เมื่อวันศุกร์ที่ ๒๓ ตุลาคม ที่ผ่านมา เฮียฮง (ข้างบ้าน) ได้สมาชิกใหม่เพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งคนค่ะ

ความจริงก็มีน้องมาหลายคนแล้วนะ แต่ตอนที่น้อง ๆ คลอดฉันไม่ได้มีส่วนร่วมแบบนี้มาก่อน

น้ำเดินตอนเที่ยงคืนครึ่ง ฉันกำลังทบทวนหนังสือสอบอยู่ พอรู้ก็เลยอาสาขับรถไปให้

เฮียฮงกะน้านา ช่วยกันดูแลน้อยอยู่ที่เบาะหลัง ฉันขับป๋านั่งข้าง (คอยกำกับ) ฉัน (หึ)

มันตื่นเต้นจริง ๆ นะ ยังคิดอยู่เลยว่า ถ้าฉันไม่มาด้วย เฮียฮง จะขับเองไหวรึเปล่า

เพราะว่ามัน "บีบหัวใจ" มั่ก ๆ คนท้องก็ร้อง คนไม่ท้องก็เร่งเร้า เนฯ ข้าง ๆ ก็มาคอยกำกับอีก

ที่ฮามากมายก็คือ ตอนที่ติดไฟแดงที่แยกถนนตก (ไม่มีรถแล้วล่ะ แต่ฉันก็หยุดรอไฟเขียว)

มีทั้งเสียง (ยุ) ให้เข้า (โรงพยาบาลเจริญกรุงประชารักษ์) ไปเลย และเสียงให้ทำตามกฏจราจร

(ซึ่งฉันว่ามันสำคัญนะ เรื่องที่เราทำ ตอนที่ไม่มีใครรู้เนี่ย เหมือนกอล์ฟ เลยล่ะ)

พอเลี้ยวเข้าไปได้ เค้าก็ปิดทาง (เทปูน ทำถนนกันอยู่) เปิดกระจกโวยวายกันใหญ่

เสียง เฮียฮง ดังสุดเลยว่า "เมียผมกำลังจะคลอดลูกครับ" แล้วเค้าก็ส่งเสียงไปเป็นทอด ๆ

(ให้เคลียร์พื้นที่ให้) ว่า "เค้าจะคลอดลูก ๆ ๆ ๆ" (เป็นประสบการณ์ที่ โหด มัน ฮา ดี ค่ะ)

((เป็นไงมั่ง น้อย ไหวป่าว .. ?? สบายมาก สู้โว้ย (ฮ่า))

เราอยู่กันประมาณหนึ่งชั่วโมงได้ หมอบอกว่าให้เรากลับได้ เช้าค่อยมากันใหม่

ตอนเช้าลงมา ก็ได้ยินเสียง น้ากิต (หนุ่มแป้) ตะโกนถามน้านา (สาวดอยเต่า) ที่กำลังซักผ้าอ้อม

(เตรียมไว้ให้หลาน) ว่า "ม่ะญิง หรือ ป้อจาย ครับ" .. ม่ะญิงเจ้า (เย้ ..)

เราก็พลอยตื่นเต้นไปกับ เฮียฮงเค้าด้วย เพราะในความรู้สึกของบ้านเราแล้วนั้น

เฮียฮง เจ้น้อยและน้านา ไม่ได้เป็นเพียงแค่ คนข้างบ้าน (ธรรมดา ๆ) เท่านั้น

แต่เรามีความรู้สึกเหมือนกับเป็น เครือญาติ กัน

เฮียฮง คนนี้แหละ ที่พาไปซื้อคอมฯ ลงโปรแกรมและสอนฉันใช้อินเตอร์เนต

http://www.oknation.net/blog/Paojoo1974/2008/02/04/entry-1

แต่สิ่งที่ฉันประทับ (ซาบซึ้ง) ใจ คนบ้านนี้ที่สุด ก็วันที่พ่อของฉัน (แกว่ง) น้ำตาลลด

(แต่ตอนนั้นฉันไปส่งของที่ภาคอีสาน) ก็ได้เฮียฮงนี่แหละ ที่ส่งพ่อฉันไป รพ.ตากสิน

และในวันนี้ วันที่แสนจะยุ่ง (ตื่นเต้น ดีใจ) ก็ยังแบ่งเวลามาช่วยเหลือ (ติดต่อ) เป็นธุระให้กับฉัน

"ใครทำดีกับเราให้จำ เราทำดีกับใครให้ลืม" (คำสอนของอากงที่ท่านให้ฉันตอนยังมีชีวิต)

เ

เฮียฮง และเจ้น้อย รอคอยลูก (คนนี้) มานานมากเลยล่ะค่ะ

เมื่อสองปีก่อน จะมาครั้งนึงแล้ว (ตอนนั้นเป็น "ป้อจาย" ด้วยล่ะ)

มาอยู่ด้วยกันได้ห้าเดือน ก็จากพวกเราไป น้อยกับเฮียฮง เสียใจกันมากเลยล่ะ

พอมาท้องนี้ ก็เลยระมัดระวังกันอย่างเต็มที่ (เฮียฮงเลิกสูบบุหรี่ไปเลย) ส่วนน้อยก็กินเต็มที่

น้อยเป็นคนที่กินของยากมาก ๆ คราวนี้กัดฟันกินทุกอย่างที่มีประโยชน์ต่อลูกในท้อง

นี่ไง .. นางฟ้าน้อย ๆ (สมาชิกใหม่) ของเรา "น้องเหมยหลิน"

