นอกจากระบำเนื้อนมไข่แล้ว ยังมีการแสดงของชายชาวบราซิลที่อวดให้เห็นถึงศิลปะการต่อสู้ที่แข็งแกร่งงดงาม มีทั้งตีลังกา กระโดดเตะ และ สู้ด้วยกระบอง

          ผู้เต้นที่ถือว่ามีรูปร่างงดงามตามมาตรวัดทางสังคม ก็ต้องมีรูปร่างล่ำบึก กล้ามเนื้อเป็นมัดๆ ไม่เป็นห่วงพวงย้อยห้อยระย้าแบบชายลูกไม้ผ้าปูโต๊ะกลม  หรือผอมแห้งซี่โครงบานเป็นร่องๆ เหมือนหีบเพลง

เมื่อว่างจากการประชุม ฉันก็ออกเดินชมตัวโรงแรมและอนาบริเวณอันกว้างใหญ่จนทั่ว จากนั้นเลียบเลาะชายฝั่งทะเลสาปตัดเข้าสู่ตัวโรงแรมกับเจ้าลูกศิษย์หมอทหาร คุยกันไปถ่ายรูปกันไป ไม่ได้สังเกตสังกาอะไร จนกระทั่งมาถึงตัวตึกฉันก็รู้สึกวาบขึ้นมาเมื่อก้าวย่างไปกลางอากาศขณะสาละวนกดดูภาพในกล้อง พริบตาเดียวร่างฉันก็ร่วงลงไปในสระ ส่วนเจ้าลูกศิษย์ชิ่งอ้อมสระไปไม่บอกกล่าวเล่าสิบ มือที่ถือกล้องชูสูงขึ้นพ้นน้ำด้วยสันชาตญาณดิบ ฉันพยายามจะกระเสือกกระสนขึ้นจากสระเพราะกลัวเอกสารและหนังสือเดินทางในกระเป๋าจะเปียกเละเทะไปหมด  เจ้าหมอทหารแทนที่จะช่วยกลับทรุดตัวลงไปหัวเราะก๊ากควบคุมตัวเองไม่ได้ ฉันชักจะฉุนไม่ใช่เพราะอายแต่เพราะห่วงเอกสารมาก จึงตะโกนเรียกสติให้มัน...เอ้ยท่านช่วย

          “มาช่วยพี่ด้วย”

          “เร็วเข้า ไอ้น้อง” ฉันชักดังขึ้นเมื่อมันยังขำกลิ้งอยู่ตรงนั้น

          “มาช่วยเดี๋ยวนี้นะ ไม่งั้นผมต้องเฝ้าเอกสารพี่จนแห้ง” ฉันขู่

          “ครับครับ” เจ้าหมอทหารพยายามข่มอารมณ์ขันขณะวิ่งอ้อมสระมาช่วยฉันแผ่เอกสารบนเก้าอี้

          ฉันอดพาลไปถึงคนออกแบบโรงแรมมิได้ ว่าเอาสมองส่วนไหนคิดนะ ถึงได้สร้างสระแยกมาโด่แด่อยู่อีกซีกตึกหนึ่ง ยังพาลต่อไปถึงลูกศิษย์ว่ามันสติแตกไม่แสสร้างระงับอารมณ์ขำไว้บ้าง พอมาคิดอีกทีก็อดขำตัวเองไม่ได้ นึกถึงภาพจิ้งจกตัวน้อยดิ้นกระแด่วๆ หงายหน้าหงายหลังตะเกียกตะกายขึ้นมาจากน้ำ แล้วจะให้เจ้าลูกศิษย์อดหัวเราะไงไหว

“ผมรีบไปตามอาจารย์ทอให้ที บอกว่าพี่ต้องการความช่วยเหลือด่วนนะ” ฉันนึกออกว่าเพื่อนพักอยู่โรงแรมนี้

          “ครับ”

          “รีบไปรีบมานะ พี่หนาวแล้ววะ เปียกแฉะด้วย”

          “ครับผม” เจ้าลูกศิษย์รับคำใบหน้าเปื้อยยิ้มแล้วสาวเท้ายาวๆ ออกไป

         ฉันไม่ใส่ใจลำตัวที่เปียกโชก รีบดึงบรรดาเอกสารต่างๆ หนังสือเดินทาง กระเป๋าเงิน ออกมาวางเรียงรายบนเก้าอี้ข้างสระน้ำ เพื่อตากแดดตากลมให้แห้ง เดชะบุญที่มันไม่เสียหายสักเท่าใด

