ความหนาวเย็นเริ่มเข้ามาเยี่ยมเยือนเบอร์ลินอีกครั้งหนึ่งแล้ว เมื่อเช้านี้อุณหภูมิติดลบ  ๙ องศาเซลเซียส  ทำให้ผมย้อนรำลึกไปถึงสิ่งดี ๆ ที่เคยเกิดขึ้นเมื่อตอนต้นปีและกลางปีนี้

กรุงเบอร์ลิน ประเทศเยอรมนี กลางเดือนกุมภาพันธ์ ปี ๒๕๕๓   เป็นห้วงเวลาที่มีอากาศหนาวเหน็บที่สุดฤดูกาลหนึ่งของประเทศนี้

ผมมีความจำเป็นต้องเดินทางจากที่ทำงานซึ่งอยู่แถวเมือง Steglitz ชานกรุงเบอร์ลิน เข้าไปยังกลางกรุงเบอร์ลิน

โดยปกติ  หากเป็นการเดินทางคนเดียวและไปทำธุระส่วนตัว  ผมเลือกที่จะใช้บริการรถสาธารณะมากกว่าการขับรถไป  ด้วยเหตุผลสำคัญหลายประการ อาทิ ประหยัด, ไม่ต้องเสียเวลาหาที่จอดรถ, เป็นการออกกำลังกายที่ดีประการหนึ่ง และทำให้มีเวลาพิจารณา คิดโน่นคิดนี่  เพราะไม่ต้องพะวงกับเรื่องการขับรถ  และสำคัญที่สุด คือ ความปลอดภัย  เพราะในยามที่หิมะยังคงปกคลุมทางเท้าและถนนหลาย ๆ สาย การขับรถต้องใช้ความระมัดระวังมากเป็นพิเศษ

แต่การเดินมาตามทางเท้าจากที่ทำงาน มาขึ้นรถไฟ U-Bahn ระยะประมาณ ๘๐๐ เมตร  ผมต้องใช้ความระมัดระวังในการเดินมากกว่าปกติอีกเช่นกัน  เพราะทางเดินเท้าซึ่งปกติจะกว้างขวาง เป็นระเบียบ  ตามลักษณะของถนนในเยอรมนีทั่วไปแล้ว  ต้องแคบลงมาพอเดินสวนกันได้  เนื่องจากหิมะได้ตกหนักหลายวัน รถเกรดหิมะต้องทำงานอย่างหนัก อย่างต่อเนื่อง

(สภาพทางเท้าที่ปกคลุมไปด้วยหิมะบนถนนแห่งหนึ่งในกรุงเบอร์ลิน)

ขณะที่ผมกำลังเดินมุ่งหน้าสู่สถานีรถไฟ U-Schlossstr Berlin ซึ่งอยู่ใกล้ที่ทำงานที่สุดนั้น 

ระยะ ๑๐ เมตร ข้างหน้าผม  คือ ชายชราชาวเยอรมันอายุประมาณ ๘๐ กลาง ๆ กำลังเดินสวนมาโดยลำพังอย่างช้า ๆ  ลักษณะท่าทางดูแข็งแรง สดชื่น แต่ก็ใช้ไม้เท้าค้ำยัน (อลูมิเนี่ยม) กันลื่น/ล้มแบบ ๔ ขา เป็นเครื่องช่วยในการเดิน  มีถุงพลาสติกเล็ก ๆ ติดยี่ห้อร้านสะดวกซื้อร้านหนึ่งของเยอรมัน ห้อยอยู่กับไม้เท้า  เดาเอาว่าน่าจะกำลังเดินกลับบ้านหลังจากออกไปซื้อของใช้จำเป็นเล็ก ๆ น้อย ๆ นอกบ้าน

โดยปกติ  เวลาผมเดินผ่านหรือเดินสวนคนบนท้องถนน  ก็แทบจะไม่เคยสบตาหรือทักทายกับใครที่ไม่รู้จัก

แต่ในครั้งนี้  มีสัญชาติญาณบางอย่างภายในบอกว่า  ผมน่าจะทักทายคุณลุงคนนี้ก่อนที่จะเดินสวนและจากกันไป  อาจจะด้วยความคิดถึงพ่อที่วัยใกล้เคียงกันและเพิ่งจากผมไปอย่างไม่มีวันกลับหรือเปล่าก็ไม่รู้ได้

เมื่อเราเดินเข้าใกล้กันในระยะประมาณ ๒ เมตร

ผมส่งสายตาที่แสดงออกถึงความเคารพและปราถนาดีอย่างแท้จริง  พร้อมกับคำพูดทักทายง่าย ๆ สั้น ๆ ในภาษาเยอรมันว่า

“Hallo” 

ซึ่งมันก็อาจเป็นความรู้สึกเดียวกันที่สื่อได้ของคุณลุง

ในเกือบจะพร้อม ๆ กันนั้น  คุณลุงก็สบตาและตอบกลับมาว่า

“Schöne Tag” ซึ่งแปลเป็นไทยได้ว่า “ขอให้พบกับวันที่ดี” หรือ “have a good day” ในภาษาอังกฤษ

