การเรียนรู้ไม่มีถูกและผิด มองทุกๆอย่างเป็นศิลป์ ความรักคือศิลป์แขวงหนึ่ง

  ซึ่งไม่มีใครถูกและผิดเมื่ออีกคนจะพบหนทางที่ถูกและใช่และเป็นฝ่ายหนึ่งก็ต้องเดินจากเราไป

  มันขึ้นอยู่ที่ว่า แค่ใครจะเป็นฝ่ายที่เดินจากไปเท่านั้นเอง   ผู้เดินต่อย่อมไม่หวนคิดอะไรเก่าๆๆเมื่อ 

ยังเจอหนทางที่ใช่กว่าข้างหน้า  แต่กับอีกคนที่ยังอยู่จุดเดิมๆๆๆจะทบทวนคิดวนไปมาว่าเราผิดอะไรที่

อีกคนต้องเดินจากไป ไม่หรอกหนาไม่มีใครถูกและผิด แต่สิ่งนั้นธรรมชาติหรองานศิลป์เรียกว่าเส้น

เวลา เมื่อเวลาผ่านไป เรื่อย เส้นเวลานั้นอาจกลับหวนคืนอีกครั้งเมื่ออีกคนหนึ่งกลับมา และกลับ

มาบอกว่าพอแล้วเดินไปแสวงหาเหนื่อยอยากกลับมาพัก ณ จุดเดิม แต่ คนที่เคยอยู่จุดเดิมที่เคยนั้ง

ร้องไห้นั้น เขาเองก็ได้เปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลาเหมือนกัน คืออยู่อย่างที่เรียนรู้ที่จะอดทนและ

เปลี่ยนแปลงตัวเองให้ดีขึ้น เพราะได้เรียนรู้ จาก ความเหงา เศร้า ของตัวเอง และบอกตัวเองว่า อด

ทนนะคนดี เพื่อตัวเอง และตัวเองเท่านั้น แต่กับคนที่กลับมาสิ อ่อนแรงและอ่อนล้า และต้องการคน

คนนี้เพื่อปลอบโยน แล้วอะไรหล่ะ คำถามคือ ใครถูกใครผิด ก็ยังบอกคำคำเดิม ว่า ไม่มีใครถูกและ

ผิดแบบแบบเดิมๆๆๆ   ถ้าตอนนี้ใครสักคน ยังร้องให้กับสิ่งที่คาดหวั ผิดหวังกันเรื่อง ต่าง บอกได้

อย่างเดียว ไม่มีสิ่งที่ถูกและผิด กับการ เรียนรู้ และรู้ที่จะเรียนสิ่งที่เจอ เพียงเราใช้จัยมองตัวเองว่า

ต้องการสิ่งใดๆ แบบไม่คาดหวังอะไร สักวันเราเองอาจจะบอกว่าความต้องการทำให้เราผิดหวัง ไม่ใช่

เลย เพียงเราไม่หวัง เราก็ไม่ผิดหวัง ทำทุกๆอย่างไปตามหน้าที่เท่านั้นเอง ทำงานตามหน้าที่ เลี้ยงลูก

ตามหน้าที่  เรียนตามหน้าที่ แล้วทุกอย่างจะตามมาเอง