ขับรถกลับออกมาผ่านหน้าโรงเรียน

อ้าว........ลั่นทนต้นโต  ๆ หน้าโรงเรียน

ที่ปลูกเป็นแถวข้างสนามฟุตบอล

มีคนมาขุดล้อมเอาขึ้นรถ

ผอ. คนใหม่ ที่เพิ่งย้ายมาไม่ถึงปี

ขายให้กับพ่อค้าที่มาติดต่อในราคา

ห้าต้น สามแสนห้า......

ผอ.จะเอาตังค์ไปซ่อมโฮงเฮียน

กะว่าจะไปซื้อรถตู้ก็บ่าฮู้เน้อ

(จะเอาเงินไปซ่อมแซมโรงเรียน

หรือซื้อรถตู้ไว้ใช้ก็ไม่รู้เหมือนกัน)

ปลูกมากี่ปีล่ะลุง......(ข้าเจ้าเรียกลุงตามลูก)

เอ้อ.....บ่าฮู้เน้อ......ใหญ่มาก็หันมันแล้วหนา

(ไม่รู้ซิ.....โตมาก็เห็นแล้วนะ)

เปิ้นเอาไปแล้ว....ก็จะปลูกแตนหื้ออยู่หนา

(เค้าเอาไปแล้ว....ก็จะปลูกต้นใหม่แทนต้นที่เอาไปด้วยนะ)

(มันแทนกันได้ด้วยเหรอ)

จะขายยะหยัง......แน่ะ(ข้าเจ้าบ่นกับตัวเอง)

เพราะเคยเห็นผู้หญิงแก่ ๆ จะมาเก็บดอกลั่นทมสีขาว ๆ

ทุกเช้า – เย็น ยายบอกว่า

เอาไปผึ่งลม รวบรวมไว้ขายกิโลละ 35 – 40 บาท

เปิ้นเอาไปเข้ายา

(หมายถึงเอาไปเป็นส่วนประกอบของยาแผนโบราณค่ะ)

สำหรับคนแก่ที่ไม่มีอาชีพขายครั้งละ สี่ซ้าห้าโล

ก็ยังเป็นเงินทองที่สามารถหาได้เอง

ไม่ต้องพึ่งพาลูกหลาน

ข้าเจ้าจะเห็นยายบ่อย ๆ

บางทีก็มากับหลาน ก้ม ๆ เงย ๆ เก็บใส่ถุงหิ้ว

พอเรียบร้อย ยายกับหลานก็จะช่วยกันกวาดบริเวณ

ใต้ต้นลั่นทมให้สะอาดเอี่ยมอ่องแล้วจึงกลับบ้าน

เพื่อเป็นการตอบแทนโรงเรียน

ที่ยอมให้ยายมาเก็บดอกไม้

ทั้ง ๆ ที่ หากยายไม่มาเก็บ

ภารโรงก็ต้องกวาดทุกเช้า

เพื่อทำความสะอาดใต้ต้นลั่นทมทุกวันอยู่แล้ว

ตอนข้าเจ้าเดินเก็บรูปตอนนั้นก็ไม่รู้เหมือนกัน

ว่าจะถ่ายไปทำไม.....แต่มันใจหาย....ยังไงก็บอกไม่ถูก

เพราะไม่กี่วันก่อนหน้านี้

ลั่นทมหลังวัดของอีกหมู่บ้านใกล้ ๆ กัน

ซึ่งมีลีลาอ่อนช้อยสวยงาม

กิ่งเอนระนาบไปกับพื้นแล้วแตกกิ่งก้านขึ้นด้านบน

ก็ถูกขุดขายไป.....มีคนบอกว่า

ต้นที่หลังวัดขายไปหกหมื่น.......อืมมมม

ใครนะ.....ขายไป

ข้าเจ้ายังคุยกับลูกสาวว่า.......

แล้วยายจะไปเก็บดอกลั่นทมที่ไหนไปขายอีกล่ะทีนี้

ลุงที่เราคุยด้วยตอนแรกได้ยินเข้า

ก็ชี้ไปที่ลั่นทมอีกต้นที่ไม่ถูกขายอยู่ขอบสนามด้านโน้น

......ปู้น....ดุ๊....(โน่น...แน่ะ)

มันบ่างาม.....เปิ้นบ่าเอา

(มันไม่สวย.....พ่อค้าเลยไม่ซื้อ)

อ้าว......รอดไปได้เพราะความไม่สวยเหรอเนี่ย