ไหน ไหน ก็ ไหน ไหน ค่ะ เรื่องความรักของพระพุทธเจ้าหลวงก็ยังไม่คลอด ก็อย่างที่บอกค่ะ ถ้าเขียนเรื่องที่อยากเขียนไม่ได้ดั่งใจที่อยากเขียนก็อย่าเขียน คือ อยากให้เรื่องที่ประทับใจออกมาได้ซาบซึ้งใจที่สุด ดังนั้นงานชิ้นนี้จึงค่อนข้างนาน ประกอบกับงานช่วงสิ้นปีค่อนข้างมาก และเป็นงานที่ต้องรับผิดชอบค่อนข้างสูง ปอยเลยไม่มีเวลาเขียนงานที่อยากเขียน แต่ก่อนอื่นที่จะไปถึงเรื่องราวความรัก ปอยก็ขอเล่าเรื่องราวที่น่าประทับใจก่อน เรื่องนี้ขอตั้งชื่อเรื่องว่า “เต่าทำพิษ”

       เรื่องของเรื่องมีอยู่ว่า ปอยมีรถเต่าคลาสสิคอยู่คันหนึ่ง ด้วยความที่มันคลาสสิคมากก็เลยจอดเอาไว้ที่บ้านเฉยๆ ดีกว่า นัยว่าถ้าขืนเอารถคันนี้ไปทำงานมีหวังไปศาลไม่ทัน หรือไม่ถ้าจะเอาไปศาลก็ต้องไปแต่เช้ามืด เขียนไปยังต้องแอบขำไป 
       
              แต่แล้ววันหนึ่งวิญญาณติสท์เข้าสิง ปอยเกิดอยากทำเก๋ อยากขับรถเต่าขึ้นมา เลยไปซื้อแบตเตอรี่ลูกใหม่เอี่ยม ทุ่มทุนไป 3,200 บาท แล้วก็พยายามขับรถไปให้ช่างซ่อม แต่กว่าจะถึงมือช่างซ่อม ก็ต้องหาก่อนว่ามีช่างที่ไหนซ่อมรถเต่าได้ เพราะมีกุนซือหลายสำนักแนะนำว่า รถเต่าถ้าจะซ่อมอย่าได้เอาไปให้ช่างสุ่มสี่สุ่มห้าซ่อม ต้องเป็นช่างซ่อมเต่าเฉพาะทาง ว่าแล้วปอยก็เข้าไปหาช่างซ่อมทางอินเตอร์เนต ปรากฏว่าพบชื่อของช่างแมว ที่ซอยลาดปลาเค้า 24 พร้อมเบอร์โทร เลยรีบโทรไปหา พี่ช่างก็มาดูรถให้ที่บ้าน แล้วเขาก็บอกว่าต้องเอาไปซ่อมที่อู่ เอาไงล่ะทีนี้ ทีแรกรถไม่มีแบตเตอรี่ ขับไปที่อู่ก็ไม่ได้ ห่างไปไม่กี่วันก็เลยตัดสินใจซื้อแบตใหม่ ลงทุนเบื้องต้นสูงอยู่ ตั้ง 3,200 บาท ลงทุนไปยังไม่รู้เลยว่ารถจะขับได้หรือเปล่า

              วันแรกก็ดีใจกะว่ามีแบตเตอรี่แล้วรถมันก็คงจะขับได้ แต่ความจริงหาเป็นเช่นนั้นไม่ ขับรถไปกะไปให้ถึงอู่แต่รถก็ไปถึงแค่ทางขึ้นสะพานวังหินชะรอยรถดับเสียก่อน โชคดีเบรกยังใช้งานได้ ไม่งั้นตายบวกซวย 
      
        

         โทรศัพท์หาช่างแมว ส่งลูกน้องมา ช่วยชีวิต เข็นจากตีนสะพานชิดริมทางได้อย่างปลอดภัยพร้อมเสียงถูกด่าตามหลังเป็นชุด (แต่ไม่ได้ยิน) รถไปถึงอู่ เวลาผ่านไปยังกะโกหก รถอยู่กับช่างนานมาก หลายวันผ่านไปช่างไม่บอกว่าเป็นไร บอกอย่างเดียวว่าค่าซ่อม 7,500 บาท แทบเป็นลม กว่าจะทำงานหาเงินมาไถ่รถออกมาได้เหงื่อแตกซิก ซิก ทำงานหัวแทบขวิด

