วันที่ เสาร์ กุมภาพันธ์ 2552 |
 พิมพ์หน้านี้ | ดูบล๊อกอื่นๆ ที่ OKnation |
ชีวิต ความรัก และจักรยาน
ไม่น่าเชื่อว่าชีวิต ความรักและจักรยานจะเข้ามาเกี่ยวพันธ์กันได้อย่างไร เพื่อน ๆบอกว่าเป็นกรรมเก่าที่ฉันทำใว้กับจักรยาน...เมื่อชาติก่อน ฟังแล้วดูมีเหตุผลดีไหม โธ่...เรื่องที่ไม่น่าเป็นเรื่องก็เป็นเรื่องขึ้นมาได้ เรื่องของความเคยชิน เรื่องของการปรับตัวเข้าหากัน บางครั้งเรื่องง่าย ๆ ก็กลายเป็นเรื่องยาก จากเรื่องเล็ก ๆ ในชีวิตประจำวันอาจจะกลายเป็นเรื่องสำคัญของการใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน บางทีเรื่องอะไร ๆ ก็เกิดขึ้นได้ จริงไหมค๊ะ บ้านฉันอยู่ริมน้ำ ไม่มีถนนหนทาง ไปไหนมาไหนใช้แต่เรือ ฉันจึงไม่คุ้นกับจักรยาน ฉันไม่มีโอกาสขี่จักรยานและไม่มีความสนใจใด ๆ ทั้งสิ้น ดูแล้ว...ไม่น่ามาเกี่ยวพันธ์กันได้ จากเด็กบ้านริมคลอง กลายเป็นนักศึกษาเชิงดอยที่เชียงใหม่ ไปไหนก็นั่งรถสี่ล้อ ฉันก็ยังไม่สนใจจักรยานเหมือนเดิม ไปใช้ชีวิตในหมู่บ้าน ...จำได้ว่า ฉันไปอยู่ที่หมู่บ้านทาชมพู ที่ลำพูน ชื่อหมู่บ้านฟังเพราะหวานหู ฟังชื่อหมู่บ้านแล้วแสนน่าอยู่ ก็สนุกสนานไปตามประสานักศึกษาฝึกงาน หัดขี่จักรยานนิดหน่อย...ขี่ไม่เป็นหรอก ล้มลุกคลุกคลาน ยิ่งล้มยิ่งกลัว ตกลงการหัดขี่จักรยานครั้งแรกขี่ไม่เป็น มีของแถมเป็นแผลเป็นอยู่บนหน้าอีกต่างหาก ไม่เป็นไร....ชีวิตเราคงไม่เกี่ยวกับจักรยานสักเท่าไหร่ เรียนจบแล้ว เราก็ไปอยู่กรุงเทพหรือบ้านริมคลอง ชีวิตไม่แน่นนอนจริง ๆ อะไร ๆ ก็เกิดขึ้นได้ โชคชะตาพาไปทำงานในหมู่บ้านแถบภาคอิสาน เหมือนมีกรรมเก่ากับจักรยานจริง ๆ ฉันถูกยื่นคำขาดจากนายชาวต่างชาติ คุณต้องใช้มอเตอร์ไซด์ให้ได้ภายในหกเดือน พระเจ้าช่วย กล้วยทอด จักรยานยังขี่ไม่ได้เลย มอเตอร์ไซด์เหมือนความฝันอันสุดเอื้อมถึง เพื่อน ๆ เห็นความทุกข์ของฉันเป็นความสนุกสนาน พวกมันบอกว่า ง่ายจะตาย โธ่ไม่มีใครเข้าใจคนน่าสงสารอย่างฉัน ตั้งแต่นั้นมาฉันก็หัดขี่จักรยาองย่างจริงจังและหนักแน่น แต่จักรยานแบบเด็กนะ ก็..กลัวล้ม..... หัดขี่จักรยานช่วยให้ทรงตัวได้ง่ายขึ้น เวลาที่หัดมอเตอร์ไซด์ แต่การหัดขี่จักรยานตอนสาว ๆ นี่เป็นเรื่องไม่ง่ายเลย คือกลัวไง กลัวล้ม กลัวเจ็บ กลัวเป็นแผล กลัวไปเสียหมด ในที่สุดฉันก็ขี่มอเตอร์ไซค์ได้คล่องแคล่ว แต่ขี่จักรยานได้แบบงู ๆ ปลา ๆ เอาว่ะ...ขี่มอเตอร์ไซค์ได้แล้วกัน เท่ห์..ไหมล่ะ มอเตอร์แบบชาย แบบหญิงฉันใช้ได้ทั้งนั้น แต่จักรยานขอบายค่ะ งานเข้าใหม่อีก...คราวนี้นายบอกให้หัดขับรถยนต์ต่อไปอีก เพื่อน ๆ ว่าแดกดันว่า ปูนาเอย...อีกหน่อยเขาคงให้แกหัดขับเครื่องบิน ถ้าเขาให้ฉันหัดะต้องถือว่าเป็นโชคว่ะ ชะตากรรมเปลี่ยนผัน จากชีวิตง่าย ๆในหมู้บ้าน มาเป็นขีวิตวุ่นวายในกรุงเทพ. ชีวิตแกตคงหมดเวรหมดกรรมกับจักรยานเสียที หมดทุกข์หมดโศก เพื่อนฝูงยังล้อเล่นกันอย่างสนุกสนาม ใครจะรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น บุเพทำเหตุ ถึงเวลาต้องมีหวานใจกับเขาบ้าง แต่.....กรรมแบบไม่ต้องแบ คุณท่านชอบขี่จักรยานเป็นชีวิตจิตรใจ เพื่อนฝูงชวนกันตั้งชมรมนักปั่น ขี่กันข้ามเมืองข้ามประเทศ ยังไม่พอ...คุณท่านยังก้าวล้ำเข้ามาในชีวิตด้วยการชักชวนให้ฉันไปขี่จักรยานช่วงวันหยุดด้วยกัน ของขวัญที่ฉันได้รับในวันพิเศษ จักรยานสีแดง เกือบล้มทั้งยืน เวรกรรมอะไรกับจักรยานนะนี่ เพื่อน ๆ ลงความเห็นพ้องกันว่า ชาติที่แล้วแกคงทำกรรมกับจักรยานใว้แน่ ในที่สุด ความหวานชื่นที่มีจักรยานเป็นตัวช่วยก็หมดความหวาน ค่อย ๆ จืดจางห่างหายไปกับความวุ่นวายของเมืองกรุง ไม่เป็นไร เราคงไม่ใช่คู่กัน แต่บทสรุปก็คือจักรยานไม่ใช่ปัญหาของเราเท่านั้น เวลาที่เราอยู่กับใครสักคนของ ใช้แวลาให้มีค่าที่สุด ทำทุกอย่างให้ดีที่สุด และทำทุกอย่างจากใจของเรา วันแห่งความรัก ขออวยพรให้ทุกคนมีความสุข โดยเฉพาะสุขใจค่ะ
ขอบคุณภาพจาก internet ค่ะ |
| โดย ปูนาเจตนาดี |
