น้ำตาประเทศ 

พุทธศักราชสองพันห้าร้อยห้าสิบสาม

๑

ประเทศร่ำไห้

น้ำตาไหลเป็นสายโลหิต

เจ็ดสีรุ้งระเหยจากซากชีวิต

ระเหิดซาก...ศักดิ์สิทธิ์...วิจิตรตระการ

๒

มาตุภูมิคร่ำครวญ

ผ่านมวลมารดามหาศาล

เลี้ยงดูชีวิตจิตวิญญาณ

ช้านาน...มิสิ้นสุด...บุตรธิดา

๓

ปิตุภูมิโศกศัลย์

ลูกหลานทั้งนั้นพลันแปลกหน้า

อบอุ่นคุ้นเคยเคยมีมา

แตกซ้าย...ระแหงขวา...หน้าหลังร้าว

๔

ดินดาวร้าวลึก

อารมณ์รู้สึกเกรียมกร้าว

สาปน้องแช่งพี่ทีละคราว

แม้ยาม...กินข้าว...หม้อเดียวกัน

๕

ธรรมชาติป่วยไข้

สายใยสายญาติขาดสะบั้น

แสงแดดแปดเปื้อนเลือนตะวัน

ลาฝัน...ลับฟ้า...ลาที

๖

พยากรณ์ชีวิตวิกฤตประหลาด

พยากรณ์ดินฟ้าอากาศวิบัติบัดสี

พยากรณ์วันวานประหารพรุ่งนี้

พยากรณ์...มิคสัญญี....กลียุค

๗

ประเทศชาติอันเป็นที่รักของข้า

ป้ายปาดหยาดน้ำตาสันติสุข

หยดเลือดลูกหลานสะท้านทุกข์

รานรุก...ไล่ล่า...ฆ่ากันเอง

๘

มนุษยธรรมชำรุด

ที่สุดแห่งที่สุดคือข่มเหง

ที่สุดแห่งสายเลือดคือหลั่งละเลง

มิเกรง...ฟ้าดิน...อินทร์พรหม

๙

แผ่นดินอันเป็นที่รักของเรา

ชิงเผาแตกระแหงแล้งล่ม

ยิ่งการเมืองการมารการโสมม

ยิ่งสันติภาพ...ร่ำระงม...กลางสงคราม

๑๐

สงครามกลางเมืองมิใช่น้อย

พุทธศักราชสองพันห้าร้อยห้าสิบสาม

กลางบ้านกลางใจไฟลาม

พระสยามเทวาธิราช...อาจร้อนนัก

๑๑

เอย...พระสยามเทวาธิราชเจ้า

ลูกหลานร้อนเร่าหน่วงหนัก

เอย...วิถีทางเย็นอันเป็นที่รัก

พึงพอ...พำนัก...ศักดิ์สิทธิ์ใด

๑๒

เอย...อาดูรพูนเทวษ

เอย...ประเทศร่ำไห้

ต่างสะอื้นภาวนาบูชาใจ

ขณะไฟ...ลามไหม้...ใกล้เข้ามา!

ไพวรินทร์  ขาวงาม

อาทิตย์ ๒๕ เมษายน ๒๕๕๓