วันที่ อังคาร สิงหาคม 2553

ทุกครั้งที่ผมไปเที่ยวทะเลที่เสม็ด ผมมักจะพาน้องเงือกไปด้วยเสมอ เพราะรู้สึกมีความสุขเมื่อเห็นนางเงือกมาเที่ยวทะเลกับผมเสมอ เพราะนางเงือกพูดไม่เป็น เห่าไม่เป็น ไม่เหมือนคน แค่มองหน้าก็เห่าเสียแล้ว

การเดินเล่นหาดทราย เดินตามรอยเท้าปูก็เป็นอะไรที่เพลินดีสำหรับคนที่อยากจะปล่อยให้สมองว่างๆๆอย่างผม

เห็นปูแล้ว ก็นึกอิจฉา เกิดมาเร็ว ไปเร็ว ไม่ต้องวุ่นวายกํบอะไรมากมายให้หนักสมองเหมือนมนุษย์ ยิ่งโตยิ่งร้าย ยิ่งโตยิ่งยโส ไม่เหมือนปู จะโตจะเล็กก็เดินดินตลอดเวลา



หลังจากเดินเที่ยวเล่น ก็ถึงเวลาหยุดพักที่จะต้องทำพิธีเรียกนางเงือกมานอนเล่นชายหาดกับผม




ในระหว่างที่ผมปั้นนางเงือกอยู่นั้น ก็มีหลายคนเดินผ่านไปผ่านมา แล้วก็มองผมด้วยอากับกริยาที่ประหลาดๆๆๆ เหมือนกำลังดูคนบ้าเล่นทราย คนโง่เล่นทราย

เค้าคงคิดว่าผมบ้ากระมัง และโลกนี้ก็มีคนแบบนี้เยอะแยะมากมาย ที่แกล้งทำตัวเองว่าตัวเองเป็นผู้ฉลาดและผู้เจริญแล้วประดับบนโลก ถ้าโลกขาดคนพวกนี้ โลกคนจะเหงากว่านี้แน่เลย







หลังจากปั้นเสร็จ เด็กตัวเล็กๆๆหลายคนเดินผ่านมา แล้ววิ่งหนีร้องไห้กลับบ้านไปเลย เพราะเด็กคิดว่าเป็นนางเงือกนอนตอนริมหาด เห็นแล้วก็อดขำไม่ได้ หลอกเด็กสำเร็จอีกเช่นเคย

หลังจากที่เด็กคนนั้นกลับไปแล้ว อีกไม่นาน น้ำทะเลก็เริ่มสูงขึ้น สูงขึ้น มันคงเป็นสัญญาณบอกผมว่า นางเงือกคงอยู่กับผมได้ไม่นานแล้ว และอีกไม่นานน้ำทะเลก็ค่อยๆๆละลายนางเงือกกลับลงสู่ทะเล