คราวที่แล้วเราเดินผ่านมหาปราสาท(ที่มีหลังคา 7 ชั้น)

ผ่านหอคอย เข้าไปถึงตำหนักองค์กลางแล้ว

หากมองจากแผนผัง เราจะเดินต่อเข้าไปยังพระตำหนัก

ที่เห็นเป็นอาคารขนาดเล็กที่เรียงรายกันอย่างเป็นระเบียบ

.

ตำหนักเหล่านี้มีขนาดใหญ่เล็กตามความสำคัญของผู้เป็นเจ้าของ

เช่น ตำหนักกลาง จะมีขนาดใหญ่ที่สุดเพราะเป็นที่ประทับของพระอัครมเหสี

ตำหนักใต้ เป็นที่ประทับของพระพันปีหลวง ตำหนักเหนือเป็นที่ประทับของ

พระมเหสี (รองจากพระอัครมเหสี) ซึ่งที่ตำหนักเหนือนี่เองพระนางอเลนันดอ

ได้ประทับอยู่แต่แรกสร้างวัง จนถึงเสียเมืองแก่อังกฤษในพ.ศ. 2428

ตรงกับรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ 5 ของไทย

.

ในสมัยของพระเจ้ามินดงภายในวังแห่งนี้คงจะคึกคักมีชีวิตชีวา

ตำหนักต่าง ๆ ไม่ว่างเว้นผู้คน ทั้งเจ้านาย และนางกำนัล

แต่เมื่อถึงสมัยของพระเจ้าสีป่อ ผู้คนที่ควรจะได้ครอบครองพระตำหนักก็ลดลง

เริ่มต้นที่.......

เจ้าหญิงสะลิน พระราชธิดาของพระเจ้ามินดุง

พระเจ้ามินดุงทรงตั้งให้เจ้าหญิงสะลิน เป็นมกุฏราชกุมารี และอยู่ใน

“ตำหนักตะบินแดง” ซึ่งเป็นตำหนักของผู้ที่จะได้เป็นอัครมเหสี

ของพระมหากษัตริย์องค์ต่อไป แต่เมื่อพระเจ้าสีป่อขึ้นครองราชย์

เจ้าหญิงสะลินก็ออกบวชเป็นชี ว่ากันว่าเพื่อปลอดภัยจากพระนางศุภยลัต

แต่ไม่นานเจ้าหญิงสะลินก็สิ้นพระชนม์

.

หรือ...แม้แต่พระนางศุภยาคยีพี่สาวของพระนางศุภยลัต

ซึ่งน่าจะได้ประทับอยู่ตำหนักกลาง ในฐานะของพระอัครมเหสี

ของพระเจ้าสีป่อก็ถูกกล่าวหาว่าทำเสน่ห์

ต้องกลับไปอยู่ที่ตำหนักเหนือกับพระนางอเลนันดอพระมารดา

พระนางศุภยลัตจึงได้ประทับอยู่ตำหนักกลาง

และใช้เป็นที่ประสูติลูกเธอต่อมา

.

ตำหนักอื่น ๆ ที่ควรมีเจ้าจอมตามธรรมเนียมที่เคยเป็นมา

ว่าพระมหากษัตริย์ต้องมีสนมกำนัลมาก ๆ จึงนับเป็นเกียรติยศแก่แผ่นดิน

ก็กลายเป็นตำหนักว่าง ๆ เสียงที่เคยคึกคัก พูดคุย หรือแม้แต่ถกเถียงกัน

เปลี่ยนเป็นเสียงกระซิบกระซาบ หาทางหลบหน้า หนีเอาตัวรอดไปพร้อมทรัพย์สิน

ที่พอจะติดตัวไปบ้าง ทิ้งให้ตำหนักที่เคยอยู่ต้องร้าง....และเงียบสงัด

.

ภาพด้านล่างเป็นภาพตำหนักใต้ ดูใหญ่โตทีเดียว

แต่ในยามเงียบงันก็ดูจะน่ากลัวไม่น้อย

เดินเลยลึกเข้าไป..โน่น..ถึงท้ายวัง

(ขอนอกเรื่องนิดนึงค่ะ ที่พระราชวังมัณฑะเลย์วันนั้นเงียบมาก

ป้ารุเองธรรมดาจะไม่ค่อยแตกกลุ่มไปไหน

แต่ด้วยเหตุที่อ่านพม่าเสียเมืองของอาจารย์คึกฤทธิ์

จนแทบจะจดจำได้ทุกประโยค เช่นเดียวกับหลาย ๆ ท่าน

ทำให้อยากจะเดินไปท้ายวังมาก ๆ อยากเห็นแม้จะเป็นเพียงพื้นที่ว่างเปล่า

จะเดินไปคนเดียวก็หวิว ๆ อยู่บ้าง ในที่สุดก็มีแนวร่วมไปด้วยกัน 2-3 คน

ค่อยสบายใจขึ้นหน่อย ตอนนั้นคิดถึงเพื่อน ๆที่ oknation เป็นพิเศษค่ะ)

.

ดูภาพท้ายวังด้านล่างกันก่อนเลยค่ะ