาใส่  แต่ครั้นมองเห็นว่าผู้บังอาจกระตุกหนวดแมวนั้นเป็นแม่เสือ  แมวก็ได้แต่ถอยหลังไปหมอบลงสงบนิ่ง  และพึมพำฟังไม่ได้ศัพท์

   "เจ้าเองหรือ ทรูกานินี"

    "ใช่ข้าเอง  เจ้าจำได้ละหรือ"

    จำได้หรือไม่จาห์นก็บอกไม่ถูก  เขารู้แต่ว่าเจ้าของชื่อนั้น  คนรูปร่างหน้าตาแบบนั้น ๆเคยมาปรากฏในความฝันอยู่บ่อย ๆ  บางครั้งชัดเจน  บางครั้งรางเลือน  แต่ฝังแน่นตามติด  เหมือนเงาที่ปรากฏทุกครั้งในยามมีแสงสว่าง  แล้วจางหายในยามไร้แสง

     ในความฝันอันรางเลือน  ดูเหมือนตัวเขาเองกำลังไม่สบาย เหนื่อย และหิว  แต่ต้องซมซานหลบหนี  เพราะมีผู้ติดตามอยู่ข้างหลังหลายคน  และมีอาวุธร้ายในมือ  เขาจึงต้องหนีให้พ้น หากไม่ต้องการถูกจับกุมให้กลับไปรับโทษ  และทำงานหนักกว่าเดิม  เขาจะต้องหนีไปให้ถึงประเทศจีน  นักโทษทุกคนที่ถูกต้อนลงมาในเรือจากอังกฤษพร้อมกับเขาต่างพูดกันว่า  แผ่นดินออสเตรเลียอยู่สุดตะวันออก  หากสามารถหลบหนีได้เดินทางไปเรื่อย ๆ พวกเขาก็จะไปถึงดินแดนที่แสนรุ่มรวยแห่งราชอาณาจักรจีน

    พวกเขาช่างไม่รู้ว่า  ดินแดนแห่งนี้ที่แท้เป็นเกาะใหญ่  ห่างไกลจากประเทศจีนราวกับอยู่คนละฟากฟ้า  เขาจึงไม่มีวันเดินไปถึง 

      ในท่ามกลางความอ่อนเพลีย  หนาวสั่น  เขากลับได้พบความอบอุ่นจากอ้อมใจของหญิงสาวชาวผิวดำคนหนึ่ง  เขาอยู่กับนางท่ามกลางคนในเผ่าที่บูชาเขาราวกับเทพเจ้า  และนางก็มีลูกกับเขา

    ลูกสาวน้อย ๆ ผู้มีนัยน์ตาสีดั่งนิล  ผิวสีดั่งทอง

    ลูกสาวน้อย ๆ ที่เขารักนักหนา  และมีอิทธิพลต่อความฝันของเขาตลอดมา

    แต่ไม่ใช่หล่อน  ไม่ใช่ทรูกานินี

    "ไม่ใช่  ไม่ใช่..."

เขาตะโกนสุดแรงแต่กลับไม่มีเสียงใดรอดออกมา

     "ฉันว่า  สถานที่นี้มีกลิ่นแปลก ๆ ... และดูลึกลับ พิลึกนะ"

     คุณย่ามองดูรอบกาย  และอาการประหลาด ๆ ของชายที่ลูกสะใภ้หลวงของท่านตะคอกเสียงใส่  แล้วกลับมาพิจารณาสายคำ  และลูกสะใภ้อีกทีด้วยสายตาที่แปลกเปลี่ยนเป็นครั้งแรก  ท่านรู้สึกว่ามีเงาราง ๆ ของบางสิ่งบางอย่างที่น่าสงสัย  ทำให้หวั่นใจจนแทบเก็บอาการไว้ไม่อยู่

00000000

(โปรดติดตามต่อไป)