วันที่ เสาร์ ธันวาคม 2550 |
 พิมพ์หน้านี้ | ดูบล๊อกอื่นๆ ที่ OKnation |
โลกของอวัยวะ (5)
เป็นอะไรไปหรือดวงตา เธอเคยเข้มแข็งหนักหนา แล้วทำไมวันนี้ถึงร้องไห้ หัวใจถามเสียงอ่อนเนิบ ขณะที่ลมหายใจรวยรินทอดถอนแต่ยังคงมีแก่ใจถามไถ่ ดวงตา มีอะไรไม่สบายใจพูดออกมาเถิด เจ้าร่ำไห้เช่นนี้ ลมหายใจอย่างข้าก็พลอยอึดอัดคับข้อง จนราวกับจะไร้ซึ่งลมหายใจ แต่ไม่ว่าจะถูกตั้งคำถามด้วยความห่วงใยจากอวัยวะอื่น ๆ เพียงใด ดวงตาก็ยังคงนิ่งงัน มีเพียงหยาดน้ำที่ยังคงหลั่งรินออกมาไม่ขาดสาย สะท้อนให้เห็นถึงความรู้สึกของเจ้าตัวว่าคงจะอยู่ในห้วงอารมณ์ที่ปวดร้าวมากมาย อารมณ์ชนิดใดหนอที่มีอิทธิพลต่อดวงตามากขนาดนี้ หัวใจรำพึง มองดวงตาด้วยความเป็นห่วง แต่มิอาจทำอะไรได้มากไปกว่าการขยับเข้าไปใกล้ดวงตามากขึ้น เพียงเพื่อให้ดวงตาได้รับรู้ว่าอย่างน้อยก็ยังมี หัวใจ"ที่จะอยู่เคียงข้าง เพื่อร่วมรับรู้ถึงความเจ็บปวดแม้จะไม่เข้าใจถึงที่มาของความเจ็บปวดนั้นเลยก็เถิด ดวงตา ยังคงร่ำไห้ต่อเนื่อง และคงจะไม่หยุดง่าย ๆ หากต่อมน้ำตาไม่ทำหน้าที่อย่างหนักหน่วงจนไม่สามารถผลิตน้ำตาออกมาได้อีก แต่แม้ในยามที่น้ำตาเหือดแห้ง หาก ดวงตา ก็หม่นไหม้ไร้ความสุข นั่นยิ่งทำให้ หัวใจ และเพื่อนอวัยวะส่วนอื่นพลอยหม่นหมองไปด้วย โลกของอวัยวะจึงตกอยู่ในภาวะชงักงันทางความรู้สึก ไม่มีใครกล้ายิ้มเมื่อดวงตายังร้าวราน และยิ่งไม่มีเสียงหัวเราะในขณะที่ ดวงตา ยังคงร่ำไห้แม้จะไม่มีหยาดน้ำตาหลั่งรินแล้วก็ตาม เป็นอะไรกันไปหมด ก้นจอมโวยวายตะโกนขึ้นมาอย่างเหลืออด เจ้านั่นแหละดวงตา เป็นสาเหตุของความโศกเศร้าที่ปกคลุมอยู่ในโลกของอวัยวะนี้ ข้า...ข้าขอโทษ ดวงตาพูดเบา ๆ มีอะไรไม่สบายใจทำไมไม่พูดออกมา แล้วพวกข้าจะช่วยเหลือเจ้าได้อย่างไร ก้นทอดเสียงอ่อนลง และจากประโยคนี้ก็ทำให้อวัยวะส่วนอื่นที่ไม่เห็นด้วยกับอาการโวยแหลกของ ก้น ในตอนแรก สัมผัสได้ถึงความห่วงใยที่ ก้น มีให้ ดวงตา เพียงแต่การแสดงออกซึ่งความห่วงใย แตกต่างไปจากอวัยวะส่วนอื่นเท่านั้น ข้าไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไร