นับจากได้สมัครเข้ามาเป็นสมาชิก oknation  เมื่อ ๘ ก.พ. ๕๐  บางโอเคแห่งนี้มีแนวโน้มว่าจะกลายเป็นบ้านหลังใหญ่โดยมีสมาชิกใหม่เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ  โดยขณะปัจจุบันที่กำลังเขียนเรื่องนี้ จำนวนสมาชิกได้พุ่งถึง ๑๙,๖๐๐  คนเข้าไปแล้ว

ได้เรียนรู้  รับรู้  และรับความเพลิดเพลินพอสมควรจากสิ่งต่าง ๆ ที่หมู่มวลสมาชิกในบ้านหลังนี้ได้สรรหามาลง  และที่สำคัญคือได้สัมผัสมิตรภาพในโลกไซเบอร์ที่ผู้คนจำนวนไม่น้อยไม่เชื่อว่าจะมีจริง  ได้ในระดับหนึ่ง

ตลอดห้วงที่ผ่านมา   ในบางครั้งรู้สึกได้เช่นกันถึงรอยร้าว  การบาดหมางทางจิตใจระหว่างสมาชิกในบ้านหลังนี้ 

เดิมไม่เคยมีความคิดว่าจะพูดถึงเรื่องนี้

แต่ด้วยความรู้สึกผูกพัน  และตระหนักถึงคุณค่าของบ้านหลังที่ให้ประโยชน์  และความสุขแก่ผู้อยู่อาศัยอย่างผู้เขียนที่ได้ลงหลักปักฐานในการมีบ้านในโลกไซเบอร์เป็นหลังแรก  จึงขอมีส่วนแสดงออกอะไรสักเล็กน้อยในฐานะผู้อาศัย  แทนที่จะปล่อยให้บ้านที่อบอุ่นหลังนี้เกิดรอยรั่ว รอยร้าว  อย่างนี้ต่อไป

เขียนเรื่องนอกบ้านมาก็มากพอดูแล้ว  เขียนเรื่องใกล้ตัวในบ้านที่ใช้เป็นที่พักพิงบ้างดีกว่า   

กระแสความขัดแย้งที่พอจะประเมินได้ระหว่างเพื่อนสมาชิกในห้วงที่ผ่านมาหรือในเวลานี้  จะด้วยสาเหตุอะไรก็ตามที   คงไม่มีใครออกมาตัดสินได้ว่าอะไรผิด  อะไรถูก  อะไรควร  อะไรไม่ควร  แต่ก็เชื่อว่าบัณฑิตหรือวิญญูชนผู้มีปัญญาและไม่มีความอคติใด ๆ  น่าจะมีคำตอบอยู่ในใจว่า  อะไรเป็นอะไร   ทั้งนี้  สาเหตุอาจมาจากเรื่องส่วนตัว หรือเรื่องงานเขียนที่กระทบกระทั่งกัน   อันเป็นเรื่องปกติในสังคมที่เกิดขึ้นได้

เมื่อคนหมู่มากที่มีพื้นฐานแตกต่างกันมาใช้ชีวิตทางโลกไซเบอร์ร่วมกัน  ก็อาจมีปัญเกิดขึ้นได้  ซึ่งเป็นเรื่องธรรมดา   การตรวจสอบ  ดูแล  กันเองย่อมเป็นสิ่งที่พึงปราถนามากกว่า  จะปล่อยให้คนข้างนอกมาโจมตีบ้านเราได้

แต่สิ่งหนึ่งที่เป็นห่วงก็คือ  การออกมาตอบโต้  ประจาน  กันในบ้านหลังนี้  (แม้มันก็เป็นเรื่องระหว่างบุคคล  และไม่เกี่ยวข้องกับบุคคลที่สามอย่างผู้เขียนแม้แต่น้อย)  ด้วยถ้อยคำที่รุนแรง  มันอาจจะมีส่วนทำให้บรรยากาศดี ๆ ในการอยู่ร่วมกันมันเสียลงไป

กลไกหรือกระบวนการในการแก้ไขปัญหาความขัดแย้งในสังคมของคนที่มีความคิด และเป็นผู้ใหญ่เช่นพวกเรา  การใช้วิธีการเจรจา  ถกแถลง  กันด้วยถ้อยคำที่สุภาพแบบปัญญาชน   หรือการไม่ทำกิจกรรมร่วมด้วย (หากเห็นว่าไม่มีทางไปด้วยกันได้)  ก็อาจจะยุติหรือลดปัญหาปัญหาได้บ้าง

