นวนิยายฉบับย่อ เรื่อง  ผู้หญิงคนนั้นชื่อบุญรอด

            บุญรอดอาศัยอยู่ในชนบท  บ้านของเธอเป็นครอบครัวใหญ่มีพี่น้องหลายคนได้แก่  โต  บุญล้ำ  บุญสิน  บุญทำ  และบุญทิ้ง  บ้านของบุญรอดมีอาชีพทำนา  แต่นาล่ม  ทำให้ครอบครัวของเธอลำบาก  บุญล้ำพี่สาวของบุญรอดได้ตัดสินใจที่จะยอมแลกศักดิ์ศรีลูกผู้หญิงไปเป็นเมียเช่าเพื่อหาเงินเลี้ยงตนเอง  และส่งเสียให้ครอบครัว  บุญล้ำส่งเงินมาให้ทางบ้านครั้งละมาก ๆ จนมีเงินพอที่จะสร้างบ้านได้  บุญรอดรู้ว่าอาชีพเมียเช่าได้เงินดี  แต่เธอก็ไม่ยอมขายศักดิ์ศรี  เธอจึงตัดสินใจออกจากบ้านไปหางานทำเพื่อจะได้ส่งเงินให้ทางบ้านอีกแรงหนึ่ง  บุญรอดทำงานเป็นลูกจ้างของเถ้าแก่คนหนึ่ง  เธอทำงานด้วยความรับผิดชอบและขยัน  แต่แล้วเรื่องที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อเธอถูกข่มเหงรังแกทั้งยังถูกทำร้ายร่างกายและจิตใจ  เถ้าแก่ไม่ค่อยจะให้เงินเดือน  แม้ว่าอัตราเงินที่บุญรอดได้จะต่ำกว่ามาตรฐานที่ควรจะเป็น  บุญรอดจึงตัดสินใจออกจากบ้านเถ้าแก่และได้ไปหาครูอรพินผู้ใหญ่ที่เธอนับถือ  เธอเล่าความจริงที่เธอถูกข่มเหงรังแกให้ครูอรพินฟัง  ครูอรพินไม่ได้รังเกียจบุญรอดแต่กลับสงสารและเอ็นดูเธอ  ครูอรพินบอกบุญรอดว่าครูอรพินอยู่บ้านคนเดียวและมีลูกที่ต้องดูแล  ส่วนสามีของครูอรพินไปทำงานต่างจังหวัด   ครูอรพินให้บุญรอดช่วยทำงานบ้านและเลี้ยงจี๊ดลูกของเธอ  บุญรอดตั้งใจทำงาน  และเลี้ยงดูจี๊ดอย่างดี  ไม่เคยทำงานบกพร่อง  ตรงกันข้ามเธอทำงานได้ดีเยี่ยม  ครูอรพินจึงให้บุญรอดเรียนหนังสือเพราะเห็นว่าบุญรอดควรมีความรู้ไว้บ้าง  เธอจึงไปเรียนโรงเรียนผู้ใหญ่เพื่อไม่ให้เสียเวลาทำงาน 

