ขณะเรื่องเขาพระวิหารยังอึมครึมและการเลือกตั้งในเขมรกำลังเขม็งเกลียว ฉันก็ต้องเดินทางไปสอนและให้คำปรึกษาการบริหารงานโดยใช้ข้อมูลเชิงประจักษ์แก่บรรดาผู้จัดการและหัวหน้าฝ่ายของโรงพยาบาลไทยในกรุงพนมเปญ เพื่อนๆ และเจ้านายต่างทักท้วงด้วยความหวังดี เพราะข่าวที่ออกมาแต่ละวันนั้นช่างดูน่ากลัวเสียเหลือเกิน   ปฏิวัติก็เจอมาแล้ว นิวเคลียร์ก็เจอมาแล้ว แผ่นดินไหวก็เจอมาแล้ว เครื่องบินจะตกก็เจอมาแล้ว ก็แคล้วคลาดมาตลอด พระอาจารย์ที่ฉันไปฝึกปฏิบัติธรรมด้วยเมตตาสอนฉันว่า

‘ไม่ถึงที่ตาย ก็ไม่ตายหรอกหมอก๊วย’

ก่อนเดินทางก็มีผู้ประท้วงคนไทยข้ามรั้วไปนั่งสมาธิอีกฝากจนทหารเขมรจับตัวไป สถานการณ์ยิ่งตึงเครียดขึ้นเมื่อต่างฝ่ายต่างยกกำลังทหารมาตรึงตามแนวชายแดน  ประสบการณ์เรื่องนางเอกหนังกับการเผาขับไล่คนไทยที่เกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้ ทำให้เกิดความหวาดหวั่นว่าประวัติศาสตร์จะซ้ำรอย เพียงแค่ความเห็นผิด จึ่งก่อเกิดหายนะชั่วข้ามคืน ทิ้งไว้แต่อดีตที่ขมขื่มอดสูใจ

          ฉันก้าวผ่านประตูกระจกที่ขั้นระหว่างอาคารผู้โดยสารภายในประเทศสู่อาคารผู้โดยสารระหว่างประเทศ บันไดเลื่อนสีเหล็กพาร่างกายอันเหนื่อยล้าขึ้นสู่ชั้นสามแล้วต้องกลับลงมาสู่ชั้นสองอีก เพียงเพื่อไปเอาบัตรขึ้นเครื่องอีกสายการบินหนึ่ง  ทั้งนี้ทั้งนั้นต้องไม่พลัดหลงขึ้นบันไดไปชั้น 4 เสียก่อน ฉันอ้อมผ่านป้ายมายังลานชั้น 3 ผู้ที่ไม่คุ้นชินจะเห็นป้ายบอกทางต่างๆ รวมถึงป้ายบอกทางไปห้องสูบบุหรี่ที่ใหญ่มหึมากลางทางเดิน มันปิดบังป้ายเล็กๆ ที่บอกทางลงชั้นสองไปเคาเตอร์ออกบัตรโดยสารสำหรับผู้โดยสารต่อเครื่อง อันที่จริงมันก็ไม่ได้บอกโต้งๆ ดอกนะ ตีความเอาว่ารูปลูกศรเอียงๆ ที่ปักหัวลงคือทิศทางลงชั้นสอง หลังจากนั้นก็ต้องอ้อมบันไดเลื่อนมาตามซอกเล็กซอยน้อย แต่อย่าหลุดออกด่านตรวจคนเข้าเมืองกลับเข้าอาคารผู้โดยสารภายในอีกนะ ณ มุมหนึ่งติดผนังก็จะเจอเคาเตอร์ที่ลึกแต่ไม่ลับ  ยังไงยังไงก็ไม่เข้าใจสถาปัตยกรรมแปลกๆ ของสนามบินสุวรรณภูมินี้เลย...พับผ่าสิ     

