(ขอบคุณภาพจากอินเตอร์เน็ท)

ลูกสาวของพ่อ

                พ่อตื่นตอนดึก  อากาศร้อนเนื้อตัวพ่อเหนียวเหนอะหนะ

                เมื่อตอนกลางวัน  พ่อกับแม่ไปดูการต่อเติมบ้านหลังใหม่ของเรา  และไปบ้านคุณตาคุณยาย  พ่อช่วยยกของจัดบ้านให้คุณตา  เอี้ยวตัวผิดจังหวะ  ทำให้พ่อเจ็บที่กล้ามเนื้อด้านหลัง  พ่อจึงเข้านอนตั้งแต่หัวค่ำ

                4 ทุ่มแล้ว  ลูกสาวยังไม่กลับเข้าบ้าน  ลูกคงจะสนุกสนานอยู่กับเพื่อนฝูง  เพราะลูกบอกว่าวันนี้มีงานวันเกิดเพื่อน  พ่อโทรศัพท์หาลูกด้วยความเป็นห่วง  ลูกบอกว่าไม่ต้องโทรหา  เปลืองเงินเปล่า ๆ  เดี๋ยวก็กลับ

                 ลูกรัก  พ่อพยายามข่มตาหลับอีกครั้ง  แต่ด้วยความเป็นห่วงลูก  หลับตาลงไม่ได้  กล้ามเนื้อปวดมากยิ่งขึ้น  พ่อต้องอดทน  และอดทนต่อความน้อยเนื้อต่ำใจที่ได้เข้ามาทับถมทวีคูณ                

                 ลูกสาวจะรู้ไหมว่า  ตลอดระยะเวลาหลายคืนที่ผ่านมา  พ่อตื่นขึ้นมากลางดึก  นั่งรอเวลาลูกกลับเข้าบ้าน  รอเปิดประตูให้ลูก  ไม่ได้พักผ่อนตามเวลาที่ควรพักผ่อน  กลางวันลูกมีโอกาสนอนมากมายเมื่อกลับจากโรงเรียน  แต่พ่อทำงานทั้งวัน  ใช้แรงงานทั้งกายและสมอง  พ่อเหนื่อย

                  ลูกสาวคงไม่ทราบว่า สุขภาพกายของพ่อแย่ลงตามกาลเวลา  และสุขภาพจิตพ่อแอบเสียใจต่อความสนุกสนานของลูกอยู่บ่อย ๆ

                   ลูกสาว  พ่อบันทึกข้อความเหล่านี้เพียงเพื่ออยากระบายความอัดอั้นใจ ความทุกข์ใจ ของพ่อบ้างเท่านั้น พ่อรู้ดีว่าลูกคงไม่มีโอกาสได้อ่านตัวอักษรที่พ่อเขียน  เพราะลูกยังเป็นวัยรุ่น  ความห่วงหาอาทรของพ่อแม่  อาจทำให้ลูกรำคาญใจ

                  ลูกรัก  สังคมปัจจุบัน  เป็นสังคมที่เห็นแก่ตัว  มือใครยาวสาวได้สาวเอา  รอบ ๆ ตัวลูก  มีภัยมากมาย  จะมีใครช่วยลูกเมื่อเกิดสิ่งไม่ดีขึ้น  นอกจากลูกต้องระมัดระวังตัวเอง

                  สองยามแล้ว  ลูกยังไม่กลับ  พี่ชายกับแม่ของลูกหลับไปนานแล้ว  แต่พ่อคนนี้จะนั่งรอลูกสาวต่อไป 

                  พ่อเจ็บปวดเหลือเกินลูกเอ๊ย.......

                                                                                รักลูกเสมอ....พ่อ

.................................................................................................................................

ข้อความนี้ ข้าพเจ้าพบในสมุดบันทึก

คืนวันที่ 6 พฤษภาคม 2546

ขณะนั้นลูกสาวเป็นวัย"ทีน"อายุ 17 ปี

และด้วยความเป็นห่วงเป็นใยของของพ่อแม่

ด้วยความอดทนอดกลั้น สั่งสอน ประคับประคองวัย"ทีน"ด้วยความเจ็บปวด

บัดนี้ลูกสาวคนนั้น ก็เป็นลูกสาวที่น่ารักที่สุด

กอรปด้วยการศึกษา บรรลุนิติภาวะ  และมีความรับผิดชอบ

เป็นความหวังของพ่อแม่ต่อไปในอนาคต

นำมาบันทึกไว้ ณ ที่แห่งนี้เพราะความรักลูก ๆ ของทุก ๆ คน

และเข้าใจว่าพ่อแม่คิดอย่างไร?

...........................................................................................................