ที่นี่เด็กแรกเกิดทุกคนจะใช้ชื่อของแม่เด็กไปก่อน ค่ะ น้อยชื่อ อัญชลี เหมยหลินก็เลยใช้ชื่อนี้

เดี๋ยววันนี้ (๒๖ ตุลา) เย็น ๆ น้อยกับลูก ก็จะกลับบ้านแล้วล่ะ

(ค่าใช้จ่าย คลอดธรรมชาติ+ค่าห้องพิเศษและทุก ๆ อย่าง สองหมื่นปลาย ๆ เองค่ะ)

ฉันไปสั่งเปลไว้ (เค้าไม่ให้ซื้อก่อนเด็กคลอด) ตอนขับรถไป - กลับ (หลังสอบเสร็จ)

เลยแอบถามน้านาว่า มีเปลรึยัง .. ?? น้านาบอกว่า เค้าไม่เลี้ยง (เด็ก) ลูกด้วยเปล

เพราะจะทำให้เด็กโตขึ้นมา เอาแต่ใจ (อื่ม .. คาดไม่ถึงว่าเรื่องเล็ก ๆ ก็สามารถมีผลกระทบได้)

ฉันก็เคยเลี้ยงน้อง และเมื่อร้อง เราก็แกว่งกันไป (เวียนหัวจนหลับไป) แกว่งแล้วก็หยุดร้อง

แต่พอมานั่งคิดดู ก็เห็นด้วยตามเค้านะ อีกอย่าง เราก็ต้องเคารพการตัดสินใจของกันและกันอะเนาะ

ดี ที่ร้านที่ไปสั่งเปลไว้เนี่ย (เป็นญาติกัน) มีของ (ใช้สำหรับเด็ก) ขายมากมาย

ไม่เอาเปลเปลี่ยนเป็น ที่นอน มุ้งครอบ เงินยังเหลือเลยได้กระโถนกับกะละมังอาบน้ำเพิ่มมาด้วย

โรงพยาบาลเดี๋ยวนี้ ดูสะอาดสะอ้านและไม่อึมครึมเหมือนเมื่อก่อนแล้ว

อาคารใหม่ดูดี แถมยังมีที่จอดรถทันสมัย (อย่างกะพื้นผิวบนดวงจันทร์) ฮ่า

เลยแซวเค้าไปว่า "ถูกรางวัลที่ ๑ จะมา ราดยางให้นะ" ฮี่

ตอนนี้กำลังรอ (ตัดสินใจ) เรื่องชื่อจริงกันอยู่ ค่ะ ป๋าบอกว่าเกิดวันดี

ในชื่อน่าจะมีคำว่า ปิยะ (ปิยธิดา ปิยรัตน์ ปิยนันท์ ฯลฯ) อยู่ด้วยนะ (อันนี้แค่แนวคิด)

การตัดสินใจคงต้องให้เจ้าตัวเค้าเป็นผู้เลือก ตื่นเต้นจัง เย็นนี้กลับมาจะได้เล่นกับเหมยหลิน

"ตีนเท่าฝาหอย" นุ่มนิ่ม และหอม (มหาหิงส์ + แป้งเด็ก) มั่ก ๆ

เลี้ยงก็ง่าย "นิ่งหลับ ขยับร้อง นมเข้าท้อง เป็น หลับปุ๋ย" เลยล่ะค่ะ

ก่อนกลับ (บ้านใคร บ้านมัน) ขออีกซักภาพละกันนะจ๊ะ เหมยหลิน ของโก 

ป.ล.. เค้าว่าซื้อบ้าน เราเลือก (กำหนด) ได้แค่ แบบบ้าน ราคา และการตกแต่งนอก - ใน

ให้ถูกใจของเรา (หรือไม่) เท่านั้นเอง เรื่องของเพื่อนบ้านนั้น คงเป็นเรื่องของ บุญกรรม จริง ๆ

แต่คิดในแง่ที่ดี อย่างน้อย ๆ ในโครงการที่มีพันกว่าหลังคาเรือน มีแค่ (ผืนเสื่อ) หลังเดียว

ก็นับว่า ไม่เลวร้ายเท่าไหร่อะเนาะ เราไม่พูด (เอาเรื่อง) ไม่ได้แปลว่าเรา หงอ

ไม่ชอบมีเรื่อง ไม่ได้แปลว่ากลัว ปัจจัยภายนอกทำอะไรเราไม่ได้ ถ้าภายในเข้มแข็ง

อะไรที่แก้ไขได้ด้วยเงิน ไม่นับว่าเป็นปัญหา ตอนที่เกิดเรื่องฉันได้เห็น ความนิ่ง ของป๋า

และฉันชอบมันมากเลย โกรธมาก แต่ข่มมันเอาไว้ได้ และให้เวลาทำหน้าที่ของมัน

พ่อบอกว่า เราก็แค่กระถางแตก แต่เค้า "ทุบหม้อข้าวของตัวเอง" แตกไปแล้ว

(เราสามารถรักษาสิ่งที่มีคุณค่าต่อจิตใจของเราไว้ได้ แต่เค้าไม่สามารถรักษา มิตร ไว้ได้)

เราไม่สนใจ และไม่ว่าใครจะ พิพากษาอย่างไร เรารู้ดีว่า ข้อเท็จจริงเป็นเช่นใด

"A friend who bullies us is no longer a friend."

ทำให้นึกถึง "หน้าต่างกระจก" ที่เราหมั่นทำความสะอาดหน้าต่างบานนั้น (วางอุเบกขา)

เพื่อที่เราจะได้มองโลกได้สดใส (ไม่หมองมัว) จากกระจก (จิตใจ) ที่ (แจ่ม) ใส

ชมรมรักษ์ภาษาไทย