ไม่รู้จะอธิบายอย่างไร เพราะเกรงว่าเรื่องที่ข้ารู้สึกมากมายอาจเป็นเพียงเรื่องราวไร้สาระในสายตาของพวกเจ้า ดวงตายังคงเก็บงำรายละเอียดที่ซุกซ่อนอยู่ในพื้นที่ส่วนตัวของตนเองอย่างเคร่งครัด เจ้ายังไม่ได้เปิดพื้นที่ส่วนตัวให้พวกข้าได้ไปสัมผัสเลย แล้วจะรู้ได้อย่างไรว่า พวกข้าจะเห็นว่ามันเป็นเพียงเรื่องว่างเปล่า ไร้สาระ หัวใจพยายามโน้มน้าวให้ ดวงตา เปิดเผย ไม่ได้เป็นเพราะอยากรู้เรื่องราว แต่เป็นเพราะอยากแบ่งเบาเรื่องราวอันหนักอึ้งนั้น ใช่ เจ้าดูถูกน้ำใจของพวกข้ามากเกินไปแล้ว ก้นโวยวายขึ้นมาอีก คราวนี้ถูกอวัยวะส่วนอื่นส่งสายตาปรามเพื่อให้หยุดความเป็นอวัยวะขวานผ่าซาก ทำให้มันยินยอมที่จะสงบศึก เนื่องจากรู้ตัวเหมือนกันว่าการใช้อารมณ์รุนแรง มิอาจปลอบโยนความอ่อนแอทีกำลังเกิดขึ้นกับ ดวงตา ได้ การเป็นผู้ฟังที่ดีต่างหากจึงจะเป็นการให้กำลังใจที่ดีที่สุด เรากำลังรอฟังเจ้าอยู่นะจ๊ะ ดวงตา หูบอกอย่างอ่อนโยน ข้าคิดถึงขนตา ดวงตาบอกเสียงอ่อนสร้อย หา...คิดถึงขนตาเนี่ยะนะ ก้น อีกตามเคยที่ร้องออกมากับคำพูดที่คาดไม่ถึงว่าจะได้ยิน อวัยวะทุกส่วนจึงต้องออกโรงปรามให้ก้นนิ่งเงียบอีกครั้ง ใช่ เจ้าเห็นว่ามันไร้สาระใช่ไหมเล่า ดวงตารำพัน เปล่านะ เปล่าข้าไม่ได้คิดเช่นนั้น เพียงแต่ข้าสงสัยว่าเจ้าจะคิดถึงขนตาทำไม ในเมื่อก็ได้อยู่กันใกล้ชิดสนิทแนบขนาดนั้น ก้นบอกเสียงอ่อน ก็เพราะใกล้ชิดสนิทแนบจนผูกพันข้าถึงได้ร้าวรานใจ พวกเจ้าไม่สังเกตบ้างหรือว่าขนตากำลังจะหลุดร่วงไปหมดแล้ว คำกล่าวของดวงตาทำให้อวัยวะส่วนอื่นพากันเพ่งมองไปยังขนตาอย่างสังเกตมากขึ้น และก็พบว่าสิ่งที่ดวงตาพูดเป็นความจริง ใจเย็นก่อนดวงตา อย่าเพิ่งโศกเศร้าไปเลย เมื่อพวกเรารู้แล้วว่าขนตาคือเหตุผลที่ทำให้เจ้าเศร้าสร้อย เราก็มาดูกันเถิดว่าเพราอะไรขนตาจึงหลุดร่วง สมองบอกอย่างสุขุมตามเคย แต่แทนที่จะทำให้ดวงตาสงบนิ่ง มันกลับแผดเสียงร้องไห้หนักกว่าเดิม ก็นี่แหละที่ทำให้ข้าไม่สามารถบอกกับพวกเจ้าได้ ไม่มีอะไรที่พวกข้ารับฟังเจ้าไม่ได้หรอก บอกมาเถิดดวงตา หูยืนยันเจตนารมณ์แทนอวัยวะส่วนอื่น