
สักวันเมื่อในน้ำอาจจะไม่มีปลา สักวันเมื่อในนาอาจจะไม่มีข้าว แผ่นดินบ้านเราเริ่มร้อนระอุผ่าว ทุกสิ่งหนกระหน่ำซ้ำสังคมคน 
เสียงธรรมก็แหบโหยพร้อมลาจาก บนฝากฟ้าเพรียกไปด้วยเสียงร้องโอยของคนจน สักวันเราอาจจะตื่นขึ้นมา ด้วยเสียงโอดโอยทุกแห่งหน ว่าโอ้โอ๋นี่หรือคือเมืองไทย 
ทุกวันฉันเห็นแต่การทะเลาะเบาะแว้ง ควรแล้วหรือเอากาลเวลาไปแสร้งทำให้โลกหวั่นไหว ทำไมไม่คิดที่จะสร้างประเทศไทย เป็นโลกที่สดใสและร่มเย็น 
สรรพสินค้าและน้ำมันนั้นแพงขึ้น ทำให้มีผลกระทบต่อคนทั้งหลาย คนจน ๆ นั้นเดือดร้อนแทบปางตาย แล้วต่อไปอนาคตของเราจะเป็นอย่างไร?

|