เรื่องเล่าย้อนอดีต อนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิในความทรงจำ

    คงจะไม่มีใครในกรุงเทพมหานครฯที่ไม่รู้จักและไม่เคยผ่านไปยังอนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ อนุสาวรีย์ที่มียอดเสาสูงเทียมฟ้า มีรูปปัันเหล่าทหารหาญไทยเหล่าต่างๆเรียงรายรอบทิศ

    ทว่าจะมีใครสักแค่ไหนที่จะรู้จักประวัติความเป็นมา และสภาพของอนุสาวรีย์แห่งนี้บ้างว่าก่อนสร้างตรงท้องที่ทุ่งพญาไทนั้นเปลี่ยนผ่านนายกรัฐมนตรีหลายสมัย ตั้งแต่เป็นทุ่งพญาไทสงบห่างไกลคมนาคม จนเมื่อก่อสร้างเสร็จใหม่ๆ เป็นสถานที่ร่มรื่นเสมือนสวนนอกเมืองที่ชุมชนแถบนั้นไปวิ่งเล่น เดินเล่น จนกระทั่งการคมนาคมด้วยรถยนต์เริ่มสะดวก ก็เป็นที่รถแล่นผ่าน จากจำนวนน้อย ไม่ต้องเกรงกลัวเวลาข้ามถนนไปเดินเล่นรอบอนุสาวรีย์ จนปัจจุบันมีรั้วรอบไม่ให้คนเข้าไป และก็กลายเป็นหนึ่งในสถานที่รถติดและมีอกาศเป็นพิษมากสุดแห่งหนึ่งของพระนครเมืองหลวงของประเทศไทยก็ว่าได้

    ผู้เขียนเกิดและเติบโตมากับบริเวณอนุสาวรีย์แห่งนี้เกือบยี่สิบปี แม้ว่าจะอพยพครอบครัวไปตั้งถิ่นฐานใหม่อยู่ในเบย์แอเรีย มลรัฐแคลิฟอร์เนียภาคเหนือสามสิบกว่าปี มีโอกาสเดินทางกลับประเทศไทยบ่อยๆ กลับไปทีไรก็ต้องไปแวะที่นั่น บ้านเก่าที่ตอนนี้ปลูกเป็นตึกคอนโดแล้ว ไปทีไรก็ไปนั่งนึก หวลหาอดีตเยาวัยอันเต็มไปด้วยความสุข และเมื่อเห็นสภาพมุมสี่มุมของอนุสาวรีย์แล้ว ก็ให้เศร้า สิ่งแวดล้อม ทุกสิ่งทุกอย่างไม่มีสภาพแวดล้อมเปรียบสมัยก่อน ทำให้อดนึกไม่ได้ว่า เรื่องราวสมัยนั้น น่าจะไม่มีใครบันทึกไว้ น่าเสียดายที่คนรุ่นหลังอาจจะไม่ได้เรียนรู้ เพราะอดีตเหล่านั้นน้าจะนับเป็นส่วนหนึ่งของประวัติศาสตร์อนุสรณ์สถานสำคัญนี้

    ผู้เขียนโชคดีที่มีคุณแม่ คุณป้า และคุณอาที่ช่างเล่าเรื่องราวสมัยก่อนไว้ บัดนี้ผู้เขียนเองก็เข้าสู่วัยชรา หากเราไม่เล่าขานต่อ ก็จะเสียดาย และด้วยเหตุว่ายิ่งสูงซึ่งอายุ ความจำเราก็จะถดถอยไปทุกที

    ดังนั้นด้วยความรักในการบันทึก และรักในสิ่งดีๆของประเทศไทย ผู้เขียนจึงขอเริ่มงานบันทึกนี้ แต่มิอยากเขียนแบบสารคดีเพราะคนอ่านก็คงจะเบื่อหน่ายเร็ว จึงขอสวมวิญญาณนักเขียนนวนิยายมาบวกสารคดีเรื่องนี้ ผ่านการสนทนาของคุณยาย กับหลานสาว ฉะนี้แล

๑. 

   หญิงสูงวัยท่าทางทะมัดทะแมงนางหนึ่งฉุดมือเด็กหญิงวัยสิบกว่าขวบเมื่อได้ยินประกาศจากลำโพงของรถไฟฟ้าว่า

    “สถานีต่อไปอนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ Next station VictoryMonument”

    เมื่อรถไฟฟ้าจอดเทียบสถานีเรียบร้อย ประตูรถโดยสารเปิดออก คุณยายกับคุณหลานก็พากันจูงมือออกมาจากรถที่มีผู้โดยสารเบียดเสียดกันเต็มตู้ด้วยความโล่งอก

     “คุณยายขา หนูดีใจจังเลยที่คุณแม่ให้มาค้างบ้านคุณยายได้”

     คุณยายมองหลานด้วยความเอ็นดู นางเสียบบัตรโดยสารผ่านเข้าเครื่องแสกนบัตรพาหลานออกมาจากสถานีเดินตรงไปตามทางเท้าที่พาดอยู่เหนือถนนพญาไท มุ่งหน้าไปยังทางลงด้่านขวามือโดยที่มีอนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิอยู่ทางด้านซ้ายท่ามกลางอากาศร้อนอบอ้าวและการจราจรที่พลุกพล่านยามบ่ายของเดือนมีนาคม พ.ศ. ๒๕๔๗

     คุณยายหรือคุณยายอรพาหลานลงบันไดเลื่อนจากสะพานลอย ลัดเลาะไปตามซุ้มที่เรียงรายแลดูรกตา ผ่านผู้คนที่เดินเบียดเสียดกันไปบนลานขายของนั้น มาจนถึงตึกแถวที่อยู่ด้านหลังร้านค้าเหล่านั้นด้วยความอึดอัด

      ไม่ได้กลับมาเยี่ยมที่พักที่นี่นับปีเพราะลูกสาวคนที่สองไม่อยากให้อยู่คนเดียวหลังที่คุณตาสิ้นไปแล้ว โดยอ้างว่าหลานๆคิดถึง

    ความอาดูรท่วมท้นจิตใจอย่างห้ามไม่ได้ อนิจจา ถิ่นเคยอยู่ อู่เคยนอน สนามหญ้าเขียวขจีร่วมรื่น ต้นสนที่รายเรียงก่อนหน้ามาเป็นลานนี้ เคยเป็นที่เด็กๆแถวนี้มาวิ่งเล่น มาเล่นว่าว มาเตะฟุตบอล บัดนี้กลายเป็นลานสินค้า ลานสินค้าโลกาภิวัฒน์ อย่างที่สมัยนี้เขาเรียกกันหรือเปล่านะ....

(ติดตามตอนต่อไปโอกาสหน้านะคะ)

เพ็ญวิภา (ปิยวิทยาการ) โสภาภัณฑ์

บันทึก