ดวงตานิ่งเงียบอย่างชั่งใจ ก่อนที่จะตัดสินใจเปิดเผยเรื่องราวทั้งหมด ขนตากำลังผลัดขนชุดใหม่น่ะ ที่หลุดร่วงไปเดี๋ยวก็จะมีขนตาใหม่ขึ้นมาแทนที่ ข้าสงสารขนตาชุดเก่า มันคงน้อยใจนะ ที่พอหมดประโยชน์ก็ถูกทอดทิ้ง คิดถึงพวกมันด้วย ความคิดของข้าไร้สาระใช่ไหมล่ะ ก็เพราะอย่างนี้ข้าถึงไม่กล้าบอกพวกเจ้า ไม่ไร้สาระเลยดวงตา เจ้าใกล้ชิดกับขนตามากกว่าอวัยวะส่วนอื่น ๆ ก็เป็นธรรมดาอยู่เองที่เจ้าจะผูกพันลึกซึ้ง ความยากเย็นในการดำรงอยู่ก็เป็นอย่างนี้แหละ แม้จะรู้ว่าทุกสิ่งต้องมีการเปลี่ยนแปลง แต่ก็ยังไม่วายที่จะผูกพัน ความผูกพันของเจ้าเป็นความรู้สึกดีงาม ที่ข้าเชื่อว่าขนตาชุดเก่าที่กำลังจะหลุดร่วงคงจะซาบซึ้งเช่นกันจริงไหม หูถามขนตาเส้นสุดท้ายที่กำลังจะร่วงหล่น มันยิ้มกว้างอย่างมีความสุข ก่อนที่จะปลิดปลิวไปจากดวงตา ดวงตามองขนตาที่ร่วงไปติดอยู่ที่แก้ม มันไร้ชีวิตแล้วแต่ดวงตากลับรู้สึกเข้าใจขนตาที่อยู่ใกล้ชิดสนิทแนบกันมานานมากกว่าตอนที่ได้อยู่เคียงกันยามมีชีวิตเสียอีก ทั้ง ๆ ที่ไม่มีคำพูดใดบอกเล่า แต่ดวงตาก็คิดว่าเข้าใจถูกต้องว่า ขนตา ไม่เคยน้อยใจที่ต้องหลุดร่วงไปเพื่อให้ขนตาใหม่มาแทนที่ เพราะทุกอย่างล้วนมีวาระ และเมื่อถึงเวลาก็ย่อมต้องก้าวเข้าสู่ความเปลี่ยนแปลง และการที่ดวงตากล้าแสดงออกถึงความผูกพันก็ทำให้ ขนตา มีความสุขที่รู้สึกว่าตัวเองมีค่า ขณะที่ดวงตาก็ได้ซาบซึ้งน้ำใจของเพื่อนอวัยวะส่วนอื่นที่ไม่ละเลยต่อความรู้สึกของตัวเอง แม้ว่ามันอาจจะเป็นเรื่องน้อยนิดในสายตาของอวัยวะส่วนอื่นก็เถิด คิดได้อย่างนี้ดวงตาจึงเหือดน้ำและกลับมาสดใสเหมือนเดิมอีกครั้ง ท่านผู้อ่านละ ได้แสดงออกถึงความผูกพันเพื่อให้ใครที่มีความหมายรับรู้หรือยัง ได้รับฟังในเรื่องหนักหนาสาหัสแต่ช่างเล็กน้อยในความรู้สึกของเราอย่างเข้าอกเข้าใจบ้างไหม ถ้ายังอย่าปล่อยให้เสียงนั้นห่างไปจนท่านไม่อาจได้ยิน เพราะบางทีมันอาจทำให้ท่านทำใครบางคนที่มีความหมายในชีวิตหล่นหายไปก็ได้ ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
|
| โดย มาตาวายุกานต์ |