เท่านั้นเองจริง ๆ  แล้วชายต่างวัย  ต่างชาติ  ต่างภาษา ที่ไม่เคยรู้จักและไม่เคยข้องเกี่ยวกันมาก่อนทั้งสองคนก็เดินจากกันไป  แบบไม่มีโอกาสจะได้เจอกันอีก

แต่ผลของการสบตาทักทายในครั้งนั้น  ทำให้ผมเดินทางไปทำธุระในเมืองอย่างอบอุ่นและมีความสุขตลอดเส้นทาง

คิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในห้วงสั้น ๆ ครั้งดังกล่าวเมื่อไร ก็รู้สึกอิ่มใจ สุขใจ และมีกำลังใจเมื่อนั้น

มันเป็นความสุขที่หาได้อย่างง่ายดายโดยไม่ต้องลงทุนอะไรเลย  นอกจากส่งใจที่เปี่ยมไปด้วยความรัก ความปราถนาดีอย่างแท้จริงต่อกันออกไปเท่านั้น

(ริมทะเลสาป Wannsee ก.พ. ๕๓ :  หนาวแค่ไหนก็ไม่มีผลต่อความสนุกของเด็กน้อย)

ที่กล่าวมาเป็นตัวอย่างเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นบนท้องถนนท่ามกลางอากาศที่หนาวเหน็บ

แต่ในสภาพบรรยากาศที่ดูเหมือนจะตรงกันข้ามกับเหตุการณ์ที่ผ่านมา

ฤดูร้อนปีเดียวกันนี้ ณ กรุงปารีส เมืองหลวงของประเทศฝรั่งเศส

ท่ามกลางอากาศที่ร้อนอบอ้าว ผู้คนแออัดยัดเยียด บนรถไฟฟ้าสาย RER จากสถานี La DéFence มุ่งสู่กลางกรุงปารีส  สภาพตู้โดยสารที่ค่อนข้างจะสกปรก มีกลิ่นอับ ราวเหล็ก/อลูมิเนี่ยมสำหรับให้ผู้โดยสารยืนจับเหนียวเหนอะหนะไปด้วยเหงื่อไคล จนรู้สึกแขยงมือและไม่อยากจับนั้น

หลังจากเบียดตัวขึ้นรถไฟได้สักพัก  ผมกวาดสายตาไปเห็นชายชาวฝรั่งเศสวัยกลางคนผู้หนึ่ง  ซึ่งยืนโหนรถไฟใกล้ประตูทางเข้าออกอยู่ก่อนหน้า

หน้าตาของแกดูมีความสุข สดชื่น ไม่หวั่นไหว วอกแวก ไปกับสภาพอากาศและผู้คน
สายตาที่ดูเหมือนยิ้มได้  หันมามองผม  เหมือนจะบอกหรือสอนผมเป็นนัยว่า  ทำไมเรา (ตัวแกกับผม)  จะต้องเดือนร้อนและวุ่นวายตามไปกับบรรดาผู้คนจำนวนมากที่ดูเหมือนจะรีบเร่ง เคร่งเครียดกันอย่างเอาเป็นเอาตายเหล่านั้นด้วย

มันเป็นกระแสที่เราสามารถรับ-ส่งกันได้จริง ๆ

แค่สัมผัสได้ถึงความนิ่งสงบและดูเยือกเย็นในทีของชายคนดังกล่าว ใจผมก็รู้สึกสดชื่น เย็นตามไปด้วย  ตรงกันข้ามกับสภาพแวดล้อมภายนอกอย่างสิ้นเชิง

หลังจากนั้นเป็นต้นมา  ก็เลยคิดเล่น ๆ และมีคำถามในใจตัวเองว่า  หากเราสามารถทำแบบเดียวกันนี้กับมนุษย์ทุกผู้ทุกนามที่เราพบเจอเล่า  เราน่าจะมีความสุขตลอดไปไหม

คำตอบกับตัวเองในเบื้องต้นเห็นว่า  การทำแบบนี้กับคนปกติทั่วไปคงไม่ใช่เรื่องยาก

แต่กับคนที่ศรศิลป์ไม่ค่อยกินกัน หรือคนที่เราอาจรู้สึกไม่ค่อยถูกชะตาบ้างละ  เราจะทำได้ไหม

ซึ่งหากเราสามารถก้าวข้ามตรงนี้ไปได้

เราน่าจะเป็นคนที่หาความสุขอีกวิธีหนึ่งได้อย่างง่าย ๆ  ได้เสมอ  เพราะไม่ว่าจะบนท้องถนนหรือที่แห่งใดก็ตาม  ล้วนมีโอกาสได้พบปะ เจอะเจอผู้คนทั้งนั้น