วันที่ จันทร์ ตุลาคม 2553

ขอนำเสนอเสียงที่อัดมาจากป่า ด้วยความเสียดายว่า

ถ้าไม่เอามาลงไว้ในที่แห่งนี้ ต่อไปอาจไม่ได้ฟังอีก หากเก็บเอาไว้ในเครื่องคอมพิวเตอร์ สักวันมันคงหมดอายุไปตามเครื่องที่เก็บ

เสียงป่า ไม่มีสิ่งใดเลียนแบบได้ นอกจากป่าด้วยกัน

นกป่าตัวนี้ ส่งสัญญาณกู่ร้องอยู่เหนือที่นอน สลับเสียงแมลงป่า

ต้นไม้สูงลิ่วที่เป็นเสมือนหลังคาบ้าน สูงราวกับหลังคาวิหารวัด
ฉันนอนอยู่ภายใต้ความศักดิ์สิทธิ์ไม่ต่างกัน

คืนนั้นฉันหลับฝันดีเหลือเกิน

ฝันดีกระทั่งว่า แทบไม่อยากลุกตื่น เพื่อเดินทางออกจากป่ากลับมาเมือง

เป็นความโชคดีของฉันที่เจอป่าแห่งนี้ และชุมชนป่าคู้นี้
แต่พวกเขาสิ...จะโชคดีอย่างที่ฉันรู้สึกหรือเปล่า ที่ได้รู้จักคนอย่างฉัน

นานนับสิบปี มาหากันสักครั้ง...

ทิ้งสัญญาไว้มากมาย แล้วไม่ค่อยได้ทำ...

คนในเมืองก็ไม่ใช่ คนอยู่ป่าก็ไม่เชิงคนนี้

ฉันขอให้เขาดำรงการปลูกข้าวไร่ในรูปแบบที่ดินหมุนเวียนเอาไว้
ฉันขอให้เขาปลูกฝ้ายพื้นเมืองดอกงามๆเอาไว้ เพื่อใช้ถักทอเครื่องนุ่งห่ม

ฉันขอให้เขาโทรฯหาฉันบ้าง ในวันที่คิดถึงฉัน
เพราะฉันไม่สามารถโทรฯไปหาพวกเขาได้

เพราะการใช้โทรศัพท์ของเขา จะต้องเดินไปยืนอยู่ตรงจุดๆหนึ่ง
จุดเดียวจริงๆ ตรงหน้าหมู่บ้าน จึงจะหาสัญญาณของมันเจอ

ฉันคิดถึงพวกเขาเสมอ
แม้เขาจะไม่โทรฯมา
เพราะเพลงป่าเพลงนี้ ดึงหัวใจฉันกลับไป ทุกที ที่ได้ฟัง