            ครูอรพินมีลูกชายอีกหนึ่งคนชื่อจินต์  จินต์เป็นนักเรียนโรงเรียนประจำ  ซึ่งจะกลับบ้านในช่วงปิดเทอม  จินต์ได้เป็นเพื่อนเล่นกับบุญรอดทำให้ทั้งสองเป็นเพื่อนที่สนิทสนมกัน  จินต์มักจะชอบล้อบุญรอดเรื่องการแต่งตัว  แต่บุญรอดก็ไม่เคยว่าอะไรเพราะในใจของบุญรอดรู้สึกชอบจินต์  ขณะที่จินต์ชอบกับวิชชุดาลูกของผู้ว่าราชการจังหวัด  ครั้งหนึ่งจินต์ได้พาวิชชุดาหนีเที่ยวทำให้คนทางบ้านต้องตามหาและเป็นห่วง  บุญรอดที่แอบชอบจินต์ก็รู้สึกเกรงใจครูอรพิน  ต่อมาจึงขอครูอรพินออกจากบ้านเพื่อไปหางานทำที่อื่น  ส่วนจินต์ก็ได้ไปเรียนอยู่ต่างจังหวัดและไปพบกับวิชชุดาอีกครั้งจึงได้อยู่กินกับวิชชุดาจนมีลูกด้วยกัน  บุญรอดได้ทำงานที่ร้านอาหารรสทิพย์ของคุณป้อมซึ่งอยู่ในสนามบินตาคลี เธอได้นำน้องชายคือบุญสินและบุญทำมาอยู่ด้วย โดยให้บุญสินฝึกงานช่างที่โรงกลึงของคนรู้จัก  บุญรอดทำงานที่สนามบินและเธอตั้งใจที่จะฝึกภาษาอังกฤษไปด้วย  จึงไปเรียนกับครูประมวล  นักเรียนของครูประมวลส่วนใหญ่มีอาชีพเมียเช่า  ทำให้บุญรอดต้องถูกคนอื่นมองว่าเป็นคนทำอาชีพเมียเช่าและเธอยังถูกเหยียดหยามในศักดิ์ศรี ทำให้เธอเก็บรวบรวมคำเหยียดหยามทั้งหมดมาเป็นแรงสู้ที่จะก้าวไปสู่ความสำเร็จ  อาชีพของบุญรอดทำให้ได้พบกับโรเบิร์ต  โรเบิร์ตเป็นชาวอเมริกันที่เป็นนายช่างใหญ่ในสนามบิน  โรเบิร์ตรู้สึกชอบบุญรอดและมักแวะเวียนมาหาเธอที่ร้านเสมอ  บุญรอดจึงบอกกับโรเบิร์ตว่าจะฝากบุญสินให้ทำงานกับเขา  โรเบิร์ตรับปากว่าจะนำบุญสินเข้าทำงานด้วย  แต่บุญสินต้องตั้งใจทำงานและต้องเป็นคนตรงต่อเวลา 

           บุญรอดคิดถึงครูอรพิน  จึงได้ไปเยี่ยมครูอรพินและถามถึงจินต์  ครูอรพินเล่าเรื่องทั้งหมดว่าจินต์มีลูกแล้วขณะที่กำลังเรียนอยู่  บุญรอดจึงบอกครูอรพินว่าอยากจะไปเยี่ยมจินต์  ต่อมาบุญรอดได้ไปเยี่ยมจินต์เมื่อเธอไปถึงต้องพบกับสิ่งที่น่าเศร้า  เธอเห็นจินต์กับวิชชุดาทะเลาะกัน ต่างคนต่างโยนความผิดให้กันและกัน  ในที่สุดความสลดใจก็มาถึง  เมื่อแม่บ้านให้ลูกของจินต์กินยาเกินขนาดจนหมดสติไป  บุญรอดจึงบอกให้ทั้งสองคนหยุดทะเลาะกันและพาลูกไปโรงพยาบาล  แต่หมอไม่สามารถรักษาได้  ทำให้ลูกของจินต์เสียชีวิต  บุญรอดจึงติดต่อครูอรพินเพื่อมาจัดงานศพ  เมื่อเสร็จงานบุญรอดก็ได้กลับตาคลี  เธอพบกับโรเบิร์ตซึ่งกลับมาจากกรุงเทพฯโดยบังเอิญ  โรเบิร์ตพาสุณีที่เป็นเมียเช่าไปกรุงเทพฯ ด้วย  โรเบิร์ตจึงชวนเธอกลับพร้อมกันและไปส่งที่ร้านรสทิพย์  ทำให้บุญรอดถูกคุณป้อมเจ้าของร้านกล่าวหาว่าบุญรอดคิดจะเป็นเมียเช่า บุญรอดโกรธมากและได้พาบุญสินและบุญทำออกจากร้านรสทิพย์แล้วไปอยู่บ้านเช่า  บุญรอดได้โรเบิร์ตคอยช่วยเหลือ  เธอคิดจะทำขนมขาย  โรเบิร์ตจึงซื้อเตาอบและตู้เย็นให้   บุญรอดทำขนมส่งขายโดยมีบุญทำช่วยไปส่งให้ลูกค้า  บุญรอดมีงานทำอีกครั้งหนึ่ง   เมื่อบุญรอดมีเงินเธอจะซื้อข้าวสารและอาหารต่าง ๆ ส่งไปให้แม่โดยไม่ส่งเงินไปเพราะแม่จะนำไปเล่นการพนันหมด บุญรอดมักจะถูกแม่ด่าว่าเป็นลูกอกตัญญูแตกต่างจากบุญล้ำที่ส่งเงินให้ทีละมาก ๆ แต่บุญรอดก็ไม่เคยเสียใจ 