ฉันลากสังขารกลับมายังชั้นสามอีกครั้งเพื่อใช้ห้องรับรองพิเศษของอีกสายการบินหนึ่งของไทย เนื่องจากมีรูปร่างกับใบหน้าที่ไม่ค่อยฉลาดนัก จึงต้องคอยแสดงบัตรหรือดึงดันที่จะไปใช้บริการห้องพักพิเศษตามสิทธิของผู้ที่บินบ่อยอยู่เนืองๆ ไม่เคยโกรธ ไม่เคยฉุน มิเคยน้อยใจ และมิบังอาจหักหาญน้ำใจแม่นางฟ้าเพราะเข้าใจมาตรวัดทางสังคมดี 

ฉันลากผ้าเย็นออกจากกบาล จ้องมองควันขาวลอยตัวอย่างเชื่องช้าจากชามเกี๊ยวกุ้งร้อนๆ คาปูชิโนสีน้ำตานที่มีฟองนมขาวละเอียดอ่อนเบียดตัวอยู่ในถ้วยกาแฟส่งกลิ่นหอมยั่วให้น้ำลายสอ ฉันใช้ช้อนกระเบื้องสีขาวแวววาวบรรจงช้อนร่างกุ้งอวบอิ่มสีแดงที่ห่อหุ้มกายด้วยแผ่นเกี๊วยสีเหลืองนวลอันแสนอ่อนนุ่มเข้าปากอย่าง...จ๊าก...ร้อนชะมัดญาติ... มันนาบลงบนลิ้นและเพดานปากจนฉันผงะหงายจากเจ้ากุ้งมหาปะลัยไปซดน้ำเย็นเจี๊ยบที่มีน้ำแข็งลอยตัวกระทบกันเล่นท่ามกลางน้ำใสในแก้วทรงสูง... กะจะโรแมนติกสักหน่อย คงต้องทิ้งให้มันหมดฤทธิ์หมดเดชก่อน เหลือบตาไปรอบๆ ก็ยังไม่มีอารมณ์ใช้เครือข่ายใยพิภพ (อินเตอร์เน็ต) เพราะสังขารอ่อนล้าเหลือเกิน จึงตัดสินใจหา ‘ไอ้หนุ่มนักนวด’ สักเพลา หวังจะทอดกายให้เจ้าหนุ่มสัมผัสลูบไล้

‘ไอ้หนุ่มนักนวด’ ผิวดำเข้มซ่อนกายอยู่ในซอกหลืบเล็กๆ ข้างห้องอาบน้ำของห้องรับรองพิเศษ เจ้าหนุ่มทำได้สารพัดทั้งนวด บีบ เคาะ เขย่า และตบ ตั้งแต่ข้อเท้าจรดกะโหลก จะให้แรงมากน้อยเท่าไหร่ก็ได้ จะให้หยุดเมื่อใดก็ได้ตามใจปรารถนา ฉันกดตั้งเวลา 15 นาที เพียงพอให้กล้ามเนื้อน่องและหลังคลายตัว กลับไปสู้รบปรบมือกับนังเกี๊ยวกุ้งไหว

เมื่อก้าวย่างสู้สนามบินกลุ่มพนมเปญ ทุกอย่างก็ดูสงบเงียบดี เหมือนๆ ที่เคยมาทุกครั้ง ฉันวางหนังสือเดินทางให้เจ้าหน้าที่ตรวจคนเข้าเมืองอย่างช้าๆ ทักทายด้วยภาษาท้องถิ่นเหมือนเคย ชายผิวดำแดงในเครื่องแบบสีเข้มเงยหน้ามองด้วยใบหน้าเรียบเฉย แล้วละสายตาไปยังเอกสารที่กรอก แม้นสนามบินจะดูวุ่นวายแต่ทำไมความรู้สึกมันถึงเงียบอึดอัดนักนะ สักอึดใจก็ได้หนังสือเดินทางคืน ฉันล่ำลาแล้วรีบสาวเท้าไปยังสายพานลำเลียงกระเป๋า ลากไอ้จิ๋วสีเงินตัวเก่งออกมาแล้วจ้ำอ้าวผ่านเจ้าหน้าที่ด่านศุลกากรไปยังประตูออกสู่ด้านหน้าอาคาร เสียงผู้คนตะโกนโหวกแหวก เสียงรถ เสียงแตร ดูวุ่นวายสับสนในยามนี้เหลือเกิน     แล้วก็โล่งอกเมื่อเห็นพนักงานขับรถโรงพยาบาลยืนยิ้มแผล่อยู่ตรงทางเท้า รถตู้พาเราเคลื่อนผ่านความมืดของถนนลาดยางสู่โรงพยาบาล แสงสีส้มของดวงไฟดูเหมือนจะไม่ช่วยอะไรมากนัก ทำไมคืนนี้ความมืดช่างดูวังเวงเศร้าสร้อยนักนะ เคยพลาดกับคนไปรับที่สนามบินที่ไต้หวัน ทำให้ต้องเดินทางตัวคนเดียวยามดึกอย่างไม่ทราบจุดหมายปลายทางว่าเป็นเช่นไร เหตุการณ์ครั้งนั้นทำให้ฉันขยาดการเดินทางยามวิกาลยิ่งนัก

