บ่ายสามโมงของวันเสาร์ ๒๙ กันยา ๕๐
ผมนั่งเรือจากเดอะมอลล์ บางกะปิ..ล่องไปตามคลองแสนแสบ
ไปขึ้นที่ท่าตลาดโบ๊เบ๊..แล้วต่อรถเมล์สาย ๕๓
ลงป้ายหน้าวัดมกุฎกษัตริย์ฯ จุดหมายปลายทางในคราวนี้
เมื่อเวลา-สี่โมงเย็น..เท่ากับใช้เวลาเพียงชั่วโมงเดียว (เหมือนทุกๆ ครั้ง ที่ผมจะไปร่วมงานศพ..ไม่ว่าสวดหรือเผา..
เพราะเป็นเส้นทางที่สะดวก รวดเร็วที่สุด สำหรับผู้อยู่ใน กทม.เวลานี้)
.......................................................................................... ร่างของเขา..นอนอยู่บนตั่งเตียง..มีผ้าห่มสีฟ้าคลุม
ยื่นมือมาให้แขกเหรื่อ ได้รดน้ำขอขมาลาโทษเป็นครั้งสุดท้าย
โดยมีคู่ชีวิตและลูกสาวทั้งสอง-คอยเขย่ามือและขาของร่างนั้น
เหมือนกับอยากจะปลุกให้เขาลุกขึ้นมารับรู้ว่า..
ใครบ้าง..ที่กำลังมาเยี่ยมเยียนเขาเป็นครั้งสุดท้าย ผมบอกอย่างไม่อายเลยว่า...น้ำตาผมคลอเบ้า
เหมือนเมื่อคราวที่ผมสูญเสียบิดาบังเกิดเกล้า
เหมือนเมื่อคราวที่ผมรดน้ำมือ..ครูผล ใจสว่าง..ครูบำรุงสุข สีหอำไพ
เมื่อหลายๆ ปีก่อนหน้านี้
..................................................................................... และที่ผมต้องขอยกย่องเป็นพิเศษ..
เหมือนทุกๆ ครั้งที่เคยกล่าวยกย่องเสมอมานับสิบๆ ปี
นั่นคือ..เสี่ยวิเชียร อัศว์ศิวกุล..แห่ง "นิธิทัศน์โปรโมชั่น" ผมไม่เคยประสบพบพาน-เสี่ยวิเชียร-มาเป็นสิบปี
หลังเกิดวิกฤติเศรษฐกิจ..จนทำให้กิจการของเสี่ยล้มลุกคลุกคลาน แต่เย็นวันนี้..เสี่ยวิเชียร..ออกมาอาสาเป็นเจ้าภาพ
คอยรับแขกเหรื่อที่มาอาลัย..กุ้ง กิตติคุณ เชียรสงค์..เป็นครั้งสุดท้าย
จนทำให้ผมต้องขอคารวะ..
สุดยอดแห่งน้ำใจของ-เสี่ยวิเชียร-ผู้ยิ่งยง
...................................................................................... ผมขอปิดความในใจคืนนี้..
ด้วยบทกวีจาก.."ตู๋ นพชัย สก.๘๔"..เพื่อนของผม
ที่กลั่นจากปลายปากกา..มอบแด่น้องรักคนนี้ 
เสียง-ก็เทวดามอบ ให้มา
รูป -ก็เทวดาตรา แต่งปั้น
ใจ -ก็ใจเทวดา ใหญ่ยิ่ง
หนึ่งดอกกุหลาบนั้น ชื่อ-กุ้ง กิตติคุณ
| 
พิมพ์หน้านี้ | ดูบล๊อกอื่นๆ ที่ OKnation