หลายวันมานี้ทุก ๆ เช้าตื่นนอนมา

ใจก็จะจดจ่อว่าวันนี้จะมีรายงานข่าวเรื่องนักกีฬาของไทย

ที่จะลงแข่งในแต่ละนัดบ้างรึเปล่า

หากวันไหนมีแข่งตรงกับเวลาทำงาน

กลับถึงบ้านปุ๊ปก็คอยติดตามข่าวสารความเคลื่อนไหว

มีความสุขทุกครั้งที่เราได้รับชัยชนะ

จนเมื่อถึงวันทัพนักกีฬากลับบ้าน

ก็ยังเห็นคนไทยส่วนใหญ่ยังมีรอยยิ้มกับความสุข

ที่ทัพนักกีฬานำ ๒ เหรียญทอง กับ ๒ เหรียญเงินมาฝาก

แต่ผ่านไปแค่ชั่วข้ามคืน

มันเกิดอะไรขึ้นกับบ้านเมืองของเรา

ข่าวที่ได้รับฟังในเช้าวันนี้

ทำให้ฉันรู้สึกอึดอัดมากมาย

มีคำถามเกิดขึ้นในใจเยอะแยะ

ทำไม........

ทำไม.......

ทำไม.......

และทำไม..........

ทำไมความสุขมันอยู่กับเราสั้นจังเนอะ

ทำไมบ้านเมืองเรามันวุ่นวายไม่พอรึไงนะ

ทำไมต้องทำให้เรื่องมันยุ่งยากสลับซับซ้อนขนาดนี้

ปัญหาเศรษฐกิจ

ปัญหาสังคม

ปัญหารัฐบาล

ปัญหาประชาชน

ปัญหาภาคใต้

ปัจจุบันก็เหมือนแผลที่หาทางรักษายากอยู่แล้ว

ทำไมคนไทยไม่หันหน้าเข้าหากัน

พูดคุยกันด้วยเหตุและผลอย่างแท้จริง

ทำไมไม่ช่วยกันรักษาบาดแผล

แต่หากเหมือนกำลังช่วยกันเอาน้ำกรดราดลงไปบนแผล

ทำให้แผลเปิดกว้างขึ้นไปอีก

ประเทศไทยไม่ใช่ของใครคนใดคนหนึ่ง

ประเทศไทยเป็นของเราทุกคน

เราหลงลืมบางท่อนบางช่วงของเพลงชาติไปแล้วหรือ

"ไทยนี่รักสงบ แต่ถึงรบไม่ขลาด เอกราชจะไม่ให้ใครข่มขี่"

สงสารประเทศไทยจัง

ในเมื่อวันนี้ประเทศไทยไม่ได้สงบแต่เรากำลังต่อสู้ รบรากันเอง

บ่น ๆ ไป ตามประสาคนขี้บ่น

หรืออาจจะเป็นเพราะฉันอยู่ ๓ จว.ภาคใต้

ฉันรอเวลาให้ปัญหาทุกอย่างที่เกิดขึ้นใน ๓ จว.คลี่คลาย

ฉันรอให้เรื่องทุกอย่างสงบในเร็ววัน

พอเกิดความวุ่นวายขึ้นแบบนี้

แล้วเมื่อไหร่ใครจะมาช่วยสะสางปัญหาให้ฉันซะที่นะ

บอกตรง ๆ บางครั้งฉันรู้สึกเหนื่อยกับการอยู่แบบหวาดระแวง

การอยู่แบบระมัดระวังตัวตลอดเวลา

แถมบางคราก็แอบมีผวาด้วยนะนั้น

หน่านะ...คนไทยด้วยกันทั้งนั้น

จับมือกันไว้แก้ไขปัญหาด้วยวิถีทางที่ถูกต้อง

เก็บแรงเก็บพลังไว้ต่อสู้กับอริราชศัตรูที่ข่มเหงแผ่นดินเราดีกว่า

รักประเทศไทยและคนไทยค่ะ

.....บ่น...ไปเรื่อย....ในฐานะคนไทย....