ผมห่างจากบล็อกไปเสีย ๓-๔ วัน  เพราะต้องเดินทางไปทำงานที่ต่างจังหวัด  ไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับคอมพิวเตอร์  อินเทอร์เน็ต  และบล็อกเลยแม้แต่น้อย  ผลปรากฏว่า  ชีวิตก็ยังคงดำรงอยู่ได้อย่างปกติ  (ไปอีกแบบ)  เพราะสมัยก่อนที่ยังไม่ได้บันทึกเรื่องราวลงในบล็อก  ก็อยู่ได้อย่างมีความสุข  จึงคิดว่า  เมื่อได้เข้ามาในบล็อกแล้วมีความสุข/สนุกเพิ่มขึ้น  ดังนั้น  เมื่อโอกาสไม่อำนวยให้เข้ามาอ่าน/เขียนเลย  เราก็ควรจะต้องอยู่อย่างมีความสุขเหมือนที่ไม่เคยมีบล็อก  (ให้ได้)

ปกติแล้ว  ในวันสุดสัปดาห์  ผมตั้งใจว่า  จะเขียนเรื่องที่ค่อนข้างเบา  สบายอารมณ์  เช่น  เพลง หรือนำข้อคิดสำหรับชีวิตดี ๆ จากผู้ใหญ่มาฝาก  แต่หลายวันที่ได้ไปสัมผัสบรรยากาศระหว่างการทำงานนอกเมืองหลวงนั้น  มีเหตุการณ์บางอย่างเกิดขึ้นจนทำให้อดใจไม่ไหวที่จะต้องเขียนเรื่องที่แตกต่างจากที่ตั้งใจไว้  เพราะในวันจันทร์ที่จะถึงนี้ผมก็จะต้องเดินทางไปอีกหนึ่งรอบเช่นกัน

การทำงานในห้วงเวลา ๔ วัน ๓ คืน ในพื้นที่บางส่วนของเพชรบุรี และประจวบคีรีขันต์  ไม่มีอุปสรรคใด ๆ ทั้งสิ้น  ปัญหาที่เกิดขึ้นเล็ก ๆ น้อย  สามารถแก้ไขได้

แต่สิ่งหนึ่งที่ผมคิดว่า  จำเป็นและสาหัสกว่าเรื่องงานในหน้าที่ของผมก็คือ  เหตุการณ์/เรื่องราวในยามค่ำคืนของพื้นที่แห่งหนึ่งในตัวเมือง อ.หัวหิน

ผมได้ทำหน้าที่พาอาคันตุกะจากต่างประเทศในกลุ่มอาเซียนสำรวจสภาพสังคมและจิตวิทยาในยามค่ำคืนใน อ.หัวหิน  (ตามการร้องขอของพวกเขา)  ซึ่งผมเองก็ไม่ได้รู้จักสถานที่พวกนี้มาก่อน  เพราะหัวหิน ชะอำ และสวนสน ในความคิดและประสบการณ์ของผมก็คือชายทะเล  ชายหาดอันสงบ  ร่มรื่น  แม้จะไม่สวยงามถึงขนาดภูเก็ต หรือสมุย  แต่ผมชอบเดินทางไปพักผ่อนเพราะไม่ไกลจากกรุงเทพฯ มากนัก

ผมก็ได้สอบถามจากพรรคพวกที่ทำงานอยู่ในพื้นที่ ได้ความว่า  ที่หมายที่เพื่อนชาวต่างประเทศน่าจะถูกใจ  (สถานบันเทิงในยามราตรี)  มีอยู่ ๒ แห่ง  ที่แรกอยู่ติดถนนเพชรเกษมด้านซ้ายมือก่อนถึงวังไกลกังวล  และที่ที่สองอยู่ในตัวเมืองหัวหิน ด้านขวาของถนนเพชรเกษม หน้าโรงแรมใหญ่แห่งหนึ่งมีชื่อภาษาอังกฤษที่แปลเป็นไทยคล้าย ๆ ว่า “ก้าวเดิน”

หลังจากแนะนำสถานที่ และพาเข้าไปยังภายในสถานบันเทิงดังกล่าวแล้ว  ผมเองก็ออกมานั่งรอ  สังเกตการณ์บรรยากาศด้านหน้า ภายในรถ เวลาตั้งแต่ประมาณ ๔ ทุ่มเป็นต้นไป  จนถึง ตี ๑ - ๒ ทั้ง ๓ คืน