          และแล้วพอรถซ่อมเสร็จ ปอยเลยสนองให้เห็นคุณค่าของหยาดเหงื่อแรงงาน ด้วยการชักชวนแม่และพี่สาวพร้อมน้องแหม่มน้องสาวสุดเลิฟไปท่องราตรี ไปดูไฟที่ท้องสนามหลวง โอ้โหแม่เจ้าพระคุณเอ๋ย ด้วยความกลัวพี่เต่าจะรวนเลยไม่ยอมขึ้นทางด่วน ใช้ทางปกติที่คนทั่วไปเขาใช้กัน ในทางราบ ทุกอย่างราบรื่น วางแผนว่าจะไปหาข้าวกินแถวเยาวราช แล้วไปกินนมและหนมต่อที่มนต์นมสด เสาชิงช้า แต่ความฝันต้องพลันสลาย เมื่อพี่เต่าพาจอดสนิทตรงสี่แยกหน้าลานเจษฎาบดินทร์ รถเต่าเป็นคันแรก รถตามหลังเป็นพรวน รถดับรถคันหลังบีบแตรแซ็งแซ่ คำอวยพรออกมาเป็นชุด โชคดีที่เวลานั้นมันเป็นเวลาเกือบสี่ทุ่ม ไม่งั้นบอกได้คำเดียวว่า ซวย

           เวลานั้นพี่สาวคนสวยของปอยใช้วิธีนำผ้าพันคอที่กะเอามาโพกไหล่แบบเก๋ๆ เปลี่ยนมาใช้โบกข้างรถแบบขอความช่วยเหลือ ยอมปล่อยให้ไหล่เปลือยเปล่าซะงั้นเพราะเวลานั้นถ้าขืนไม่ยอมเสียสละก็จอดกันตรงแยกให้คนด่าทั้งคืน หมุนโทรศัพท์ไปร่วมด้วยช่วยกันก็หายเงียบ โทรไป 191 ก็ไม่มีใครช่วย โชคดีมีรถของหนุ่ม 2 นายโผล่หน้ามาเขาบอกว่าเดี๋ยวเขาขับรถไปหาที่จอดเดี๋ยวมาช่วย

           ตอนนั้นที่แยกไฟเขียวพอดี สองหนุ่มพูดเสร็จก็รีบขับรถออกไป เห็นอย่างนั้นปอยคิดว่าเขาคงจะหายลับไปกับความมืด เพราะเวลานั้นรถเยอะมาก ดูแล้วคงไม่มีทีท่าจะกลับมาอย่างแน่แท้ แต่แล้วก็ไม่น่าเชื่อ สองหนุ่มเมื่อครู่วิ่งหอบๆ มาหาจริงๆ แล้วบอกให้ปอยหมุนพวงมาลัยรถ เขาจะเข็นรถให้ไปชิดตรงด้านหน้าลานเจษฎาบดินทร์ จะได้ช่วยการจราจรให้ดีขึ้น บวกกับไม่ต้องการให้ใครอวยพรเรามากนัก (น่ารักมากๆ ) จะไม่ให้น่ารักไงไหว ในรถมี 5 ชีวิต พร้อมรถเต่าที่หนักมหันต์ แต่เขาสองคนกลับเข็นรถช่วยอย่างมีน้ำใจ (ขอบคุณมากมายสำหรับน้ำใจที่ไม่มีวันลืม)

           ขณะจอดรถริมถนนถามไถ่พร้อมขอบคุณกันยกใหญ่ รู้ภายหลังว่า สองหนุ่ม ชื่อหมอเอ๊ดดี้กับหมอกิจเป็นหมออยู่ที่โรงพยาบาลราชวิถี คนหนึ่งจบจากม.ขอนแก่น อีกคนจบจากม.รังสิต (สมกับเป็นหมอจริงๆ อย่างนี้คนไข้สบายใจเมื่ออยู่ในมือหมอ เมื่อรู้ว่าหมอไม่ทอดทิ้ง ขอบคุณจริงๆ อีกครั้ง) ขณะที่รอรถมาลากกลับบ้าน ถามไถ่กันไปมาหมอบอกว่าคิดว่าพวกเราจอดรถถ่ายรูป (จอดถ่ายรูปกลางสี่แยกเนี่ยนะ) หมอคิดว่าเก๋คราวหน้าหมอจะเอามั่ง แหม แหม ขืนทำเท่ขนาดนั้นคงรับพรไม่ขาดสายจากคนที่ขับรถต่อท้าย คิดไปได้นะคะคุณหมอ
 