            บุญรอดมุ่งมั่นทำงานและคิดที่จะสร้างโรงกลึง  เธอจึงซื้อตึกแถวและแท่นกลึงโดยให้บุญสินเป็นคนดูแล  ต่อมาบุญรอดกับโรเบิร์ตได้ครองรักกันและอยู่ด้วยกันในฐานะภรรยาไม่ใช่เมียเช่า  บุญรอดนำบุญทิ้งมาอยู่ด้วยแต่บุญทิ้งได้ขโมยของในบ้าน  เมื่อบุญรอดรู้จึงให้บุญทิ้งออกจากบ้าน  บุญรอดบอกกับบุญสินว่าเธอรักบุญสินเพราะเป็นน้องที่เชื่อฟัง และรักการทำงาน   ต่อมากิจการโรงกลึงซบเซาเธอต้องนำเงินส่วนตัวมาช่วยพยุงไม่ให้กิจการล้ม  บุญรอดได้ชวนบุญล้ำมาอยู่กับครอบครัว  กิจการโรงกลึงค่อยดีขึ้น  บุญรอดกับโรเบิร์ตจึงไปต่างประเทศและได้นำบุญพาและบุญนำซึ่งเป็นลูกของบุญล้ำไปอยู่ต่างประเทศด้วย  ส่วนโรเบิร์ตกับบุญรอดมีลูกด้วยกันสองคนคือพึ่งตนและเพียรชอบ  บุญรอดประสบความสำเร็จในชีวิตและได้พิสูจน์ตนเองให้ทุกคนเห็นว่า  เธอเป็นผู้หญิงแกร่งที่สามารถลบคำเหยียดหยามของคนอื่นได้

              บุญรอดได้พบครูอรพินอีกครั้งหนึ่งที่สนามบิน  เธอรักและเคารพครูอรพินมาก  เธอเป็นคนกตัญญู  เธอเป็นคนที่บอกกับสังคมได้ว่าอย่ามองคนเพียงภายนอกให้มองที่การกระทำและจิตใจ

คุณค่าของเรื่อง

           ด้านสังคม

              เรื่องนี้สะท้อนสังคมได้อย่างดีตั้งแต่ความนิยมของผู้หญิงในขณะนั้นที่ส่วนหนึ่งนิยมที่จะเป็นเมียเช่าฝรั่งเพราะได้เงินดี และชาวฝรั่งขณะนั้นมีอิทธิพลต่อหญิงไทยส่วนหนึ่งมาก นอกจากนั้นยังชี้ให้เห็นว่าไม่ควรมองคนแต่เพียงภายนอกแต่ควรมองที่จิตใจและการกระทำ   อีกทั้งสะท้อนให้เห็นถึงสถานภาพของครอบครัวว่าคนในครอบครัวมีความรักความห่วงใย   เมื่อทำงานได้เงินก็จะส่งเงินมาให้ทางบ้านเพื่อจุนเจือครอบครัว  การรู้จักต่อสู้  อดทน  เสียสละ  และการรู้จักความกตัญญูกตเวทีที่ควรมีในสังคม  เรื่องผู้หญิงคนนั้นชื่อบุญรอด  จึงเป็นเรื่องที่ให้คุณค่าแก่สังคมไทยอย่างมากและเป็นเรื่องที่ช่วยจรรโลงสังคมได้ดี

            ด้านภาษา

              นวนิยายเรื่องผู้หญิงคนนั้นชื่อบุญรอดมีลักษณะแปลกใหม่และน่าสนใจ  โดยการนำตอนจบมาเปิดเรื่องก่อนแล้วค่อยเล่าย้อนต้น  ทำให้ผู้อ่านเห็นถึงความสามารถของผู้แต่งได้ชัดเจนว่ามีเทคนิคการแต่งที่น่าสนใจและยังใช้ภาษาในเรื่องได้เหมาะสม  ภาษาและคำพูดสะท้อนสังคมและลักษณะของตัวละครได้เป็นอย่างดี   ภาษาที่ใช้ไม่ซับซ้อนผู้อ่านเข้าใจได้ง่าย  บทสนทนามีความสมจริงกับตัวละครเป็นอย่างยิ่ง

อ้างอิง : โบตั๋น.  (2543).  ผู้หญิงคนนั้นชื่อบุญรอด.  กรุงเทพฯ : สุวีริยาสาส์น.