เมื่อวานนี้ (๒๒ พ.ค. ๕๑)  ผมมีโอกาสได้ฟังการบรรยายพิเศษเรื่อง “ข้าว”  จากผู้เชี่ยวชาญที่มาจากกรมการข้าวเป็นเวลา ๓ ชั่วโมงเต็มในช่วงเช้า  และได้ฟังเรื่อง “ไวน์”  จากผู้เชี่ยวชาญภาคเอกชนอีก ๒ ท่าน  ในช่วงบ่าย

นอกเหนือจากความรู้ ความเข้าใจ เพิ่มเติมจากเรื่องราวทั้งสองแล้ว  ก็คือ  รู้สึกประทับใจและชื่นชมในความสามารถของวิทยากรทั้ง ๓ ท่าน อย่างแท้จริง

เขาเหล่านั้นน่าจะเป็นหนึ่งในบุคลากรจำนวนไม่กี่คนในเมืองไทยที่มีความรอบรู้ในเรื่องราวเฉพาะทางในเรื่องดังกล่าวอย่างยอดเยี่ยม และหาคนเทียบเคียงได้ยาก

ในขณะที่ผมเองพอจะรับรู้เรื่องข้าวและไวน์เพียงแค่ใช้ชีวิตอยู่ในสังคมได้เท่านั้น

แต่เรื่องของข้าวได้เข้ามาประดับในหัวสมองมากหน่อย  อาจเป็นเพราะผูกพันมาตั้งแต่เล็กจนโต และกินอยู่เกือบทุกวัน  ในขณะที่เรื่องไวน์  อาจเกือบเรียกได้ว่า ฟังเข้าหูซ้าย ทะลุออกหูขวา  เพราะคิดว่า ชีวิตที่ขาดไวน์หรือไม่ค่อยรู้อะไรมากนักเกี่ยวกับไวน์คงไม่ทำให้ผมเดือดร้อนอันใด  แต่หากขาดข้าวนี่ซิ ชีวิตคงย่ำแย่และไร้ซึ่งความสุขแน่นอน   

เนื้อหาของเรื่อง “ข้าว” และ “ไวน์”  ที่ค่อนข้างลุ่มลึกและหลากหลาย ซึ่งบรรจุอยู่ในมันสมองและความทรงจำของวิทยากรข้างต้นนั้น   ทำให้ผมนึกทบทวนถึงเรื่องราวต่าง ๆ ที่ผมได้รับประโยชน์จากเพื่อนสมาชิกที่คิด/เขียน  และนำมาลงในบล็อกโอเคเนชั่นแห่งนี้

ผมเห็นว่าบางท่านมีศักยภาพอันโดดเด่นในแต่ละด้านอย่างหาตัวจับได้ยากทีเดียว  ไม่ว่าจะเป็นเรื่องราวของ  การเมือง,  ดนตรี,  กีฬา,  การถ่ายภาพ,  การวาดภาพ,  วรรณกรรม,  ภาษา,  ไอที,  ท่องเที่ยว,  อาหาร,  การอนุรักษ์ทรัพยากรธรรมชาติ,  เศรษฐกิจ,  ต่างประเทศ,  ศาสนา,  ปรัชญา,  ศิลปะ/วัฒนธรรม,  จิตวิทยา,  การศึกษา,  กฎหมาย,  เกษตรกรรม,  ดารา,  นักร้อง,  ภาพยนตร์,  การโฆษณา,  การจัดกิจกรรมต่าง ๆ ฯลฯ

และจากประสบการณ์ที่เจอะเจอมา  มนุษย์เรานั้นขอให้มีความชำนาญหรือเชี่ยวชาญในแค่เรื่องใดเรื่องหนึ่งก็เพียงพอแล้วสำหรับการทำมาหาเลี้ยงชีพ  ดังบทกลอนส่วนหนึ่งของพระยาศรีสุนทรโวหาร (น้อย อาจารยางกูร) ที่ว่า

อย่าเกียจคร้านการเรียนเร่งอุตส่าห์   มีวิชาเหมือนมีทรัพย์อยู่นับแสน
จะตกถิ่นฐานใดคงไม่แคลน   ถึงคับแค้นก็พอยังประทังตน
อันความรู้รู้กระจ่างแต่อย่างเดียว   แต่ให้เชี่ยวชาญเถิดคงเกิดผล
อาจจะชักเชิดชูฟูสกนธ์   ถึงคนจนพงศ์ไพร่คงได้ดี 
เกิดเป็นชายชาวสยามตามวิสัย   หนังสือไทยก็ไม่รู้ดูบัดสี
ต้องอับอายขายหน้าทั้งตาปี   ถึงผู้ดีก็คงด้อยถอยตระกูล
จะต่ำเตี้ยเสียชื่อว่าโฉดช้า   จะชักพายศลาภให้สาบสูญ
ทั้งขายหน้าญาติวงศ์พงศ์ประยูร   จะเพิ่มพูนติฉินคำนินทา
หนึ่งหนังสือหรือตำรับฉบับบท   เป็นของล้วนควรจดจำศึกษา
บิดาปู่สู้เสาะสะสมมา   หวังให้บุตรนัดดาได้ร่ำเรียน
จะได้ทราบบาปบุญทั้งคุณโทษ   ปะบุตรโฉดต่ำช้าก็พาเหียร
ไม่สมหวังดังบิดาปู่ตาเพียร   เนิ่นจำเนียรแพลงพลัดกระจัดกระจาย ฯ