ผมเชื่อมั่นศรัทธาในเรื่องของการร่วมสร้างความเข้มแข็งของสังคม  ด้วยการเมืองภาคประชาชน  หรือการรวมกลุ่มกันแบบไม่เป็นทางการ  เชื่อมโยงกันเป็นเครือข่าย  ด้วยพลังของความรักความสามัคคี  การยอมรับนับถือในความแตกต่างทางความคิด  ช่วยเหลือเกื้อกูล  เติมเต็มสิ่งที่เป็นจุดอ่อน และเสริมสร้างจุดแข็งร่วมกัน

ที่ตัดสินใจเขียนเรื่องนี้  เพราะมีประสบการณ์ตรงเนื่องจากเคยได้รับบทเรียนอันเจ็บปวดจากการเห็นเพื่อนร่วมรุ่นต้องมาผิดใจกันเพราะการโต้ตอบในเรื่องที่ไร้สาระ ทางเวบบอร์ดของรุ่นเพียงไม่กี่ประโยค  ในฐานะที่ผมเคยเป็นกรรมการกลางในการอธิบายถึงอิทธิพลของสื่อในโลกไซเบอร์ที่มีต่อกระบวนความคิดทางจิตใจให้แต่ละฝ่ายฟัง  แต่วูบแรกที่รับรู้เรื่องราวแบบนี้ของเพื่อน  นึกอยากด่าทั้งสองฝ่ายตามภาษาเฉพาะที่ใช้กับเพื่อนบางคน  (แต่ไม่ได้ทำครับ) ออกไปว่า  “... พวกมึงจะบ้ากันหรือเปล่า  รู้จักกันมานับสิบปี  ตั้งแต่สมัยเป็นนักเรียน ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาก็มาก  แต่ทำไมถึงได้ปล่อยให้ตัวอักษรทางโลกไซเบอร์มาบั่นทอน  ทำลายความเชื่อใจ และมิตรภาพที่แท้จริงระหว่างกัน  ซึ่งสร้างและสะสมมาอย่างยาวนานได้… ”

นับประสาอะไรกับการที่คนนับหมื่นคน (แต่ที่รู้จักกันจริง ๆ ยังมีไม่กี่คน)  มาอยู่ร่วมกัน  ย่อมมีการกระทำการใด ๆ ที่ผิดพลาดลงไปบ้าง  กระทบกระทั่งกันบ้าง  ไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็ตาม

มีน้องสมาชิกบางคนได้เคยมาขอคำปรึกษา กรณีที่เห็นเพื่อนสมาชิกแสดงความน้อยอก น้อยใจ  จะปิดบล็อกบ้าง  ด้วยเหตุผลไม่พอใจอะไรก็ตามทีภายในบ้าน  หรือได้ค้นพบพฤติกรรม/ตัวตนที่แท้จริงว่าไม่ตรงกับเรื่องที่เขียน/เล่า   ผมก็ตอบไปแบบกลาง ๆ ว่า  ปล่อยเขาไปเถอะ ใครอยากทำอะไรก็ทำ  โต ๆ กันแล้ว  อย่าให้ถึงกับต้องไปตามอ้อนวอน งอนง้อเหมือนเด็ก ๆ เลย  ทาง oknation  เขาก็เปิดกว้างมิได้บังคับขู่เข็ญใครว่าต้องมาเป็นบล็อกเกอร์  และคนที่พยายามสร้างภาพแสดงตนทางงานเขียนซึ่งไม่ตรงกับจิตใจที่แท้จริงของตัวเอง  จะไม่สามารถหลอกใครได้ตลอดไป

นอกจากนี้    กระบวนการบริหารจัดการของ oknation  ในการให้สมาชิกได้ลงทะเบียนโดยใช้ชื่อจริง นามสกุลจริง  พร้อมหมายเลขประจำตัว ๑๓ หลัก  ย่อมเป็นเครื่องประกันถึงความตั้งใจ และจริงใจของสมาชิกแต่ละคนในการแสดงออกและแลกเปลี่ยนความคิดเห็นในสิ่งที่ตนถนัดออกมาทางช่องทางนี้  รวมทั้ง  จะเป็นเครื่องมือที่สำคัญในการตรวจสอบการกระทำใด ๆ ที่อาจหมิ่นเหม่ต่อความมั่นคงและการละเมิดสิทธิส่วนบุคคล  เมื่อมีความจำเป็น

ผมยังขอมองโลกในแง่ดีว่า  ในบ้าน oknation หลังนี้  คงไม่มีใครคิดจะเข้ามาแสวงประโยชน์  หลอกลวง  และเบียดเบียนเพื่อนสมาชิกด้วยกัน  หรือหากจะมีจริง  สุดท้ายแล้ว  จะทนแรงเสียดทานของสังคมที่เข้มแข็งไม่ได้  จนต้องออกไป  คือแพ้ภัยตนเอง