         สองหมอที่ช่วยเหลือตอนรถเต่าจอดสนิท

         ว่าแล้วก็คุยกันระหว่างรอรถถามหมอว่าหมอกำลังจะไปไหน หมอบอกว่าจะไปกินร้านมนต์นมสด กำลังหาทางไปร้าน ปอยก็บอกว่าช่างบังเอิญเหลือเกินว่าพวกเราก็จะมากินเหมือนกัน แต่ถ้าขืนรอรถมาลากเราคงไม่ได้กิน ว่าแล้วพี่สาวคนสวยของปอยก็อาสาไปกับน้องแหม่มไปซื้อนมและหนมร้านมนต์นมสด สักพักใหญ่รถตุ๊กตุ๊กมาจอดตรงหน้าพวกเราพร้อมกับถุงเป็นสิบถุง มีทั้งนมสด ชานมเย็น โกโก้เย็น ขนมปังสังขยา แยมส้ม เนยนม เนยน้ำตาลสารพัด ได้กินร้านมนต์นมสดสมใจ (ไม่ได้เดือดร้อนเลยว่ารถเสีย เขาบอกว่าวิกฤตสร้างโอกาส รถเสียแต่เราได้มิตรเพิ่ม แถมเป็นมิตรที่น่ารักด้วย อย่างนี้ก็ต้องเรียกว่ารถเต่าทำพิษ หรือนำโชคดีล่ะเนี่ย)

          ยืนคุยกันอยู่ริมถนนไม่คิดไม่ฝัน รถเสียคนน่าจะอารมณ์เสียแต่เปล่าเลย เรายืนคุยโดยไม่เดือดไม่ร้อน รถลากก็ยังไม่มา ใครผ่านไปมาก็ไม่คิดว่ารถเต่าคันนี้เสีย คิดว่าพวกเรามาปิกนิกหน้าลานเจษฎาบดินทร์มากกว่า เพราะใกล้ๆ กัน มีฝรั่งนั่งรถตุ๊ก ตุ๊ก มาจอดถ่ายรูป แหะ แหะ พวกเราก็ใช่ย่อย เลยขอถ่ายรูปไว้เป็นที่ระลึกหลายแชะอยู่ เลยเอารูปมาให้ดูประการชะนี้

         น้องอาทเด็กขายพวงมาลัยที่ช่วยขับรถมาส่งบ้าน

           สักพักมีเด็กหนุ่มขายพวงมาลัยตรงด้านข้างโรงแรมรัตนโกสินทร์ขับรถเก๋งเล็กๆ ว่ารถเป็นไรเพ่ ผมดูให้ แล้วเขาก็อาสาขับรถมาให้ที่บ้าน เด็กหนุ่มน้อยชื่อน้องอาท แต่งตัวเป็นแร็ฟโย่ ระเบิดหูสองข้าง สักพักเครื่องรถเย็นสตาร์ทติดอย่างน่ามหัศจรรย์ น้องอาทก็พาพวกเราเคลื่อนจากหน้าลานเจษฎาบดินทร์ ปอยแอนด์แฟมิลี่ก็อำลาสองหมอหนุ่มด้วยความขอบคุณที่ไม่มีวันลืม จนกระทั่งเดินทางกลับมาถึงบ้าน โดยส่งค่าแท็กซี่ให้น้องอาทกลับที่หน้าลานเจษฎาบดินทร์อย่างเดิม

          ขอบคุณสำหรับมิตรจิตมิตรใจที่ช่วยเหลือกันยามยาก โบราณว่า ยามสุขมาแบ่งปันสุขสุขนั้นไม่มีความหมายอะไรเพราะเดิมเราก็มีความสุขอยู่แล้ว แต่ยามทุกข์ถ้ามีคนแบ่งปันสุขให้สุขนั้นมันมีค่ายิ่งกว่าสิ่งใด ขอบคุณสำหรับน้ำใจที่มีให้กันยามยาก ขอบคุณหมอสองหนุ่มที่ไม่รู้จักกันมาก่อนแต่มาช่วยเหลือกันยามยาก รู้สึกเลยว่านมกับหนมร้านมนต์นมสดอร่อยที่สุดตั้งแต่เคยกินมา (เพราะปกติกันที่ร้านเพิ่งกินข้างถนนครั้งแรก 5555) เอาเป็นว่าขอบคุณพี่เต่าที่ทำให้เราได้เจอกันค่ะ

             เอาเป็นว่าจบเรื่องเต่า ปอยจะมุ่งมั่นเขียนเรื่องความรักของพระพุทธเจ้าหลวงอย่างเป็นจริงเป็นจังค่ะ จะได้มาอ่านเรื่องราวความรักที่สุดประทับใจกันแบบเต็มรูปแบบนะคะ สัญญาค่ะไม่ทำให้ผิดหวังแน่นอน สัญญา สัญญา สัญญา