ผมรู้ดีว่าคนเรามีความแตกต่างกัน  การหาความสุขใส่ตัวของคนเราก็ย่อมไม่เหมือนกัน  ผมเองต้องยอมละทิ้งหน้าที่ไกด์ที่ดีบางประการโดยไม่เข้าไปร่วมด้วย  เพราะการเข้าไปหาความบันเทิงในสถานที่แบบนี้   สำหรับผมแล้ว  มันเหมือนกับใครเอาผมไปลงโทษ  ขอทนโดนยุงกัด  รับอากาศและลมทะเลร้อน ๆ  ที่โชยมาตามธรรมชาติข้างนอกจะสบายกว่า

ผมไม่ได้ห่วงเพื่อนชาวต่างชาติที่พามาด้วย  หรือคนวัยทำงานที่เข้ามาใช้บริการ/หาความสุขจากสถานบันเทิงดังกล่าวแม้แต่น้อย  เพราะรู้ดีว่าคนจำพวกนี้สามารถทำงาน หาเงินมาใช้จ่ายได้โดยชีวิตไม่เดือดร้อนอะไร

แต่สิ่งที่คาใจผมนั้นมีอยู่ ๒ ส่วน หลัก ๆ คือ

เรื่องแรก  ผมห่วงบรรดาลูกหลาน และเยาวชนไทยที่เข้า-ออกสถานที่แห่งนี้  ผมประมาณด้วยสาตาคร่าว ๆ  พบว่า  ผู้ที่เข้ามาเที่ยวไม่ต่ำกว่าครึ่งยังอยู่ในวัยเรียน โดยอาจอยู่ในระดับอุดมศึกษาบ้าง  แต่ก็ไม่มาก   ส่วนใหญ่ใช้รถมอเตอร์ไซค์เป็นยานพาหนะ  แต่ก็มีเหมือนกันที่เดินทางมาเที่ยวด้วยรถยนต์ หรือรถปิกอัพ

พวกเขายังหาเงินเองไม่ได้เลย  แล้วบรรดาพ่อ-แม่ ผู้ปกครองปล่อยให้ลูกหลานมาผลาญเงินกันแบบนี้นะหรือ  ไหนจะค่าน้ำมันรถ  ไหนจะเหล้า  ค่าโน่นค่านี่  และก็เป็นวันทำงาน-วันเรียน มิใช่วันหยุด  ดึกดื่นเที่ยงคืนยังมาหมกมุ่นอยู่กับเรื่องที่บั่นทอนสุขภาพแบบนี้  จะเอาแรง จะเอาสมองจากไหนไปเรียนในตอนกลางวันให้มันดีได้  บางก็เดินโอบกอด  หยอกล้อกัน  ราวกับอยู่ในที่รโหฐาน   คำสบถ-ด่าทอที่ออกจากปากหลังจากเมาได้ที่ทั้งจากแหล่งบันเทิงแห่งนี้และจากที่อื่นมา  ดังลั่นในที่สาธารณะจนแทบกลายเป็นเรื่องธรรมดา  การขับขี่ยานพาหนะหลังจากที่ได้รับความสำราญใจจากสถานที่แห่งนี้  ก็น่ากลัวเหลือเกินว่า  จะไปไม่ถึงที่หมาย  และอาจทำให้ชาวบ้านที่เขาใช้รถใช้ถนนตามปกติต้องเดือดร้อน  นี่หรือคือส่วนหนึ่งของเยาวชนไทยที่เป็นอนาคตของชาติ  ที่เราจะฝากแผ่นดินไทยผืนนี้ไว้ให้พวกเขาดูแลต่อไป

เรื่องที่สองคือ  หน่วยงานที่รับผิดชอบปล่อยให้มีการเปิดสถานบันเทิงอย่างนี้อยู่ได้อย่างไรกัน  ผมทึ่งในความอดทนของคนใน อ.หัวหิน   หรือว่าผมเป็นคนจรมาจากต่างถิ่น  จึงมีความอดทน หรือจุดเดือดต่ำ  เพราะเสียงเพลงที่เปิดจากสถานบันเทิงแห่งนี้  ต้องขอบอกว่ามันดังมาก ๆ  ยิ่งในยามดึก ๆ แล้วจะดังไปไกลมาก  หากผมมีบ้านอยู่แถวนั้นผมคงทนไม่ได้  นอกจากนี้  ก็คงเป็นเรื่องของเวลาปิด  ผมได้ลองสอบถาม พูดคุยกับบรรดาผู้ที่ทำหน้าที่รักษาความปลอดภัย  อำนวยความสะดวกบริเวณลานจอดรถ  ได้ความว่า  บางวันก็เปิดถึงตี ๓ หรือ ตี ๔  ขึ้นอยู่กับแขกผู้มาใช้บริการ

