จะด้วยความสนใจส่วนตัวของลูกตอนที่อายุได้ประมาณ ๕ ขวบเศษ ซึ่งมีความสนใจเกี่ยวกับรถยนต์ประเภทต่าง ๆ เป็นพิเศษ  หรือจะด้วยธรรมชาติของเด็กที่อยากได้ของใหม่ ๆ ที่อาจให้ความสะดวกสบายกับชีวิตมากขึ้น  ก็ไม่กระจ่างชัด  ลูกถึงได้เอ่ยปากแสดงความคิดเห็นระหว่างนั่งไปกับรถคันเก่าของพ่อที่มีอายุการใช้งานมากว่า ๑๕ ปี  หลังจากเหลือบไปเห็นรถยุโรปคันงามราคาหลายล้านบาทที่กำลังแซงผ่านบนท้องถนน

“เอิร์ธ อยากให้พ่อซื้อรถใหม่แบบคันนั้นจังเลยครับ”  ลูกเสนอแนะพร้อมกับชี้ให้พ่อดู

พ่อหันไปมองรถคันที่ลูกชี้แว้บหนึ่ง  และไม่แน่ใจว่าลูกชายจริงจังกับคำพูดที่ออกจากปากมากน้อยเพียงใด 

“ทำไมเอิร์ธถึงอยากได้ละลูก”  พ่อย้อนถาม

ลูกชายจึงได้อธิบายถึงคุณลักษณะเด่นและประสิทธิภาพของรถยนต์คันดังกล่าวเป็นฉาก ๆ  ตามความเข้าใจของลูกเองที่เก็บสะสมมาจากการได้ยินได้ฟังและซักถามจากพ่อ  รวมทั้งที่รับรู้มาจากสื่อต่าง ๆ

หลังจากฟังลูกพูดจบ  และพ่อสามารถสะกดความน้อยใจเล็ก ๆ ที่เกิดขึ้นได้เรียบร้อยแล้ว  จึงตั้งคำถามกลับไปด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบและจริงจัง

“พ่อให้เอิร์ธเลือกนะลูก  หากเอิร์ธต้องการให้พ่อซื้อรถคันใหม่ พ่อจำเป็นจะต้องหางานพิเศษทำนอกเวลา  เพราะเงินเดือนที่รับอยู่ทุกวันไม่พอซื้อแน่นอน  แต่พ่อจะมีเวลาอยู่กับเอิร์ธน้อยลงไปอีกมาก  เอิร์ธจะเอาไหม ?”

นั่นคือไม้ตายที่พ่อนำมาใช้เพื่อทดสอบดูว่า  เวลาทั้งหมดที่พ่อทุ่มเทให้กับครอบครัวและลูกตั้งแต่เกิดมานั้น  จะมีคุณค่าเพียงใดเมื่อเทียบกับรถยนต์คันใหม่

ระหว่างที่รอคำตอบนั้น  พ่อได้เน้นย้ำให้ลูกเห็นถึงห้วงเวลาในแต่ละวันที่ลูกมีเวลาได้พูดคุยและเล่นกับพ่อ ซึ่งก็ไม่มากนักเพราะพ่อต้องออกจากบ้านแต่เช้า และกลับถึงบ้านก็เย็นหรือค่ำแล้วในวันทำงาน

ลูกใช้ความคิดอย่างเงียบ ๆ ไม่นานนัก  เสียงอันสดใส และหนักแน่นก็ดังก้องออกมาในรถ

“เอิร์ธไม่อยากได้รถคันใหม่แล้วครับ  เอิร์ธอยากอยู่กับพ่อมากกว่า”

คำตอบนี้ชื่นใจพ่อนัก  จนทำให้พ่อยิ้มได้  ก่อนที่จะหันไปสบตาผ่านกระจกมองหลังกับแม่ซึ่งนั่งอยู่เบาะหลัง  เพราะอย่างน้อยในความคิดของลูกตอนที่อายุเท่านี้ก็แสดงให้เห็นแล้วว่า เวลาที่พ่อและแม่ได้ทุ่มเทความรัก ความเข้าใจ  นับตั้งแต่ลูกลืมตาดูโลกนั้น  ยังมีคุณค่าอยู่เหนือความต้องการวัตถุภายนอกของลูก

และนี่เป็นโอกาสอันดีที่พ่อจะได้ย้ำเตือนความคิดและความเชื่อที่พ่อมีเกี่ยวกับการมีรถยนต์ไว้ใช้งานอีกครั้ง

“พ่อไม่เคยสนใจว่าใครจะมีรถคันใหญ่โตหรูหรา จะใหม่หรือจะแพงเพียงใด  รวมทั้งหากใครจะมองและดูถูกว่าพ่อยังคงใช้รถคันเก่า ไม่มีราคา  ก็ไม่ทำให้พ่อเดือดร้อนใจ   เพราะหากใครมองพ่อและคบกับพ่อด้วยวัตถุเงินทอง สิ่งภายนอกแล้ว  เขาคนนั้นไม่ใช่เพื่อนพ่อหรือคนที่พ่อจะคบหาสมาคมด้วย”

“คุณค่าและเกียรติของคนมิได้ขึ้นอยู่กับทรัพย์สินเงินทองหรือวัตถุที่เขามี  แต่อยู่ที่คุณงามความดีที่เขาประพฤติปฏิบัติตัวมากกว่า”

“วีไอพี (ฉายาที่เราเรียกกันเล่น) คันเก่งของเรา  แม้จะขับไปซ่อมไปบ้าง  หรืออาจนั่งไม่สะดวกสบายเหมือนรถรุ่นใหม่  แต่มันก็ช่วยให้พวกเราใช้ชีวิตอย่างมีความสุขตามสมควร  พาเอิร์ธ น้องเอม และแม่ไปไหนมาไหนอย่างปลอดภัย  พ่อเองก็อาศัยขับมันไปทำงานทุกวัน  แค่นี้ก็เพียงพอแล้วลูก”

“เอิร์ธเห็นไหม  ยังมีคนลำบากกว่าเราอีกมากมายในท้องถนน  ครอบครัวเรามีเท่านี้ก็นับว่าโชคดีแล้วลูก”

แต่พ่อยังไม่อยากปิดกั้นความฝัน ความหวังตามประสาเด็กของลูกโดยสิ้นเชิง

“หากเอิร์ธอยากมี อยากได้รถแบบนั้น  ขอให้เอิร์ธตั้งใจเรียนหนังสือ  เพื่อทำงานและเก็บเงินไว้ซื้อเองเมื่อเอิร์ธโตขึ้นก็แล้วกัน”

พ่อไม่รู้หรอกว่าเมื่อลูกโตขึ้นแล้ว  ความคิดของลูกจะเปลี่ยนไปมากน้อยแค่ไหน 

แต่ทั้งนี้พ่อเองก็แอบหวังอยู่ลึก ๆ ว่า  คำพร่ำสอนของพ่อที่มีแก่ลูกตั้งแต่เล็กให้เห็นคุณค่าของจิตใจ  ความดีงาม  มากกว่ายึดมั่นบูชาในวัตถุนอกกาย  โดยแสดงตัวอย่างให้เห็นด้วยการใช้ชีวิตจริง  จะช่วยให้ลูกไม้ที่ชื่อเอิร์ธ และลูกไม้ที่ชื่อเอม (ซึ่งกำลังรู้เรื่องขึ้นทุกวัน)  จะหล่นไม่ไกลจากต้นมากนัก