ว่านสี่ทิศในฮอทเฮาส์แห่งหนึ่งในเมืองลันเชสตัน  ต้นของมันใหญ่โต และดอกสวยบานทนกว่าอยู่บ้านเราเยอะ

ชาวทัสมาเนียในปัจจุบันภูมิใจในความหลากหลายทางชีวภาพในเกาะยิ่งนัก  พืชสัตว์หลายชนิดที่นี่ไม่เคยพบในที่อื่นใดในโลก 

แต่ก็นั่นแหละ  บรรพบุรุษของพวกเฃาได้นำเข้าพืช  สัตว์ หลายชนิดมาจากต่างถิ่น  ต่างสภาพภูมิประเทศสิ่งแวดล้อม  ตั้งแต่ยุคบุกเบิกสร้างอาณานิคมใหม่ ๆ  ทำให้สิ่งมีชีวิตท้องถิ่นเดิมถูกรุกราน  ทำให้สัตว์บางชนิดสูญพันธุ์ไป อย่างน่าเศร้าในช่วงสั้นๆที่ก่อร่างสร้างตัวสองร้อยปีมานี่เอง  เช่นเสือทัสมาเนียตัวสุดท้ายเหลืออยู่เพียงซากของมันในพิพิธภัณฑ์ให้โลกได้รับรู้ว่ามันเคยมีอยู่ในผืนแผ่นดินนี้  สัตว์อีกชนิดหนึ่งที่กำลังอยู่ในสถานภาพน่าเป็นห่วง  ว่าจะสูญพันธุ์ในอีกไม่นาน คือ ทัสมาเนียนเดวิล

นี่คือดอกไม้ชนิดหนึ่งที่ชาวทัสมาเนียเมื่อสองร้อยปีก่อนนำเข้ามาปลูกเป็นรั้วกันสัตว์ป่า  ปรากฏว่าปัจจุบันมันสร้างปัญหาแพร่พันธุ์ลุกลามปราบไม่ไหว

พืชบางชนิดที่นำเข้ามาปลูกกลายเป็นพืชเศรษฐกิจยังชีวิตให้รุ่งเรืองก็เยอะ  แต่ก็มีเช่นกันที่กลายเป็นปัญหาแพร่พันธุ์รุกราน  กลืนกินเนื้อที่  ทำลายสิ่งแวดล้อมปราบปรามไม่ไหว 

ปัจจุบันเพื่อรักษาสภาพทางนิเวศที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตน  ชาวทัสมาเนียตระหนักถึงการรักษาน้ำให้สะอาด  รักษาอากาศให้บริสุทธิ์  รักษาธรรมชาติให้งดงามบริสุทธิ์  จึงมีการห้ามนำเข้าพืช ผัก ผลไม้

อื่นใดจากที่อื่น  แม้แต่จากประเทศเดียวกัน แต่ต่างรัฐ นอกจากจะได้รับอนุญาตเป็นพิเศษ

ผักตบริมฝั่งเจ้าพระยา  ครั้งหนึ่งมีผู้นำเข้ามาเป็นไม้ประดับ  แล้วมาแพร่พันธุ์มากมายสร้างปัญหาในเวลาต่อมา

แต่มนุษย์ก็ช่างเป็นสัตว์โลกผู้ประเสริฐ  ผู้รู้จักสะสม ปลูกฝังวัฒนธรรมแห่งสังคมตนถ่ายทอดต่อเนื่องไม่ขาดสาย  เมื่อต้องอพยพไปอยู่ต่างถิ่นต่างดินแดนที่แตกต่างห่างไกล  ความโหยหาสิ่งคุ้นเคยจึงติดตามให้คิดถึงไม่สร่างซา

     ทุกครั้งที่หิ้วตะกร้าไปจับจ่ายซื้อหาผักนางอางหญ้า  ผลหมากรากไม้ในห้างเมืองเซ็นต์เฮเลนส์  มาบริโภค   คราใด  ครานั้นเสียงเพลงจ้ำจี้ผลไม้  แตงไทย  แตงกวา  ขนุน  น้อยหน่า  พุทรา  มังคุด....  และ... ผักติ้ว  ผักเม็ก  ผักกระโดน  และผักอี้ฮีน...ก็จะดังลั่นขึ้นในห้วงสมอง  จนปวดท้องจี๊ดๆด้วยความหิว โหยหา 

     คนไกลบ้านหลาย ๆ คนก็ไม่ต่างกันนัก  ดังนั้นเมื่อมีโอกาสไปเยี่ยมยามกัน  ของฝาก ของต้อนที่ถูกใจก็คือ  พืชผักจากอินโดจีน  ที่มีผู้แอบนำเข้าไปเป็นเอเลี่ยน  สปีชี่ส์ ในทัสมาเนีย  ไม่ว่าจะป็น  พริก  มะเขือ  ผักอีตู่  ผักแพว  ผักชีลาว  โหระพา  สะระแหน่  และอื่นๆ  ที่ผู้พลัดถิ่นทั้งหลายทะนุถนอมกล่อมเกลี้ยงเลี้ยงอนุบาลไว้ในฮอทเฮาส์  หรือในกระถางยกเข้าในห้องยามฤดูหนาวมาเยือน  หลายชนิดกลายเป็นพืชเศรษฐกิจทำรายได้ให้ผู้ปลูกไม่น้อย

