“ของหลวง”  ในจิตใต้สำนึกของผมหมายถึง   ของที่เป็นส่วนรวม  เป็นของสาธารณะ  ซึ่งก็คือทรัพย์ของแผ่นดิน  ทุกคนในบ้านเมืองเป็นเจ้าของร่วมกันและมีสิทธิใช้สอย  (หากได้รับอนุญาติจากผู้ที่ได้รับมอบอำนาจในการดูแลรักษา)  ได้อย่างเท่าเทียมกัน

คนโบราณมักจะสอนลูก สอนหลาน  ให้ระมัดระวังการกระทำใด ๆ ที่กระทบกระเทือน หรือหมิ่นเหม่ต่อการเอาของหลวง  มาเป็นสมบัติส่วนตัว/ส่วนบุคคล  หรือทำให้ของหลวงเสียหาย

ของหลวงประเภทหนึ่งซึ่งนับว่าเป็นทรัพยากรธรรมชาติอันงดงามที่เหมาะสำหรับการท่องเที่ยว  พักผ่อนหย่อนใจ  และเป็นมรดกของประเทศที่อยากเขียนถึงก็คือ  พื้นที่ชายหาด/ชายทะเล

จากประสบการณ์ในการเดินทางไปเที่ยวทะเลในหลายรูปแบบ  ผมเริ่มรู้สึกว่าสถานที่ที่จะยังคงเหลือให้คนไทยส่วนใหญ่สามารถเดินทางไปพักผ่อนหย่อนใจได้อย่างสบายอารมณ์เริ่มเหลือน้อยลงเรื่อย ๆ

เพราะพื้นที่ที่สวยงาม สะอาด และสงบสำหรับการพักผ่อนได้ถูกนักธุรกิจ/นายทุนทั้งคนไทยและต่างชาติได้กว้านซื้อเอาไว้ทำรีสอร์ทหรือโรงแรมหรู ๆ กันเกือบหมดสิ้นแล้ว

สถานที่พักตากอากาศเช่นนั้น  มีคนไทยสักกี่มากน้อยที่มีโอกาสได้ใช้บริการ

หลายแห่ง หลายที่  ไม่นิยมต้อนรับคนไทย

และผมก็ไม่แน่ใจว่า  รายได้จากการท่องเที่ยวที่มาจากนักท่องเที่ยวต่างชาติ   ได้ตกอยู่กับประเทศเป็นกอบเป็นกำและกระจายสู่คนส่วนใหญ่หรือไม่  หากผู้ที่เป็นเจ้าของเป็นคนไทยเพียงหยิบมือ หรือเป็นของต่างชาติเสียส่วนมาก   เพราะการทำธุรกิจแบบครบวงจรตั้งแต่คนของประเทศนั้น ๆ ย่างกรายเข้ามาเหยียบแผ่นดินและยกเท้าจากไปมันไม่ใช่เรื่องยากอีกต่อไป   คนในพื้นที่ก็อาจได้รับผลตอบแทนเป็นค่าจ้างไม่มากนักเมื่อเทียบกับกำไรจากการประกอบกิจการของผู้เป็นเจ้าของ

ผืนแผ่นดินที่ขึ้นชื่อว่าเป็นของประเทศไทยอาจเป็นเพียงแต่ชื่อ  เชื่อว่าคนไทยจำนวนไม่น้อยไม่มีโอกาสได้สัมผัส  เพราะกลายเป็นดินแดนที่สงวนไว้สำหรับคนต่างแดน

การรณรงค์ให้เที่ยวเมืองไทย  ก็เป็นเพียงถ้อยคำที่ฟังแล้วดูดี  คือ เที่ยวนะเที่ยวได้  แต่ไม่ใช่ทุกที่

ที่พักตากอากาศชายทะเลของเอกชนบางแห่ง  ทำราวกับเขาเหล่านั้นเป็นเจ้าของหาดทรายที่ติดกับทะเล  โดยการใช้เชือกกั้นแสดงอาณาเขตลงไปยังหาดทรายก็มี 

ทั้ง ๆ ที่ พื้นที่ชายหาด/หาดทรายเหล่านี้ควรต้องเป็นของหลวง  ของสาธารณะ  ที่เปิดกว้างให้คนทั่วไป