ทั้งนี้  เมื่อได้ชื่นชมกับขีดความสามารถในศาสตร์แขนงต่าง ๆ ของเพื่อนสมาชิกในที่แห่งนี้  รวมทั้งจากบุคคลต่าง ๆ อีกจำนวนมากในโลกใบนี้แล้ว   ก็หันมาพิจารณาตัวเองอย่างตรงไปตรงมา   เห็นว่า  ในแต่ละเรื่องเดียวกันนั้น  ผมแทบจะไม่มีอะไรที่จะนำออกมาแสดงหรือเอาไปเปรียบเทียบกับเพื่อนสมาชิก/ผู้ที่เป็นหนึ่งในศาสตร์แต่ละแขนงได้เลย

ผมมีความรู้ความเข้าใจในแต่ละเรื่องนิด ๆ หน่อย ๆ  ตามความจำเป็น   แค่พอดำรงชีวิตอยู่ในสังคมได้อย่างไม่เบียดเบียนตนเองและผู้อื่นเท่านั้น  ยังคงมีเรื่องราวอีกมากมายในโลกนี้ที่ผมไม่รู้  และคงไม่มีโอกาสรู้จนกระทั่งร่างดับสลาย

แต่อย่างไรก็ตาม  แม้ผมจะไม่ค่อยรู้อะไรมากนักในแต่ละเรื่อง  หรือพูดง่าย ๆ ว่า  แม้ผมเองจะไม่เป็นหนึ่งในเรื่องใดเลย   แต่การรู้จักเลือกรับเอาแต่ละสิ่ง แต่ละอย่าง ที่พอเหมาะพอควรแก่ชีวิต   ก็ช่วยให้ผมสามารถใช้ชีวิตอย่างความความสุขและเบิกบานได้ไม่ยากเย็นนัก

เขียนเรื่องนี้มาแล้ว  ทำให้นึกย้อนไปถึงข้อคิดเห็นที่ผมเคยฝากไว้เพื่อเป็นกำลังใจในการเขียนบล็อกเรื่องแรก ๆ ของน้องรักคนหนึ่ง (วิทย์ แดงจันทร์ศรี)  ซึ่งรักการเป็นนักเขียนเป็นชีวิตจิตใจในทำนองที่ว่า  

“อยากเขียนอะไร  ก็ขอจงเขียนออกมาเถิด  แม้เราจะไม่ได้เก่งกล้า สามารถเหมือนใครเขา  แต่คนอย่างเรานั้น มีเพียงคนเดียวในโลก  เราเป็นเรา  ที่ใครก็จะมาเป็นเหมือนเราไม่ได้”

สำหรับห้วงเวลาที่ผมหายจากบล็อกไปอย่างยาวนานที่สุดนับตั้งแต่เป็นสมาชิกบางโอเคนั้น  มีเหตุผลหลัก ๆดังนี้

๑.  ผมต้องการทดสอบว่า  ผมสามารถตัดความผูกพันที่ผมมีต่อการอ่าน/เขียนบล็อกได้หรือไม่  เพราะการติดอยู่กับบางสิ่งบางอย่าง  (แม้จะนำมาซึ่งความสุข ความเพลิดเพลินก็ตาม)  ไม่น่าจะใช่วิถีทางแห่งการเห็นแจ้งเพื่อพ้นจากความทุกข์ได้อย่างเด็ดขาด

๒. งานเขียนที่เกี่ยวข้องกับการวิจารณ์การเมือง (โดยเฉพาะของนักการเมืองเลว ๆ ชั่ว ๆ บางคน ในความคิดของผม)  คงไม่สามารถไปโน้มน้าว หรือเปลี่ยนแปลงพฤติกรรม/สันดานของพวกเขาได้  ดังนั้น  จะขอเวลาเอาไว้เตรียมความพร้อมของตัวเองในการทำงานตามหน้าที่ในเบื้องต้นก่อน  เพราะอย่างไรเสีย  จากการทำนายของโหรตาเปล่านามปฏิจจชน  พอจะเห็นเค้าลางบางอย่างขึ้นมาว่า  การต่อสู้ ฟาดฟัน กับคนจำพวกนี้ในอนาคต ไม่ว่าจะใกล้หรือไกล  คงหลีกเลี่ยงได้ยาก  (หากไม่ตัดสินใจปลีกวิเวกไปบวช  หรือทำไร่ ทำนา ตามชายป่าชายเขาที่ห่างไกลจากเมืองกรุงเสียก่อน)

หากเขียนเรื่องนี้เสร็จแล้วหายไปอีกพักใหญ่  ขอเพื่อนสมาชิกที่เข้ามาอ่านจงเข้าใจได้ว่า  ผมกำลังใช้เวลาเพลิดเพลินอยู่กับการเข้าถึงหรือซึมซับอยู่กับเรื่องเรื่องหนึ่งที่ผมคิดว่ามีความจำเป็นที่สุดสำหรับชีวิตที่เกิดมาเป็นคนของผม

ขอบคุณเพื่อนสมาชิกที่กรุณาให้เกียรติเข้ามาอ่าน  และถามไถ่ถึงสัญญาณที่เงียบหายไปของผม

ปฏิจจชน