ผมมีข้อคิด (ส่วนตัว)  ที่อาจจะช่วยลดปัญหาความขัดแย้งในอนาคตลงได้บ้าง  มาแลกเปลี่ยนกันครับ

การอิจฉาริษยา  เป็นตัวทำลายความรักความสามัคคี  ดังนั้น  ลองหัดเปิดใจให้กว้าง  สร้างความรู้สึกชื่นชมในความสำเร็จของผู้อื่นเหมือนกับความสำเร็จของเราให้ได้  ซึ่งการจะสร้างความรู้สึกแบบนี้ได้  มันเกิดจากการมอบความรักและจริงใจออกไปให้แผ่ไพศาล

การยอมรับในความแตกต่าง  ซึ่งเป็นธรรมชาติของมนุษย์   การยกตนข่มท่าน  หรือแสดงออกว่าคำพูด/แนวคิดหรือวัตรปฏิบัติของตนเหมาะสม  ดีเหนือใครนั้น  เป็นสิ่งที่เชยและล้าสมัยมาก ๆ แล้ว  ยิ่งพูด ยิ่งเกิดแรงปฏิกิริยาโต้กลับในระนาบที่รุนแรงยิ่งขึ้น  ชีวิตก็เป็นของใครของมัน  ไม่มีใครต้องขอใครกิน   อย่าได้พยายามตัดสินคนอื่นเลย  การที่ใครจะยอมรับใครสักคนมันไม่ใช่แค่เพียงคำพูดที่ดูสวยหรูเท่านั้น  ยังมีปัจจัยอื่น ๆ อีกมากมาย

สำหรับคนที่ยังสนุกสนานอยู่กับการโต้แย้ง  มีข้อคิดดี ๆ ที่เดล คาเนกี้ ได้เขียนไว้  และผู้เขียนได้ทดลองปฏิบัติด้วยตนเองแล้วเป็นเวลาร่วม ๒๐ ปี  เห็นว่าได้ผล  จึงมาฝากเพิ่มเติมคือ
“คนที่จำใจต้องเชื่อในสิ่งที่เขาไม่เชื่อ  ความคิดเห็นเขาจะไม่เปลี่ยนแปลง”
“ถ้าท่านโต้แย้ง  พูดให้เจ็บใจ  และเถียง  ท่านอาจจะประสบชัยชนะในบางครั้ง  แต่เป็นชัยชนะที่ว่างเปล่า  ทั้งนี้ก็เพราะท่านไม่สามารรับไมตรีจิตจากอีกฝ่ายหนึ่ง”
“เป็นสิ่งสุดวิสัยที่จะเอาชนะคนโง่เขลาเบาปัญญาด้วยการโต้แย้ง”

การดำรงชีวิตอยู่ด้วยความขุ่นข้อง  โกรธเคือง  หรือไม่พอใจกัน  มันทำลายสุขภาพจิตของตนเองโดยไม่จำเป็นครับ  เราเห็นสังคมไทยซึ่งเกิดการแตกแยก  แบ่งฝ่าย  มามากพอสมควรจนอาจทำให้บ้านเมืองไปไม่รอดแล้ว  ดังนั้น  ไม่อยากเห็นความร้าวฉานที่ยากเกินจะเยียวยาในบ้านหลังนี้เลยครับ  ขอให้ค่อย ๆ พูด ค่อย ๆ จากัน  และรู้จักการให้อภัยบ้าง

สุดท้ายจริง ๆ  การนำหลักธรรมที่เป็นเครื่องยึดเหนี่ยวน้ำใจกัน  หรือสังคหวัตถุ ๔  ในข้อที่ชื่อว่า  “ปิยวาจา”  ซึ่ง  หมายถึงการพูดจาด้วยถ้อยคำที่ไพเราะอ่อนหวาน  จริงใจ  ไม่หยาบคายก้าวร้าว  และพูดในสิ่งที่เป็นประโยชน์  มาเป็นแนวทาง  ก็จะมีส่วนช่วยให้บรรยากาศการอยู่ร่วมกันในบ้านหลังนี้น่าอยู่ขึ้นมากทีเดียวครับ  ส่วนเพื่อนสมาชิกที่รู้จักสนิทสนมหรือรู้ใจกันดีแล้วจะพูดหยอกล้อ หรือกระโชกโฮกฮากอย่างไรก็คงไม่ใช่เรื่องแปลกหรือเสียหายอะไร

บ้านของเรา  หากเราไม่ช่วยกันคนละไม้ละมือ ให้มันน่าอยู่  แล้วใครเล่าจะมาช่วยเรา