          ในที่สุดรถก็มาถึงจุดหมายปลายทางซึ่งเป็นโรงพยาบาลขนาดเล็กสูงหกชั้น พี่หมอบอกว่าสถานทูตไทยแจ้งข่าวให้คนไทยอยู่ภายในกรุงพนมเปญ ถ้าไม่จำเป็นอย่าออกไปนอกพื้นที่เผื่ออพยบฉุกเฉิน สายการบินของคนไทยสายเดียวก็รับปากจะส่งข่าวให้ทันทีที่ต้องอพยบ ลูกศิษย์แนะให้ฉันพกหนังสือเดินทางติดตัวตลอดในช่วงนี้ และเปิดมือถือไว้ตลอด 24 ชั่วโมง ส่วนเจ้าหน้าที่โรงพยาบาลชาวกัมพูชาแนะนำว่าไม่ควรออกไปเที่ยวยามวิกาลเพราะช่วงนี้เป็นช่วงหาเสียงเลือกตั้งอย่างเอาเป็นเอาตาย   และเขาพระวิหารก็ถูกดึงมาเป็นประเด็นในการหาเสียง

ข้อมูลข่าวสารที่ไม่ค่อยดีทำให้ฉันตัดสินใจไปนอนดีกว่า ห้องนอนก็คือห้องพิเศษผู้ป่วยอยู่ชั้น 3  สะดวกสบายดี แม้เตียงจะสูงไปหน่อย ไอ้คนนอนดิ้นเป็นลิงอย่างฉันต้องดึงราวเหล็กข้างเตียงขึ้นกันร่วงตกลงมา แล้วก็ลงดาลประตูห้องนอนเพราะกลัวพยาบาลเวรดึกจะเข้าใจผิดเอาปรอทวัดไข้มาเสียบนู๊นเสียบนี่ให้เสียวหัวใจ คืนนั้นฉันหลับเป็นตายมิสนใจใยดีว่าเขาพระวิหารจะเป็นของผู้ใด

            เช้าวันรุ่งขึ้นก็สอนหนังสือตามปกติ เจ้าหน้าที่โรงพยาบาลที่มีทั้งไทยทั้งเขมรต่างทักทายเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม ฉันโทรคุยกับน้องหนุ่มบล็อคเกอร์ที่อยู่เสียมเรียบ (Kamolnum) ทราบว่าทางนั้นก็เตรียมพร้อมเหมือนกัน ‘กระเป๋าหนีตายของน้องหนุ่ม’ จะได้ใช้ใหมหนอ ข่าวสารที่บริโภคกันในเมืองไทยมันมากไปหรือเปล่า หรือจิตผู้อ่านคิดปรุงแต่งไปเหลือคณา วันหยุดยาวๆ อย่างนี้ไม่ว่าคนไทยหรือคนเขมรแถบชายแดนก็คงถือโอกาสกลับบ้านเหมือนคนในเมืองทั้งนั้นแหละ ทำไมต้องว่าหนีตายไปด้วยนะ จะมีก็คนบ้าอย่างฉันนี่แหละที่ไปทำงานวันหยุด