ขอกลับมาย้อนถึงคำว่า  “ของหลวง”  ที่เกี่ยวข้องกับสถานที่พักผ่อนหย่อนใจอีกครั้ง

ยังคงเหลือพื้นที่ชายหาด/ชายทะเลอีกสักกี่แห่งที่คน (ไทย) หาเช้ากินค่ำ  หรือแม้กระทั่งชาวบ้านส่วนใหญ่สามารถเดินทางเข้าไปพักผ่อนหย่อนใจได้โดยไม่ถูกรังเกียจ  ดูถูกเหยียดหยาม  เพียงเพราะไม่มีปัญญาจ่ายเค่าเช่าที่พักคืนละหลายพันหลายหมื่นบาทได้

หากจำไม่ผิด  พื้นที่ชายทะเลที่พอจะยังขึ้นชื่อว่าเป็น  “ของหลวง”  เพราะมีการอนุญาติให้หน่วยงานราชการเป็นผู้ใช้ประโยชน์ก็คือ  พื้นที่ของกองทัพ  ไม่ว่าจะของกองทัพเรือ  (สัตหีบ)  กองทัพบก (สวนสน)  และกองทัพอากาศ  (อ่าวมะนาว)  หากใครสนใจจะเข้าไปพักหรือเที่ยวชมก็ลองสืบค้นข้อมูลทางอินเทอร์เน็ตเอาเอง  คงหาไม่ยาก

อ่าวมะนาว กองบิน ๕๓ - ภาพจาก  http://wing53.rtaf.mi.th

เมื่อก้าวเข้าสู่ยุค  “เขตทหารยินดีต้อนรับ”  และแต่ละกองทัพได้มีการประชาสัมพันธ์และเปิดให้ประชาชนทั่วไปเข้าไปท่องเที่ยว    น่าจะสร้างความรู้สึกอุ่นใจและสบายใจได้บ้างสำหรับการเดินทางเข้าไปพักผ่อนหย่อนใจตามพื้นที่ชายหาดในเขตที่เป็น  “ของหลวง/สถานที่ของหลวง”  โดยไม่จำเป็นต้องเสียบัตรผ่าน หรือค่าบริการใด ๆ  หรือหากเสียก็เป็นค่าธรรมเนียมที่ราคาไม่แพง  รวมทั้ง ไม่จำเป็นต้องพักแรมในที่พักดังกล่าวด้วย  จะเป็นกรณีไปเช้าเย็นกลับ  หรือไปเช้าค่ำ ๆ กลับ  หรือไปตอนไหนกลับตอนไหน  (หากไม่ละเมิดมาตรการรักษาความปลอดภัย)  เหมือนกับชายหาดเปิดทั่วไป

ในขณะที่บริเวณชายหาด/หาดทรายที่ตรงกับเขตพื้นที่ของนายทุนที่เป็นเจ้าของ  ประชาชนทั่วไปไม่สามารถทำได้โดยสะดวกเช่นนั้น

แม้ยุคสมัยจะเปลี่ยนแปลงไป  หรือระบบการบริหารจัดการภายนอกระบบราชการจะก้าวหน้า ทันสมัย  จนเป็นที่มาของการปฏิรูประบบราชการ   แปรรูป  แปลงทรัพย์สิน (ของหลวง) เป็นทุน  (ของนายทุน & นักการเมืองขี้ฉ้อ)  อย่างไรก็ตาม

ของหลวงก็ยังพอเป็นที่พักพิงทางกายและใจของคนยากได้บ้างในบางกรณี

ของหลวงหรือคนหลวงแม้จะไม่ก้าวหน้า/ทันสมัยหรือทันอกทันใจในด้านการบริการ  อย่างไรเสียก็ยังพอสร้างความรู้สึกส่วนร่วมให้กับคนส่วนใหญ่ของประเทศได้บ้างเพราะอยู่ได้ด้วยเงินภาษีของราษฎร

ผมไม่อยากนึกถึงภาพแผ่นดินที่ผมเกิด  ผมอาศัย  และตั้งใจจะใช้เป็นที่ตาย  ต้องกลายเป็น  “เขตคนไทยห้ามเข้า”  (มีข่าวว่าเกิดขึ้นแล้วในบางพื้นที่)  และมีแนวโน้มว่าจะขยายตัวขึ้นเรื่อย ๆ ในยุคของการขาย (ให้เช่าจนตัวตาย) ทรัพย์สมบัติของแผ่นดิน   ทำให้คนไทยส่วนใหญ่ต้องถอยร่นมารวมกันอยู่ในพื้นที่ที่เป็น “ของหลวง”   กลายเป็นพลเมืองชั้น ๒  ในแผ่นดินแม่ของตัวเอง