ผลประโยชน์และกำไรจากธุรกิจแบบนี้  มันตกอยู่กับใครบ้าง  บนซากปรักหักพังของสังคมและอนาคตชาติ

เมื่อคืนก่อนที่ผมจะเดินทางกลับ  (คืนวันพฤหัสที่ ๑๕ พ.ย. ๕๐)  ต่อเนื่องถึง  เวลาประมาณ ๒ นาฬิกา ๕ นาทีของวันที่ ๑๖ พ.ย. ๕๐  ผมทนเห็นสภาพนี้ต่อไปไม่ได้  จึงหยิบโทรศัพท์มือถือของผมขึ้นมา  กดหมายเลข ๑๙๑

มีเสียงปลายสายตอบรับมา หลังเสียงเรียกดังขึ้น ๑ ครั้ง

“สวัสดีครับ ๑๙๑ ครับ”

ปฏิจจชน   “ขอโทษนะครับ  ผมขอสอบถามหน่อยว่า  ปกติแล้วสถานบันเทิงจะต้องปิดเวลาเท่าไรครับ”

๑๙๑      “ตี ๒ ครับ”

ปฏิจจชน   “แต่ผมเห็นว่ายังมีสถานบันเทิงแห่งหนึ่งยังเปิดอยู่เลยครับ”

๑๙๑      “ที่ไหนครับ”

ปฏิจจชน   “ในตัวเมืองหัวหินครับ”

๑๙๑      “ทราบชื่อไหมครับ”

ปฏิจจชน   “ชื่อ  S ….. ครับ  อยู่บริเวณหน้าโรงแรม .....  ครับ”

๑๙๑      “ครับ  จะส่งคนไปตรวจสอบครับ”

ผมเองไม่ทันรอเจ้าหน้าที่ ๑๙๑  มาตรวจสอบ  เพราะหลังจากผมโทรศัพท์แจ้ง ๑๙๑  ไม่เกิน ๕ นาที  อาคันตุกะต่างแดนที่ผมพาเขามา  ก็เดินทางมาขึ้นรถกลับโรงแรม  ผมก็ต้องการพักผ่อนเพื่อทำงานในวันรุ่งขึ้นเช่นกัน  เพราะอยู่โยงอำนวยความสะดวกให้แขกไม่ต่ำกว่าเวลาตี ๑ ครึ่งมา ๓ คืนแล้ว

ส่วนตัวผมเองไม่เชื่อว่า  เจ้าหน้าที่บ้านเมืองที่เกี่ยวข้องกับการเปิดสถานบันเทิงแห่งนี้  จะไม่รู้อะไรเลยกับการกระทำที่ผิดกฎหมาย  และเป็นอันตรายต่อเยาวชนไทย สังคมไทยแห่งนี้

แม้ผมเอง  ไม่ได้เป็นคนในพื้นที่ และไม่มีความจำเป็นต้องไปทนฟังดนตรีที่มันรบกวนความสงบสุขในยามค่ำคืนของชาวบ้านแบบนี้   แต่ผมทนไม่ได้จริง ๆ  ที่จะเห็นการบ่อนทำลายอนาคตของชาติในใจกลางตัวเมืองเช่นนี้  กฎหมายมีไว้  เขียนไว้  ทำไม่ได้  ก็ยกเลิกมันเสียเลย

ผมคิดเอาเองอีกเช่นกันว่า  เสี้ยวประสบการณ์เล็ก ๆ ที่ผมเจอ  มันคงไม่ได้มีเพียงที่เดียวในสยามประเทศ  แต่ก็อยากบันทึกไว้

มองไปมองมาก็ไม่รู้จะพึ่งใคร  คงต้องวานท่าน ผบ.ตร.  พล.ต.อ.เสรีพิสุทธิ์  เตมียเวส  ซึ่งชาวบ้านตาดำ ๆ  เชื่อมั่นและฝากความหวังไว้กับท่านพอสมควร  ให้ช่วยดูแลด้วยครับ

หมายเลขมือถือของบล็อกเกอร์ปฏิจจชนที่โทรหา ๑๙๑  เมื่อเวลาประมาณ ๒.๐๕ น.  วันที่ ๑๖ พ.ย. ๕๐  คงจะได้รับการบันทึกไว้ในระบบคอมพิวเตอร์ของตำรวจเรียบร้อยแล้ว  หากหาไม่เจอติดต่อมาทาง oknation หรือทาง e-mail ก็ได้ครับ  ผมพร้อมเสมอที่จะให้ข้อมูลเพิ่มเติมครับ