วันที่ พุธ สิงหาคม 2553

ห่างหายไปจากเพื่อนมิตรชาว โอเคเนชั่น เสียนานนับนาน

ลองนับไม้ไล่นิ้วดูแล้วก็ต้องบอกว่า – นานโข!! 

แต่จะพูดไปทำไมมี ดังนั้นบรรทัดนี้  ชาวบ้านบัว เลยถือโอกาส ขออภัยมิตรสหายทุกท่านที่เคยผ่านทางมาเยี่ยมเยือนด้วยความจริงใจ

ในช่วงที่หายหน้าหายหนวด - จะว่างานยุ่งก็ไม่เชิงหรอกครับ แต่ที่แน่ ๆ ก็คือมัวขลุกอยู่กับเจ้ากระท่อมปีกไม้หลังเล็กใต้ร่มชงโคต้นใหญ่หน้าบ้าน 

เรื่องของเรื่องก็คือว่า พี่ชายที่นับถือท่านหนึ่งในหมู่บ้าน มีปีกไม้อยู่จำนวนที่พอจะสร้างกระท่อมเล็ก ๆ หลังหนึ่งได้สบาย ๆ

แล้วพลันที่ ชาวบ้านบัว เอ่ยปากว่า อยากขอมาทำห้องสมุดเล็ก ๆ สักหลัง พี่ท่านก็เออออห่อหมกเห็นดีเห็นงามตามไปด้วย! 

และจากวันนั้นละครับที่จำต้องแปรตัวเองมาเป็นตั้งแต่คนคอยวิ่งซื้อน๊อต ซื้อตะปู ไปจนถึงจับกังขนไม้และอีกสารพัดสารเพ

กระทั่งเป็นรูปเป็นร่างอย่างที่เห็นในภาพนี่ละครับ

ชาวบ้านบัว กับพรรคพวกในกลุ่ม คิดหวังตั้งใจร่วมกันว่า อยากจะเนรมิตให้มันเป็น ห้องหนังสือ  กับ ห้องภาพ เล็ก ๆ สักแห่งของหมู่บ้าน

ซึ่งนอกจากจะมีภาพเก่าและเรื่องราวของหมู่บ้านให้ชมให้อ่านกันเพลิน ๆ แล้ว ยังมีหนังสือให้อ่านและยืมกลับไปอ่านที่บ้านอีกด้วย

 ส่วนเพื่อนพ้องน้องพี่ที่ผ่านทางมา ถ้าหากสนใจก็จะได้แวะชมภาพเก่า - อ่านหนังสือ ดื่มน้ำเย็น ๆ นั่งเล่นใต้ร่มไม้ให้คลายเหนื่อย หรือหากใครอยากจะรื่นรมย์กับรสเมรัย อ้ายอย่างนั้นก็ค่อยว่ากันอีกที (ฮา)

ถึงวันนี้ว่าไปก็ใกล้จะเรียบร้อยแล้วละครับ มีเวลาก็แต่งเสริมเติมส่วนไปเรื่อย ๆ 

หนังสือหนังหาก็มีอยู่พอสมควร ทั้งของตัวเองและจากมิตรสหายหลายท่านที่ส่งมาให้ด้วยความกรุณา ต้องถือโอกาสขอบคุณเอาไว้ ณ โอกาสนี้เช่นเดียวกัน

ส่วนภาพเก่าที่มีอยู่จำนวนหนึ่ง ก็จะค่อย ๆ ทยอยใส่กรอบเอาติดข้างฝา เท่าที่ทุนรอนจะอนุญาตให้ทำได้ เรียกว่าค่อยเป็นค่อยไปครับงานนี้

ก็อย่างที่สาธยายมานั่นและครับ ที่เป็นเหตุผลหนึ่งให้ ชาวบ้านบัว จำต้องปล่อยบ้านหลังนี้จนรกร้างอยู่หลายนานหลายเดือน

เอาเป็นว่าวันนี้ยังไม่มีเรื่องเล่าจากหมู่บ้านมาเล่าให้ฟัง แต่ก็มีภาพ ห้องหนังสือ – ห้องภาพ ชุมชนบ้านบัว ในมุมต่าง ๆ  มาให้ดูกันเล่น ๆ

ด้วยไมตรีจิตและความคิดถึงทุกคนครับ สวัสดี