ก่อนจะเดินทางจากเมืองลุมุตสู่เมืองอิโปห์เมื่อผ่านเมืองบาตูกาจาห์ มีความทรงจำเอาไว้ว่าจะต้องแวะหาเรือขุดแร่ที่อิโปห์นั้นให้จงได้ ถามหาตำแหน่งที่ตั้งจากแหล่งข่าวชาวบ้านแค่สองคนจึงไม่พลาด บางคนอาจจะใช้แผนที่จีพีเอสที่มีอยู่ในมือหรือแอพพลิเคชั่นต่างๆเพื่อความสะดวก สำหรับผมไม่มีสัญญานอินเตอร์เน็ตในมือถือและไม่จำเป็นต้องใช้มัน มาเลเซียใกล้บ้านเรานี้เอง เพราะไม่ได้ขอการใช้ไปตั้งแต่ต้น เป็นเพียงการใช้สัญญาณไวไฟจากที่พักเท่านั้น เป็นการฝึกจำแผนที่ และการสอบถามกับเรื่องง่ายๆ แค่ไม่นานก็ไปถึงที่หมายเหมือนกัน

การเดินทางแบบนี้เป็นความสะดวกในการไปหาแหล่งข่าว

เห็นแล้วทึ่ง

แทบไม่น่าเชื่อว่าเขาเก็บเอาไว้ิอย่างดี..ถามว่ามีคนไปดูกันเยอะมั้ย..หากพูดตามหลักการค้าคือไม่คุ้มทุน แต่การคงไว้เพื่อการศึกษา

บุ้งกี๋ตักแร่อันละประมาณ 0.3 ลบ.ม. ลงไปตักรอบละ 90 บุ้งกี๋วันละกี่รอบ ในสมัยนั้นคงเฟื่องฟูน่าดู

เรือลำนี้สร้างโดยบริษัทอังกฤษราวปี 1938 ปัจจุบันสภาพยังสมบูรณ์

ภาพเก่าเหมืองแร่อิโปห์ ยุคเดียวกับสายแร่ดีบุกที่ภูเก็ตและพังงา..ภาพจากอินเตอร์เน็ต

ขอบคุณภาพชัดๆจากอินเตอร์เน็ตครับ

สิ่งที่หลงเหลือที่อำเภอท้ายเหมือง จังหวัดพังงา

นี่คือซากเรือดูแร่ที่อุทยานท้ายเหมือง จังหวัดพังงา เช่นกัน

ขอบคุณภาพจากอินเตอร์เน็ต เรือขุดลำนี้น่าจะอยู่แถวๆหาดบางเทา ต.เชิงทะเล อ.ถลาง จ.ภูเก็ต

         ขอบคุณภาพเรือขุดแร่บนบกจากอินเตอร์เน็ต...ผมดูจากภาพแล้วน่าจะเป้นเรือขุดในตำบลเชิงทะเล อ.ถลาง จ.ภูเก็ต ดูจากสภาพต้นตาลนะครับ..หรือใครอาจจะมีรายละเอียดเกี่ยวกับรูปนี้ก็เชิญนะครับ...แต่เอาเป็นว่าทั้งเรือดูดแร่บนบก และในทะเลในจังหวัดภูเก็ตและพังงา วันนี้ไม่มีให้เห็นเพราะมันเป็นเศษเหล็กไปที่รื้อขายกันไปหมดแล้ว แม้ที่จังหวัดภูเก็ตจะมีพิพิธภัณฑ์เหมืองแร่ก็ตาม...หากได้นำพิพิธภัณฑ์เหมืองแร่ภูเก็ตไปตั้งเอาไว้ที่เดียวกับเรือดูแร่ที่อิโปห์ หรือยกเรือดูดแร่ที่อิโปห์มาตั้งไว้ที่พิพิธภัณฑ์เหมืองแร่ภูเก็ตเป็นความฝันที่ดีไม่น้อย...เรากับมาเลเซียมีความคิดต่างหลังจากหมดทรัพยากรณ์ใต้ดินใต้ทะเลที่ชื่อดีบุก...หากจังหวัดพังงาจะเหลือไว้เพียงชื่อในความทรงจำ...โรงเรียนดีบุกพังงาวิทยายน อีกทั้งอำเภอตะกั่วป่า อำเภอตะกั่วทุ่ง และอำเภอท้ายเหมือง...สวัสดี....ขอบคุณที่ติดตามครับ