          รอพักใหญ่ก็ยังไม่มีมีวี่แววผู้ใด ฉันเริ่มกระสับกระส่าย จะด้วยความหนาวหรือความนานก็ตามแต่ ทำไมใช้เวลานานนักหนานะ ยกเว้นสงกรานต์แล้วยังไม่รู้ว่าเปียกแฉะมันสนุกตรงไหน  แล้วก็รู้สึกดีขึ้นทันทีที่เห็นเจ้าหมอทหารกับอาจารย์ทอเดินตรงมาทางนี้

          “เป็นไงบ้าง” เสียงอันห่วงใยของอาจารย์ทอช่างขัดใบหน้าอมยิ้มเสียเหลือเกิน

          “แฉะจัง อยากเปลี่ยนเสื้อผ้า”

          “เดี๋ยว ขอฉันถ่ายรูปก่อน จึงจะให้ยืมกางเกง”

          “อะไรนะ”

          “เอาไว้เป็นที่ระลึก”

          “หา” ฉันเขวี้ยงสายตาอำมหิตไปยังเจ้าลูกศิษย์ทรยศทันที  กล้ามเนื้อแทบทุกมัดบนใบหน้าของเจ้าหมอทหารทำงานอย่างขัดแย้งกันสุดฤทธิ์ระหว่างอารมณ์ยำเกรงกับอารมณ์ขำกลิ้ง

          “พวกเรารู้เรื่องหมดละ มันเอาไปเล่าให้ฟัง” อาจารย์ทอพูดพลางสาละวนกับการปรับกล้อง

          “พี่ให้ไปกระซิบบอกว่าต้องการความช่วยเหลือด่วนนะเฟ้ย” เพิ่งถึงบางอ้อ เจ้านี่คงใส่ใข่หน้าดูชม มิน่าละอาจารย์ทอถึงได้หิ้วกล้องมาด้วย

          “……” ไม่มีคำตอบจากใบหน้าปุเลี่ยนปุเลี่ยนนั้น

          “พี่อยากจะโดดเต๊ะก้านคอผมสักป๊าป” ฉันยังพาลเจ้าลูกศิษย์อีก

          “เร็วเข้า หนาว จะถ่ายตรงไหนก็เอา” ฉันหันไปบอกอาจารย์ทออย่างจำใจ

          “เธอเอามือชี้จุดเกิดเหตุด้วยนะ” อาจารย์ทอได้คืบจะเอาศอก

 “†شŐŐಃೌ 蜄 †” ฉันคิดในใจ

          ตลอดเย็นนั้น ผู้คนแวะเวียนมาแสดงความเห็นใจ จะว่ากันจริงๆ ก็คือมาดูสภาพมากกว่าเพราะมีแต่ใบหน้ากลั้นยิ้มมาทั้งนั้น จนฉันต้องเอื้อนเอ่ยวาทะเด็ดออกไปว่า

“เท้าพี่ยังเปียกอยู่ ถึงน้ำสระจะไม่ขลังเท่าน้ำมะพร้าว แต่ก็พอใช้แทนกันได้นะน้องนะ”

          วันถัดมาเห็นเขาเอากระโจมผ้าใบไปคลุมสระที่เกิดเหตุ จะด้วยว่าเป็นความบังเอิญหรืออะไรก็แล้วแต่ เรื่องนี้เป็นเรื่องหนึ่งที่ติดอันดับยอดนิยม ด้วยมาดผู้นำที่ชาญฉลาดพาลูกศิษย์ฝ่าฟันอุปสรรคขวากหนามผ่านพ้นวิกฤติตกเครื่องบินมาด้วยดี กลับเซ่อซ่าตกน้ำป๋อมแป๋มไม่เป็นท่า เอ้อหนอ...จะเอาอะไรกับความไม่เที่ยง ชั่วขณะหนึ่งดุดดั่งผู้กล้า มาอีกชั่วขณะกลับเป็นตัวตลกเสียนี่  โลก...หนอ...โลก