ต้นสาบเสือที่กระบี่

     เรื่องราว  ตำนาน  ความกล้าหาญในการนำเข้าเอเลี่ยน สปีวี่ส์พวกนี้  เป็นที่กล่าวขานได้ไม่รู้เลือน  เช่น  เมล็ดแมงลักผักอีตู่มาในตลับแป้ง  ผักชีลาวมาในเนื้อยาหม่อง  เมล็ดกระถินในครีมทาผิว  มะกรูด  มะนาว...  ล้วนมีมาแบบคาดไม่ถึง  บางทีซุกซ่อนในหลืบซอกที่แม้แต่เจ้าของก็หาไม่เจอ  การผจญภัยของมันทำให้เจ้าของ  ได้รับความตื่นเต้น   ประทับใจ      ในความกล้าหาญแห่งตนจนไม่อาจไม่เล่าได้

        แหมเอื้อยนางก็เคยอยากได้ชื่อว่าเป็นผู้กล้า  ด้วยนะซีคะ

      แต่ความจริงก็คือว่า  ตัวเองคิดถึงสมุนไพรประจำตระกูลพ่อใหญ่เลาะต่างหาก  นั่นคือ  ว่านใจม่วง  ซึ่งใช้เป็นยาแก้โรคกระษัย ไตพิการ อาหารไม่ย่อย  ท้องอืด ท้องเพ้อ โอ๊ย...สารพัดละ  ในยามกินอาหารฝรั่งเลี่ยนๆ ก็จึงคิดถึงว่านนี้นักหนา  ได้มาชงดื่มเป็นน้ำชาอุ่นๆ คงทำให้ชีวิตหายหดหู่ขึ้นบ้าง (ว่างั้น)หมายมั่นปั้นมือไว้ว่ามีโอกาสต้องนำเข้าให้ได้บ้าง 

       กลับบ้านคราหนึ่งจึงห่อหัวว่านใจม่วงด้วยทิชชู  แพ็คลงกล่องเล็ก ๆ ซุกซ่อนไว้ในซอกกระเป๋า   ก็ผ่านไปได้หลายด่านค่ะ  อุบลฯ  กรุงเทพฯ  ซิดนีย์... แล้วมาติดกึกที่แคนเบอรรา  ก่อนขึ้นเครื่องบินเล็กสู่ทัสมาเนีย

     เครื่องตรวจมันร้องอี๊ด ๆ  ถูกยึดกระเป๋าไปเปิด  และถูกสอบปากคำ  ขาเลยสั่น  ปากก็สั่นด้วย  หน้าคงซีดเป็นไก่ต้มด้วยหละ  ภาษาอังกฤษที่ตะกุกตะกักอยู่แล้วก็เลยกลือนกลับเข้าในคอ  ทำให้คนตรวจใจอ่อน(กระมัง)  จึงเพียงถูกยึดว่านใจม่วงนั้นไปแล้วปล่อยตัว

     มาถึงวันนี้แล้วให้รู้สึกดีใจ  ขอบคุณเจ้าหน้าที่ผู้ตรวจพบ (หน้าหล่อๆ)  ผู้นั้นที่ไม่ปล่อยให้เอาว่านแสนวิเศษประจำตระกูลไปปลูกเผยแพร่  ที่บ้านอื่นเมืองเขา

     ก็ใครจะไปรู้ว่าไหมคะ  ว่าวันหนึ่ง มันอาจแพร่พันธุ์ได้เป็นอย่างดี  ในสภาพแวดล้อมที่นั่นอาจทำให้มันมีสรรพคุณวิเศษยิ่งขึ้นไปอีก  จนนักวิจัย  วิเคราะห์ฝรั่งทั้งหลายนำไปผลิตเป็นยาเม็ดเข้าขายราคาแสนแพงให้ลูกหลานเราซื้อใช้  ในขณะมันหายากขึ้นทุกวันในบ้านเรา  แถมอาจจดทะเบียนเป็นเจ้าของอีกแล้วจะทำจั่งได๋ว่าไหมคะ

0000000

ปล.  ว่านใจม่วง  เป็นว่านที่มีลักษณะคล้ายขมิ้น  แต่เนื้อในแทนจะเหลือง กลับมีสีม่วงคราม  โดยเฉพาะในยามต้นมันโรย และตายไป ใจกลางของมันจะยิ่งม่วงเป็นวงชัดเจนชัดเจน  ลักษณะใบเหมือนขมิ้นทุกอย่าง  แต่บนใบจะมีจุดขาวด่างแซมทุกใบ  มากบ้างน้อยบ้าง